Rozdział XXIII

– Możesz powtórzyć? – zirytowany Halt spojrzał na swojego rozmówcę.

Od samego początku mężczyzna wydawał mu się podejrzany. Czerwone włosy, dziwne oczy – już to wystarczyło, aby obudzić w starym zwiadowcy podejrzenia. Na dodatek jeszcze miejsce, w którym mieszkał. Halt prawie skręcił kark, gdy próbował dostać się do starego dworu w samym środku Czarnej Puszczy. Szedł za krukiem, wciąż nie mógł w to uwierzyć, który pojawił się dwa dni po tym, jak uprzednio zniknął. Podsłuchana rozmowa rudowłosej czarownicy wciąż niepokoiła zwiadowcę, dlatego dwa tygodnie później siedział w wygodnym fotelu i słuchał czerwonowłosego dziwaka, zamiast być w drodze do Genowesy, aby odbić Willa i resztę zwiadowców.

– Proponuję szybki środek transportu przez morze, a potem kogoś, kto pomoże ci odbić przyjaciół – powtórzył spokojnie Lysander, wpatrując się w zwiadowcę przeszywającym wzrokiem. Halt prychnął, piorunując mężczyznę wzrokiem. Nie potrzebował pomocy. Sam znajdzie bezpieczny środek transportu, człowieka, któremu będzie mógł zaufać, że bezpiecznie dobije do brzegu. Pomoc w odbiciu przyjaciół? Wątpił, aby istniał ktoś, kto nadawałby się lepiej niż zwiadowca. Jedna sprawa – jeden zwiadowca. Odwieczne hasło członków Korpusu. Jeszcze nigdy nie zawiodło.

Jednej osobie łatwiej było przemknąć niepostrzeżenie za linię wroga, nie zwracając na siebie uwagi. Tym bardziej, jeśli był to zwiadowca, wyszkolony w pozostawaniu w cieniu. W tym wypadku im mniej osób, tym lepiej. Nie potrzebował kolejnego cudaka, który z pewnością rzucałby się w oczy.

– Nie potrzebuję twojej pomocy. Czy oprócz tego jest jakaś sprawa, o której chciałeś porozmawiać? – mruknął, popijając kawę, którą przed chwilą przyrządził nad ogniem. Oczywiście ze swoich zapasów, nie będzie brał niczego od tego dziwaka. Kto wie, co mógłby tam dosypać? Nie potrafił określić, do jakiego typu ludzi należy czerwonowłosy. Z pewnością jego osobowość nie dała się określić jednym słowem. To była skomplikowana dusza i starszy zwiadowca nie wiedział, czego może się po nim spodziewać.

– Trudno, ale spodziewałem się takiej odpowiedzi. Masz jakieś pytania – stwierdził.

Po co on go tutaj w ogóle ściągnął? Dlaczego poszedł za krukiem, zamiast podążyć własną drogą? Coś go przyciągało do tego miejsca, do tego dziwaka. Instynkt mówił mu, że musi się tu zjawić, poznać tego człowieka. Kim był? Wrogiem czy sojusznikiem?

– Jakim sposobem kontrolujesz ptaki? Najpierw myślałem, że po prostu ten kruk był wyszkolony, ale zmieniłem zdanie, gdy nagle zniknął, a na środku drogi pojawiła się rudowłosa wiedźma. O co tu chodzi? Dlaczego chciałeś, abym podsłuchał tamtą rozmowę? Halt pochylił się do przodu, wpatrując z napięciem w rozmówcę. Dostrzegł drgnięcie kącika ust, jakby mężczyzna powstrzymywał uśmiech. Dlaczego? Zdecydowanie zbyt często zadawał to pytanie. Ale taka jest cecha zwiadowców…

– To tajemnica – Lysander uśmiechnął się szeroko, przykładając palec wskazujący do ust, aby potwierdzić swoje słowa. – A rozmowa… Miała cię tylko zaciekawić, abyś nie przeszedł obojętnie obok wydarzeń, które będą miały miejsce w przyszłości. Odegrała swoją rolę, prawda? Widzę, jak zżera cię ciekawość. Biedny zwiadowco, będziesz musiał trochę poczekać, aby poznać odpowiedzi na swoje pytania.

Ręka, która zmierzała w kierunku czekolady leżącej na stole, zamarła, gdy ostrze saksy wbiło się kilka milimetrów od niej. Lysander uniósł głowę, spoglądając zniesmaczony na swojego gościa. Lubił ten stół, a teraz jego powierzchnia była zniszczona.

