Rozdział XXIX

Halt nasunął kaptur na głowę, chroniąc twarz przed deszczem. Na szczęście zdążył już dotrzeć do portu, a ulewa złapała go na miejscu. Teraz należało znaleźć tylko statek na kontynent, najlepiej do Galii, stamtąd przedostanie się do Toscano. A do tego nie była mu potrzebna słoneczna pogoda. Kapitanów statków spotykało się w tawernach, przy piwie ustalając ceny i targując się o każdy grosz. Jednak trzeba było mieć wrodzone umiejętności, aby wynegocjować jakąkolwiek zniżkę. Halt ze swoją kamienną twarzą i ironicznym spojrzeniem nadawał się do tego idealnie.

Skierował swoje kroki do starego, kamiennego budynku, mieszczącego się w wąskiej uliczce. Szyld tawerny nie przedstawiał już niczego, nazwa została starta przez słoną wodę, którą wiatr co chwila przynosił znad morza. Jednak wesołe okrzyki i pijackie śpiewy jasno wskazywały, co znajduje się za solidnymi drzwiami. Zwiadowca ominął wielką kałużę wody i mniejszą o podejrzanym pochodzeniu. Okolica nie była przyjemna, lecz miało to także swoje plusy. Strażnicy nie lubili zapuszczać się na służbie w takie miejsca, a tawerny były idealnym miejscem spotkania dla mniejszych i większych rzezimieszków.

Swojego czasu Halt odwiedzał często takie przybrzeżne karczmy, wyłapując złoczyńców. Jednakże po kilku latach stwierdził, iż nie ma to sensu, bowiem tych przybywało z każdą chwilą, lecz nie byli oni winni ciężkich przestępstw. Dużo lepiej było skupić się na mordercach i zdrajcach, pozostawiając kieszonkowców w rękach mieszkańców. Zwiadowca był kiedyś świadkiem, że mieszczanie potrafią wymierzyć sprawiedliwość lepiej niż niejeden sąd.

Pchnął drewniane drzwi, które ze skrzypieniem otworzyły się na oścież. Cofnął się o krok, gdy w jego twarz uderzyło duszne powietrze przesycone zapachem piwa, ryb i popiołu. Śmiechy i krzyki na chwilę zamilkły, gdy każdy wpatrywał się w nowego przybysza. Jednak po chwili marynarze wrócili do swoich kufli i owoców morza. Stracili całkowicie zainteresowanie nowym towarzyszem. Ktoś mógłby mieć uprzedzenia, więc Halt przedtem ukrył wszystko, co mogłoby wskazywać na to, iż należy do Korpusu Zwiadowców. Nawet srebrny liść, który zawsze lśnił w słońcu, teraz spoczywał spokojnie pod koszulą.

Podszedł do baru, krzywiąc się, gdy wdepnął w kałużę rozlanego alkoholu. Oparł się o blat, z niesmakiem przyglądając się brudnej powierzchni. W portach na wschodnim wybrzeżu nie dbano zbyt o czystość. Zastukał w stojącą obok misę, chcąc zwrócić uwagę gospodarza.

– Co podać? – mruknął przysadzisty mężczyzna, mierząc go uważnym spojrzeniem. Starał się zapamiętywać wszystkich ludzi, którzy przychodzili do tawerny. Za odpowiednie informacje można było dostać naprawdę dużo złota.

– Mały kufel piwa – Halt odpowiedział mu zimnym spojrzeniem. Barman w końcu spuścił głowę i zajął się tym, co należało do jego obowiązków. Po chwili zwiadowca przedzierał się ze swoim zamówieniem przez salę, szukając odpowiedniego człowieka.

Jego uwagę od razu zwrócił wysoki i barczysty marynarz, siedzący z niższym mężczyzną w kącie pomieszczenia. Halt mógłby się założyć, że ten pierwszy ma w sobie śladowe ilości krwi Skandian. Jasne, wyblakłe od słońca włosy mówiły same za siebie. Przyglądał się, jak niski mężczyzna podaje rękę rozmówcy, a sakiewka z pieniędzmi zmienia właściciela. Mały kupiec minął go po chwili, kierując się w stronę drzwi.

