Rozdział XXV

Księżyc królował już na niebie, gdy na dworze rozpoczęło się przyjęcie. Tej nocy chmury się nie pojawiły, więc gwiazdy i tarcza satelity były doskonale widoczne. Zachwycały swym blaskiem wszystkich gości Lucindy Vermount, dzisiejszej jubilatki. Nawet samo położenie wielkiego dworu budziło podziw. Wielkie jezioro mieniło się srebrnymi promieniami, w dębowym lesie tańczyły świetliki. Toń wody co jakiś czas marszczyła się, gdy przepływały po niej łódki z parami zakochanych, pragnących oddalić się od gwarnej sali i nacieszyć się swoim towarzystwem. Sielankowy wieczór, sceneria wyjęta jakby z baśni.

Hrabia Vermount osiągnął swój cel. O tej zabawie w środowisku arystokracji będzie się wspominać przez kolejne tygodnie. Może przy okazji ktoś zainteresuje się współpracą z jego firmą jubilerską? Złota w kieszeni nigdy nie za dużo, nawet, gdy jesteś dobrze usytuowanym arystokratą, którego córka wychodzi za mąż za bajecznie bogatego markiza. Niechętnie.

Lucinda siedziała na honorowym miejscu, ponurym wzrokiem omiatając salę balową i bawiących się gości. Dla nich była to okazja do świętowania, zjedzenia wyśmienitego posiłku, zaciągnięcia języka to tu, to tam, czasem nawet do stworzenia nowych intryg. Dla niej – to był pogrzeb, przybicie wieka do jej trumny, za którą czekał na nią stary markiz Mendel i życie w przysłowiowej klatce. Umowa, którą zawarł z nim jej ojciec, była prosta – gdy Lucinda skończy siedemnaście lat, zostanie żoną pięćdziesięcioletniego markiza, a ten wspomoże interesy jej ojca. Pewnego rodzaju wymiana handlowa.

– Rozchmurz się, moja droga. Jeszcze pomyślą, że jesteś nieszczęśliwa z zaręczyn z moim bratem – wesoły głos dotarł do uszu dziewczyny.

Francis Mendel, młodszy brat jej przyszłego męża. Już nawet on byłby lepszy od tego starca. Różniło ich nie tylko dwadzieścia lat, ale także podejście do życia i interesów. Francis wszystko przeznaczył na swoje podróże po świecie i ciekawe książki, tak drogie w tych czasach. Był typem lekkoducha, który, w przeciwieństwie do swojego brata, ledwo wiązał koniec z końcem. W środowiskach pisarzy i artystów jego imię przewijało się dość często, wielu podróżnych minstreli miało o nim dobre zdanie. Lecz była to grupa ludzi, z którymi arystokracja się nie liczyła. Markiz Mendel chętnie ukrywał swoje pokrewieństwo z młodszym bratem, lecz tym razem nie miał wyjścia. Musiał wyjechać w interesach, a obecność na urodzinach Lucindy i jednocześnie na przyjęciu zaręczynowym przedstawiciela jego rodziny była konieczna. A ponieważ Francis właśnie wrócił z podróży… Ubranie go w odświętne ubrania i wysłanie w swoim zastępstwie nie stanowiło problemu.

– Ależ ja wręcz promieniuję radością, panie. Nie widzisz tego? Serce się raduje, a dusza śpiewa – wycedziła Lucinda, zaciskając mocniej dłoń na posrebrzanym widelcu. Przed nią na talerzu stał nietknięty królik. Mięso z pewnością było przepyszne, ale nie miała ochoty nic jeść. Stan ten utrzymywał się od kilku dni.

– Strasznie cięty język… - mruknął do siebie, zastanawiając się, jak sobie z nim poradzi jego starszy brat. Albert nie przywykł do pyskowania i nieposłuszeństwa.

– Powinnaś jednak coś zjeść. Nie chcesz chyba obrazić ojca.