Halt pochylał się nad nim, mrużąc oczy. Był rozgniewany, chyba zbyt długo się z nim drażnił. Starszy zwiadowca też miał granice swojej cierpliwości, mało komu udało się go zdenerwować. Gilan i Will wiele razy próbowali wystawiać jego cierpliwość na próbę, ale rezultatów nie było widać.

– Nie żartuj sobie ze mnie. Przeszedłem ten cholerny las, nie wiedząc, dokąd idę. Zamiast być na statku na kontynent, siedzę tutaj, marnując swój cenny czas! I mam nie dostać odpowiedzi?!

Halt rzadko podnosił głos, lecz gdy do tego doszło, robił wrażenie. Przynajmniej na ludziach, którzy posiadali zdrowy rozsądek. Lysander zamrugał kilka razy, zdziwiony wybuchem. Nie sądził, że zwiadowca tak szybko straci nad sobą panowanie. Chyba był zbyt zmęczony, za bardzo martwił się o przyjaciół, aby całkowicie się kontrolować. Wyglądał, jakby ledwo powstrzymywał się przed chwyceniem za broń i zaatakowaniem czerwonowłosego.

Mrukliwy zwiadowca spodziewał się różnych reakcji na swój wybuch, ale nie tej. Głośny wybuch śmiechu spowodował, że jego złość gdzieś się ulotniła. Zrobił krok w tył, wpatrując się uważnie w gospodarza. Ten śmiech… Nie było w nim nic radosnego, odrobinę szaleńczy, trochę drżący, jakby jego niespodziewane zachowanie sprawiało Lysandrowi chorą przyjemność. Jak dziecko, które odkrywa nowe przeznaczenie dla lalki, gdy odrywa jej głowę i traktuje ją jak piłkę.

– Przepraszam – zachichotał, próbując się uspokoić. – Jesteś niesamowity, Halcie O'Carrick. Niewiele osób może mnie zaskoczyć.

– Po co mnie tu sprowadziłeś? – spytał zwiadowca, jedną ręką szukał swoich rzeczy, drugą zaciskał na rękojeści saksy, nie spuszczając wzroku z rozmówcy. Musiał się stąd wynosić. Nie widział tego wcześniej, ale powietrze zdawało się drgać wokół czerwonowłosego, sprawiając, że włosy Halta stawały na baczność, a mięśnie drżały z wysiłku. Ten mężczyzna był niebezpieczny. Dotąd zwiadowca uważał Morgaratha, zabitego przez Horacego władcę Gór Deszczu i Nocy, za najniebezpieczniejszego i za najmniej przewidywalnego przeciwnika, ale teraz zmienił zdanie. Były baron był niczym w porównaniu z Lysandra.

– Och, po prostu pragnąłem cię poznać – przyglądał się jak drugi mężczyzna łapie swój worek podróżny i łuk, po czym wycofuje się w kierunku drzwi. Uśmiechnął się szeroko, wstając z fotela, który zajmował.

– Tylko dlatego?

– Tak. Już wychodzisz? – jego uśmiech stał się bardziej przebiegły, na skórze Halta pojawiła się gęsia skórka. Wyciągnął nóż w kierunku przeciwnika, który zrobił krok w jego stronę.

– Tak, dość się zasiedziałem. Wychodzę, masz mnie zostawić w spokoju.

Kolejny śmiech, tym razem cichy, melodyjny. Lysander pokręcił głową, w jego oczach błyszczało rozbawienie. Przeszedł przez pokój tak szybko, że Halt zdążył tylko drgnąć, gdy zielona szata ze srebrnymi wykończeniami otarła się o jego zwiadowczy płaszcz. Czerwonowłosy podszedł do dębowej komody, na której stały kieliszki i wino. Wlał trunek do szklanego naczynia i spojrzał na Halta kątem oka. Zwiadowca wycofywał się powoli, będąc już prawie przy drzwiach. Nie zamierzał go zatrzymywać, jego plan tego nie przewidywał.

– Obawiam się, że jeszcze nie mogę cię zostawić w spokoju. Ani ciebie, ani twoich ukochanych uczniów – zanurzył usta w winie, uśmiechając się z zadowoleniem. Oblizał usta, rozkoszując się smakiem. Jego ulubiony rocznik.