– Można się dosiąść? – spytał uprzejmie Halt, jednak jego mina wskazywała na to, że nie przyjmie odmowy. Blondyn skinął tylko głową, podnosząc wielki dzban i dolewając sobie piwa. Podniósł kufel i skinął nim w stronę zwiadowcy, który za raz postąpił tak samo.

– Za króla Duncana! Oby żył długo i królował nam mądrze – wzniósł toast marynarz. Halt wymamrotał coś pod nosem. Mieszkańcy zamku i lordowie na razie ukrywali porwanie króla i jego świty, lecz nie będą tego mogli robić w nieskończoność. Oficjalna wersja głosiła, że Duncan wybrał się z wizytą do Eraka, przywódcy Skandian, aby zacieśnić więzy, które łączyły dwa kraje. Problemy się zaczną, gdy do portów zawitają łodzie dawnych łupieżców, a ci nie będą wiedzieli o żadnej wizycie króla. Na razie minęło kilka tygodni od porwania, a czasu było coraz mniej. Halt miał mało czasu na uwolnienie jeńców.

– Jaki masz do mnie interes? – spytał wprost marynarz. Prości ludzie nie bawili się w domysły i niedomówienia, ale mówili to, co ślina przyniosła im na język. Halt uwielbiał takie osoby. Zawiłe dworskie wypowiedzi, pełne zasadzek i ukrytych gróźb nie były jego działką. Pauline odnajdywała się w nich doskonale. Ból w sercu sprowadził z powrotem zwiadowcę na ziemię.

– Jesteś kapitanem statku. Muszę dopłynąć do Galii i to jak najszybciej.

– Dlaczego zakładasz, że mam statek? – spytał podejrzliwie mężczyzna, kładąc rękę na rękojeści noża przyczepionego do pasa.

– Na koszuli masz wyszyty niebieski romb, symbol kapitana – blondyn spojrzał zaskoczony na Halta. To była prawda, ale znak był wręcz miniaturowej wielkości, więc jak on go zauważył?

– Jestem zwiadowcą – wyjaśnił szeptem, rozglądając się bacznie dookoła. Czuł, że może zaufać temu człowiekowi. Pokazałby liść dębu na potwierdzenie swoich słów, ale nie chciał go wyciągać w otoczeniu różnych rzezimieszków.

– Doprawdy? – uniósł brwi, niedowierzając. Słyszał plotki, że wszyscy zwiadowcy zniknęli. Niektórzy twierdzili, że udali się razem z królem Duncanem do Skandii. Sam podchodził do tego z pewną rezerwą. Bo po co komu cały Korpus w jednym miejscu?

– Mogę pokazać ci odznakę, ale to na zewnątrz. Nie chciałbym wzbudzać zamieszania. Jaka decyzja, panie… - tu Halt znacząco zawiesił głos, domagając się jego danych. Marynarz zacisnął usta, w takich okolicznościach wolałby pozostać anonimowy. Lecz jeśli miałby otrzymać nagrodę od króla za pomoc jego zwiadowcy…

– Wilhelm Guderian. A pan, panie zwiadowco?

– Jestem Halt – podniósł się z krzesła i skierował w stronę wyjścia. Wiedział, że ma już załatwiony statek. Perspektywa wdzięczności króla była czymś, czego taki prosty człowiek jak Wilhelm nie mógł przepuścić. Tym bardziej, że zwiadowców nie tylko szanowano, ale także posądzano o sztuki magiczne. Wątpił, aby żeglarz w to wierzył, lecz respekt zawsze pozostawał.

Ze zmarszczonym czołem ominął bijących się na podłodze mężczyzn. Wokół awanturników zebrała się już mała grupka, która dopingowała swojego faworyta. Piwo lało się na podłogę ku przerażeniu właściciela tawerny, który był w tym biznesie od niedawna i jeszcze nie przywykł do gości o ognistym temperamencie.

Otworzył drzwi, z radością witając świeże, przesycone zapachem deszczu powietrze. Zarzucił płaszcz na głowę, choć ulewa przerodziła się w nieszkodliwą mżawkę. Wilhelm narzucił na ramiona ciężką pelerynę, krople ześlizgiwały się po ciemnym materiale, który chronił swojego właściciela już podczas niejednego sztormu.