– On mnie nie obchodzi. A tak w ogóle… Nie jestem w stanie nic przełknąć – drugą część wypowiedziała już szeptem, aby usłyszał ją tylko Francis. Trzydziestolatek spojrzał na nią zamyślony, nagle w jego oczach rozbłysły wesołe ogniki, które odejmowały mu lat. Szeroki uśmiech wpłynął na jego twarz, a Lucinda mimowolnie go odwzajemniła swoją mniejszą wersją. Nie potrafiła tego powstrzymać.

– Mam pomysł! Posłuchasz czegoś pięknego i wróci ci humor. W drodze do domu poznałem świetnego barda. Mój przyjaciel jest naprawdę utalentowany, z pewnością jego muzyka odpędzi twoje smutki. Zaprosiłem go, więc gdzieś powinien tu być. Zaraz go poszukam i poproszę…

Przerwało mu pociągnięcie za rękaw. Dziewczyna spojrzała na mężczyznę błagalnie, kątem oka obserwując ojca, który rozmawiał z zarządcą. W ogóle się nią nie interesował, podobnie jak reszta gości.

– Mogę posłuchać, ale nie tutaj. Wolałabym w swoich komnatach, bo jeśli jego muzyka porusza serca, tak jak mówisz, to nie chcę, aby ktoś inny widział moje łzy.

Francis uśmiechnął się szeroko i złożył żartobliwy ukłon, który sprawił, że kąciki ust dziewczyny nieznacznie drgnęły.

– Więc zaczekaj na nas w salonie, niedługo się zjawimy.

***

Nikt nie zauważył, kiedy nadciągnęły deszczowe chmury. Ciemne obłoki zasłoniły księżyc i gwiazdy, zabierając światu ich srebrzysty blask. Krople wody spadały na ziemię, uderzając w liście drzew, zakłócając nocne życie małych zwierząt, które chowały się w swoich norach. Drapieżniki niezadowolone krążyły nad lasem, pozbawione ofiar i dzisiejszej kolacji. Pioruny i grzmoty skutecznie wystraszyły gości, którzy opuścili dziedziniec, szukając w dworze ciepła i suchego miejsca. Lub kolejnego kieliszka wina.

Lucinda Vermount nie zauważyła żadnej z tych rzeczy. Odkąd Francis przyprowadził swojego przyjaciela, a ten zaczął grać, zupełnie straciła kontakt z rzeczywistością. Nie zarejestrowała nawet momentu, gdy Francis, widząc na jej twarzy spokój i odprężenie, zadowolony wycofał się z pokoju. Nie powinna tu przychodzić, a już na pewno z kimś nieznajomym. Gdyby służba się dowiedziała, rozeszłaby się plotka o jej domniemanej niewierności. Lecz nie to było ważne. Ważny był jej posag, który stał dumnie na środku komnaty. Czerwony, niezwykle unikatowy kryształ, nie wiedziała, skąd go wziął jej ojciec. Z pewnością jego wartość wystarczyłaby, aby kupić całe miasto. A jeszcze ta niezwykłość, którą zdawał się wręcz emanować… Każdy miałby na niego chrapkę.

Jej wątpliwości zniknęły momentalnie, gdy do uszu dopłynęła melodia następnej pieśni. Minstrel przeciągnął palcami po strunach lutni. Diren Notelrac, tak się chyba nazywał. Miał piękny głos, którego brzmienie dosłownie ją hipnotyzowało. Wpadała w trans, zapadając się w swojej podświadomości, zapominając o problemach i niechcianym zamążpójściu. Wszystkie troski odpływały, pojawiał się spokój i dziwna lekkość. Czuła się szczęśliwa.