– Wypływamy w przeciągu godziny. Jeśli się nie zjawisz, zostajesz. Czy to jasne? – spytał rzeczowo kapitan, ruszając pewnie po śliskich i chwiejnych deskach pomostu. Halt mruknął coś niewyraźnie pod nosem, przeklinając w duchu, gdy stopa poślizgnęła mu się na starym drewnie.

– Wszystko mam przy sobie. Konia zostawiłem w pobliskim gospodarstwie. Jestem gotowy do drogi.

Wcale nie był gotowy. Konia zapobiegawczo zostawił u znajomego farmera, który odpowiednio się nim zajmie. Jednak wcale nie był przygotowany na długą, morską podróż. Na statek, który walcząc z wysokimi falami, będzie bujał się na wszystkie strony. Na ból brzucha, ciągłe mdłości i głód, bo oprócz chleba i wody nie będzie w stanie wziąć niczego do ust. Nie, Halt, siejący postrach zwiadowca, nie był gotowy na to, aby zmierzyć się ze swoją chorobą morską w całej jej okazałości. Najchętniej oddaliłby się od portu jak najszybciej. Jedyne co go tu trzymało to wizja przyjaciół w niewoli u Genoweńczyków.

Przetrwa tę paskudną podróż, a potem pokaże zabójcom, że z Korpusem Zwiadowców nie należy zaczynać.

– Oto ona! Najszybsza łajba, jaką możesz znaleźć w tej okolicy! Moja cudowna i niezastąpiona Gobernante! Podziwiaj, zwiadowco, bo takiego okrętu długo na oczy nie ujrzysz – zachwalał Wilhelm, wskazując majestatyczny statek. Halta przeszedł dreszcz. Nie skupiał się ani na pięknych zdobieniach, ani na sylwetce syreny, która przyozdabiała dziób okrętu. Nazwa tej jednostki dźwięczała mu w uszach, miał wrażenie, że towarzyszy temu złośliwy chichot. Był pewien, że to przed tym statkiem przestrzegał go Lysander. Jednak… To były tylko bzdury, przecież czerwonowłosy mężczyzna nie mógł wiedzieć, co się stanie. Co prawda wspominał o duchach, ale było to jeszcze bardziej Haltowi odległe niż jasnowidzenie. Nie zamierzał przejmować się bełkotem szaleńca. Ten statek był najszybszą drogą do jego przyjaciół i nie zamierzał się powstrzymywać.

– Czy na czas rejsu przewidziano jakieś sztormy?

Tak na wszelki wypadek, spytać nie zaszkodzi.

– Raczej nie. Po takich ulewach jak ta, mamy przynajmniej dwa tygodnie słońca. A jeśli wiatr będzie nam sprzyjał, to już za tydzień dopłyniemy na kontynent. Nie musisz się obawiać, zwiadowco. O ile nim jesteś – mruknął, spoglądając na Halta z wyczekiwaniem. Starszy zwiadowca skrzywił się, ale wyciągnął odznakę. Srebrny liść zabłyszczał w słońcu, gdy podawał go Wilhelmowi. Naprawdę wolałby go nikomu nie pokazywać. Wtedy istniałoby mniejsze prawdopodobieństwo, że go zapamiętają, co znacząco zmniejszało ryzyko wykrycia.

Marynarz uniósł odznakę do góry, przyglądając jej się uważnie. Nigdy nie widział czegoś takiego, tylko nieliczni mieli okazję podziwiać kunszt, z jakim ją wykonano. Gdy po zakończeniu rejsu wróci do domu, opowie o tym spotkaniu swojemu synowi. Frank od zawsze pragnął zostać zwiadowcą, co było dość niespotykane. Dzieci naśmiewały się z niego, że chce być odludkiem. Jednak malec był bardzo rezolutny, wytknął im, że nawet niektórzy szlachcice przystępują do Korpusu. Na to jego towarzysze rozmowy nie mieli już odpowiedzi.

Halt nerwowo zaciskał i rozluźniał palce. Nigdy by się nie przyznał, ale czuł się nieswojo, gdy nie miał pod ręką srebrnego liścia. Jakby brakowało mu części siebie, która była powiązana z odznaką. Byli jednak zwiadowcy, którzy nie przywiązywali do niej zbytniej wagi. Choćby Gilan. Ile to razy go widział, jak biega w pośpiechu po całym obozowisku, szukając swojej zguby?