Uchyliła lekko powieki, przyglądając się grajkowi. Mógł być o osiem lat od niej starszy, blond włosy spięte w niechlujny warkocz opadały na ramię. Nie wyglądał na takiego, który przesiaduje w gospodach i tawernach, a przecież jakoś musiał zarabiać na życie. Wydawał się zbyt delikatny na takie towarzystwo. Skąd u niej taka nagła troska? Przecież był od niej sporo starszy i raczej umiał poradzić sobie w życiu. Najbardziej zapadły jej w pamięć jego oczy. Widziała je tylko przez chwilę, teraz miał je zamknięte, skupiony całkowicie na wykonywanej pieśni. Turkusowy kolor, tak intensywny, że nie mogła oderwać wzroku. Jaśniały jakby wewnętrznym światłem, w ogóle Diren cały wyglądał, jakby coś rozświetlało go od środka. Naprawdę nie pasował do podniszczonych ubrań w kolorze wyblakłeś zieleni, które na sobie nosił.

– Nie chciałbyś zostać dłużej na moim dworze? – spytała cicho, gdy tylko muzyka umilkła. Bard schylił się, chowając lutnię do torby podróżnej i wyjmując skrzypce. W dzisiejszych czasach był to naprawdę drogi instrument. Ciekawe, skąd miał na niego pieniądze?

– Wybacz, pani, lecz cenię sobie to, że podczas mojej pracy mogę zwiedzić cały świat. Chciałbym kontynuować swoją wędrówkę, mam nadzieję, iż nie masz nic przeciwko – rzekł, kłaniając się głęboko. Widząc zainteresowane spojrzenie arystokratki, które spoczęło na instrumencie w jego dłoni, uśmiechnął się. – Dostałem je od pewnego szlachcica, który stwierdził, że grając tylko na lutni, marnuję swój talent.

– Zgadzam się z tym nieznajomym, jesteś niesamowity. Francis chyba naprawdę cieszy się, że cię poznał. Jesteś pewien swojej decyzji? Mógłbyś pozostać tu na jakiś rok, a później ruszyć dalej – zaśmiała się wdzięcznie, humor powrócił, choć nie wiedziała, kiedy to się stało. Czuła równowagę, której od wielu miesięcy nie doświadczyła.

– Dziękuję, pani, choć chyba oboje mnie przeceniacie. Sądzę, że to moje serce bardziej się raduje, mogąc przebywać z kimś takim, jak panicz Mendel. Znajomość z nim przyniosła nieoczekiwane owoce, lecz pozwól, pani, że szczegóły zachowam dla siebie. A moja decyzja pozostaje niezmienna. Marzenia czekają, trzeba tylko za nimi podążyć, a człowiek nie jest nieśmiertelny.

– Schlebiasz Francisowi, pewnie nie zasłużył na takie słowa, lecz nie mnie to oceniać – wstała z fotela i podeszła do okna. Pierwsi goście zaczęli opuszczać już pałac, spiesząc do swoich rodzin i niedokończonych interesów. Niedługo i bard będzie musiał opuścić dwór, aby nikt go nie przyłapał. – Masz rację, ludzie nie są nieśmiertelni. Jakie jest prawdopodobieństwo, że markiz Mendel odejdzie z tego świata, zanim stanę się jego żoną? Niewielkie, a kobiecie nie wypada dopomagać przeznaczeniu.

– Francis pragnął, aby pani na chwilę przestała o tym myśleć. Dlatego tu jestem. Proszę usiąść i posłuchać. Powiadają, że muzyka koi nerwy.

Lucinda opadła na miękkie poduszki, ściskając kieliszek z winem. Trunek ogrzewał ją od środka, powoli odciągając od rzeczywistości. Towarzysząca mu piękna melodia skrzypiec dokończyła dzieła. Zasnęła, nie niepokojona przez ducha zmarłej matki, z dala od niechcianego zamążpójścia i nieszczęśliwego życia. Wokół niej szumiał las, latały motyle, a świat znów był piękny, jak siedem lat temu, zanim pani Vermount opuściła ziemski padół.