– W porządku, przewiozę cię za darmo. Miejmy nadzieję, że król mi to kiedyś wynagrodzi.

Niepokój Halta się nasilił. Wilhelm wyciągnął rękę w jego kierunku. Srebrny liść wisiał na rzemyku, leniwie bujając się pod wpływem wiatru. Zwiadowca uniósł dłoń.

Cichy świst, pęd powietrza uderzył go w twarz, odruchowo odskoczył do tyłu, słysząc zaskoczony okrzyk kapitana. Spojrzał na niego, nic nie rozumiejąc. Marynarz wskazał na niebo. Halt uniósł wzrok i aż się w nim zagotowało.

Czarny kruk załopotał skrzydłami w powietrzu, w dziobie trzymał odznakę zwiadowcy. I wpatrywał się wyzywająco w Halta diamentowymi oczami.

Znał tego ptaka, znał bardzo dobrze i wiedział, do kogo należał. Jego ręka sięgnęła do tyłu, poszukując strzał. Zestrzeli do ptaszysko, potem odbierze odznakę. Jednak palce napotkały pustkę. Łuk i strzały schował godzinę temu, dokładnie zabezpieczając je przed wilgocią, z którą musiałyby się zmierzyć na morzu. Zaklął pod nosem, rzucając się w stronę torby podróżnej. Jeszcze nie wszystko stracone. Kruk zakrakał głośno, załopotał skrzydłami i skierował się w stronę przybrzeżnego lasu.

Halt porzucił przeglądanie worków i rzucił się w pogoń za ptakiem. Nie mógł zostawić odznaki, musiał ją odebrać. Ten przedmiot był jego dumą, sprawiał, że wiedział kim jest. Nie prawowitym władcą Hiberii, zdradzonym i wygnanym, ale zwiadowcą, mającym przyjaciół, żonę i uczniów, których traktował jak synów.

Słysząc za sobą nawoływania Wilhelma uświadomił sobie, że raczej nie złapie kruka w ciągu godziny, aby zdążyć na statek. Jednak Lysander postawił na swoim. Ale jego ptaka i tak zabije.

***

Marcus pochylił się niżej nad planszą, z uwagą przyglądając się ruchom niewidzialnego przeciwnika. Karta Śmierci unosząca się naprzeciwko niego świeciła srebrem. Lysander wykonał ruch. Wieża oddaliła się od krańca szachownicy. A szkoda, miał nadzieję spowodować jej upadek. Wykonał już nawet odpowiednie zaklęcia. Za kilka godzin rozpęta się sztorm, jakiego nie widziano od stulecia. Niestety, Halt O’Carrick nie będzie głównym bohaterem tej tragedii.

Przeklęty Lysander zorientował się w jego zamiarach i zawrócił zwiadowcę. Kilka godzin opóźnienia, a ratują życie. Nie będzie w stanie wywołać kolejnej burzy przez następne tygodnie. Magia nad morzem była rozrzedzona po jego wcześniejszych zabiegach i nie nadawała się do niczego. Stary zwiadowca przeżyje jeszcze kilka tygodni, choć może sporo namieszać. Jednak Marcus miał inne zajęcia, niż zajmowanie się zwykłym człowiekiem. Chyba, że zleci to komuś innemu. Spojrzał na szachownicę. Tuż obok wieży Lysandra znajdował się jego skoczek. Uśmiechnął się szeroko. Co prawda nie zamierzał jej jeszcze włączać do gry, ale sytuacja tego wymagała.

Lysetto, mam zadanie dla ciebie…

Telepatyczny przekaz został odebrany od razu. Marcus wyczuł pełne oczekiwania napięcie. Czterdziestoletnia czarownica nie potrafiła tego ukryć, choć w dziedzinie magii była prawdziwą specjalistką. Nie chciała trwać w bezruchu, gdy jej wspólnicy wykonywali zlecone przez czarnoksiężnika zadania. Nie zdawała sobie sprawy, że wynika to z pewnej dozy uznania, jaką budziły w magu jej umiejętności. Nie była zwykłym psem na posyłki. Owszem, popełniała błędy, ale doświadczona przez życie potrafiła dostrzec je od razu i zminimalizować niepożądane skutki.

Marcusie?