Gdy otworzyła oczy, zegar wybił już trzecią rano, a na zamku panowała cisza. Diren zniknął, tak samo jak błogi spokój, który ze sobą przyniósł. Rozejrzała się po pokoju i zamarła, gdy jej wzrok spoczął na pustym piedestale, na którym dotąd spoczywał jej posag. Wielki czerwony kryształ, który przekonał markiza Mendla do przymierza z jej ojcem. Prezent ślubny od panny młodej dla pana młodego – choć to określenie w przypadku Alberta było kpiną.

Podeszła bliżej, wciąż nie dowierzając. Czy to Diren go zabrał? Bard wydawał się delikatny i nietknięty złem tego świata. Czy mógł coś ukraść? Potem przypomniała sobie dziwny błysk w jego oczach, gdy wszedł do komnaty i jego wzrok padał na kryształ.

Ale czy to źle, że straciła posag? Może zaręczyny zostaną odwołane, a ona będzie wolna?

Zwiążemy nasze rodziny, choćby sam diabeł próbował nam przeszkodzić.

Słowa ojca skutecznie znów odebrały jej nadzieję. Nie miała szans, aby uniknąć przeznaczenia. Musi się z nim pogodzić i odnaleźć w nim choć odrobinę szczęścia.

Jej wzrok padł na białą kartkę, wetkniętą pomiędzy podłogę na piedestał. Przykucnęła, wyciągając papier, zapisany pięknymi literami. Do oczu naszły jej łzy, gdy zapoznawała się z tekstem. Przecież nie mogła… A może… Dlaczego ma się zawsze zgadzać z ojcem? Zacisnęła zęby, łzy przestały płynąć. Zrobi to, przeciwstawi mu się. Pokaże, że Lucinda Vermount ma swoje własne zdanie i nie da sobą pomiatać.

Wyszła z komnaty, zatrzaskując drzwi. W płonącym kominku ogień zaczął trawić białą kartkę, czarne litery powoli przestawały istnieć. Lecz słowa na zawsze pozostały jej w pamięci.

Przepraszam, ale musiałem to zrobić. Nigdy tego nie zrozumiesz, ale spróbuj nie chować urazy.

To my kształtujemy przeznaczenie, nadajemy swojemu życiu sens. Gdy będziesz się chować i milczeć, inni zaczną rządzić twoim życiem. Wtedy szczęście ucieka, bo tylko ty wiesz, co sprawia ci radość, wprawia w podziw. Weź los w swoje ręce, ukształtuj go tak, jak chcesz. On cały należy do ciebie i tobie podlega. Nie ma siły, która odebrałaby ci tę umiejętność. Tylko uwierz i rusz odważnie do przodu. Ukształtuj swe przeznaczenie, a nie poddaj się mu.

Bo gdy pragniesz czegoś całym sercem i duszą, to dzieją się cuda. A człowiek jest wolny.

************************************************

 Nie bijcie, a ty, Bianka, schowaj swój młot. Rozdział ma tylko cztery kartki, ale więcej nie dało się napisać. Pewnie większość spodziewała się Gilana i Adriany, ale nie tylko oni są w tym opowiadaniu. A gdy oni uciekają przed kalkarami, to ktoś inny coś knuje. Ktoś wie, kim jest ten pan z rozdziału? Od razu mówię, że Lucinda pojawiła się tylko w tym rozdziale. 

Myślałam, czy nie napisać go dłuższego, dokładając do niego Gilana i Ari, ale stwierdziłam, że jeśli chciałabym ich umieścić w tym rozdziale, to byłby to krótki fragment, o wiele za krótki. A tak, będę mogła napisać następny rozdział cały o nich i większość z was będzie happy. A tak w ogóle, to mam pytanie. Dlaczego tak bardzo nie lubicie Lysandra? Przysięgam, że w porównaniu do Marcusa jest nikim :D Rozdział wstawiam bez sprawdzenia błędów, więc jak jakieś zauważycie, to proszę mnie powiadomić.

Pozdrawiam,

Mentrix