W lesie, nieopodal Saltdean znajdziesz zwiadowcę. Zabij go.

Z przyjemnością, Marcusie.

                     Zadowolony czarownik wrócił do tematu, nad którym rozmyślał, zanim zauważył ruch na szachownicy. Rozwiązanie tego problemu, a raczej zagadki, mogło mieć decydujące znaczenie podczas tej rozgrywki.

                     Lysander. A raczej jego słabości.

                     Musiał jakieś mieć, tego był pewien. Marcus symbolizował ciemność – nic go nie ograniczało, ani uczucia, ani przedmioty, ani ludzie. Lysander był światłem – jak się sprawdzał w tej roli to inna sprawa. Musiał więc mieć jakąś słabość, nie było innego wyjścia. Dobro zawsze będzie słabe – Marcus przeczytał to w jakiejś starej księdze i na razie zawsze się sprawdzało.

                     Nawet on sam, wielki czarnoksiężnik, był ograniczony przez ludzi. Jego moc zależała od ich nienawiści, strachu, grzechów. Na szczęście tego nigdy nie brakowało i nie zabraknie. Jeśli Lysander chciałby posłużyć się jego słabością, to musiałby wybić wszystkich mieszkańców ziemi. A na to się nie poważy, bo byłoby to równoważne z jego upadkiem.

                     Co było słabością czerwonowłosego maga? Przedmiot? Wątpliwe, bo Marcus nigdy nie zauważył, aby czarodziej przywiązywał się do jakiegokolwiek przedmiotu. Uczucia? Być może, ale Lysander zawsze kojarzył mu się z kimś, kto nie przebiera w środkach i nie ma zahamowań, gdy chodzi o coś naprawdę ważnego. Pozostawali ludzie. Na kim mogło zależeć jego wrogowi?

                     Zamknął oczy, pozwalając wizjom przymykać pod powiekami. Widział kiedyś jedną scenę, nie zainteresowała go wtedy, ale teraz nabierała nowego znaczenia. Kochał swój dar, dawał mu przewagę nad całym światem. Znał przyszłość, wiedział co się stanie, jak postąpią ludzie, do czego to doprowadzi. Moc, która czyni cię niepokonanym, sprawia, że jesteś przygotowany na wszystko. Wir obrazów zamarł, gdy odnalazł odpowiednią scenę.

                     Jedna z wizji, jednak już się zatroszczył, aby się nie spełniła. Lysander podający rękę czarnowłosemu magowi o niebieskich oczach. I towarzyszące temu uczucie. Przyjaźń.

                     Idealnie.

                     Teraz wystarczy tylko znaleźć czarnowłosego maga. I zabić, aby Lysander stracił to, co sprawia, że jest względnie stabilny. Czarownik stał nad przepaścią i pomimo wszystkich starań Marcusa nie zrobił kolejnego kroku ku granicy. Jednak jeśli zabierze mu się linę, której się trzyma…

                     Szach-mat.

***

                     W tym samym momencie Alaric Carleton przerwał swój marsz, tknięty niepokojem. Na horyzoncie tworzyła się piaskowa burza, wiatr dotarł już do niego, targając czarne włosy. Zmierzchało, w oddali słychać było chichot hieny. Powinien jak najszybciej znaleźć odpowiednie schronienie. Mimowolnie spojrzał w kierunku, gdzie kilka tysięcy kilometrów dalej rozpościerało się Królestwo Araluenu.

                     Miał wrażenie, że nastały dla niego bardzo trudne czasy.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ktoś chciał Halta? Proszę bardzo. W następnym rozdziale też będzie, pojawi się też chyba Will z Duncanem i całą bandą. Myślałam, że uda mi się rozdziały wstawiać częściej niż raz w miesiącu, ale się przeliczyłam, za co przepraszam.

To chyba na tyle. Proszę o komentarze, wypisanie literówek i tego typu sprawy. Jeśli czytasz to opowiadanie, to fajnie byłoby, jakbyś się od czasu do czasu odezwał w komentarzach i wyraził swoje zdanie. Nie musi być pod każdą notką, ale co jakiś czas będzie to mile widziane :D

A tym, którzy komentują, bardzo dziękuję! Od razu czuję napływ weny.

Pozdrawiam,

Mentrix