Zwiadowca na wzmiankę o swoich byłych podopiecznych zamarł, po czym otworzył drzwi. Musi uwolnić wszystkich, a potem dopilnować, aby ten wariat nie położył ręki na Willu i Gilanie. Odwrócił się i przestąpił próg. W ciągu dwóch dni znajdzie się w najbliższym porcie, morska podróż zajmie co najmniej tydzień…

 – Halt – zatrzymał się, słysząc poważny głos Lysandra. Nie chciał tego, pragnął stąd zniknąć, ale coś go powstrzymywało. Jego nogi nie chciały się ruszyć, a ręce zamknąć za nim drzwi, które odgrodziłyby go od gospodarza. Całe ciało czekało cierpliwie na to, co ma do powiedzenia Lysander.

Mężczyzna nie patrzył się już na zwiadowcę, nieobecnym wzrokiem wpatrywał się w ścianę. Jego głos także brzmiał, jakby jego właściciel nie do końca był obecny duchem.

– Okręt Gobernante.

– Co z nim?

– Przybył dzisiaj do portu, wypływa za dwa dni. Dusze są niespokojne. Będzie sztorm. Rozbije się u wybrzeży Iberionu, nikt nie przeżyje. Nie płyń nim.

Halt kiwnął tylko głowę, po czym, odzyskawszy władzę nad ciałem, wypadł na zewnątrz. Aberald zarżał cicho, słysząc jego kroki.

Po chwili pędził już przez Czarną Puszczę, kierując się w stronę najbliższego portu. Nie zamierzał zawracać sobie głowy głupimi przepowiedniami Lysandra. Dusze są niespokojne? Co to za bełkot?

Miał wrażenie, że powoli traci kontrolę nad swoim życiem. Zacisnął mocniej palce na lejcach, poganiając konia. Nie, uratuje Willa, zwiadowców i króla, a wszystko wróci do normy. Będzie jeździł na misje, pilnował porządku w lennie, czytał cudzą korespondencję i dogryzał Gilanowi po jego nieudanych próbach podejścia go. Pauline będzie mu zrzędzić nad głową, aby się ogolił i ściął włosy, Alyss ją poprze, a Will będzie chichotał w kącie.

Jego życie znów będzie takie, jakie było, bez żadnych czerwonowłosych dziwaków, rudych czarownic, tajemniczych osób knujących przejęcie władzy nad światem. I bez kruków łypiących na niego swoimi diamentowymi oczami, tak jak ten, który wciąż za nim podążał.

***

Lysander spoglądał na zatrzaśnięte drzwi, za którymi zniknął Halt. Machnął ręką, otwierając okno, przez które po chwili wyleciał czarny kruk. Będzie obserwować, jak to robił od stuleci. Z cichy westchnieniem odstawił kieliszek z winem, gratulując sobie doskonałego gustu.

Podszedł do regału z książkami, wymruczał zaklęcie, a mebel zniknął bez śladu. Wilgotne powietrze uderzyło go w twarz, niosąc ze sobą zapach deszczu i morza. Grota znajdowała się na oddalonym o kilkaset kilometrów półwyspie, ale utworzenie przejścia między jego domem a pracownią było banalnie proste. Gdy tylko przekroczył próg, obraz pokoju gościnnego za jego plecami zamazał się i po chwili zastąpiła go lita skała. Przeszedł korytarzem oświetlonym wiszącymi w powietrzu kulami energii, aż jego oczom ukazała się jaskinia.

Pomimo otaczających je ścian, pomieszczenie było przytulne, księgi zabezpieczone odpowiednimi zaklęciami leżały w stosach na podłodze obok trzech foteli, stojących tuż obok kominka, w którym wiecznie trzaskał ogień. Było tu ciepło, chłód bijący od morza nie był w stanie tego zmienić. Chociaż zimno już dawno przestało przeszkadzać Lysandrowi.

Przeszedł obok biblioteczki, minął kąt, w którym na blacie stały przeróżne substancje i składniki, które mogły po wymieszaniu zamienić się w eliksir uzdrawiający, ale też i truciznę. Zatrzymał się przy wschodniej ścianie, kładąc rękę w sobie tylko znanym miejscu.

Słowa w dawno zapomnianym języku rozbrzmiały w pomieszczeniu, Lysandrem szarpnęło i znalazł się u celu swojej wędrówki. Poprzednie pomieszczenie miało tylko zmylić wroga, dać mu złudną nadzieję, że odnalazł jego gabinet, jego miejsce. Chociaż mało prawdopodobne, aby nieproszony gość zaszedł tak daleko.

Miejsce, w którym się znalazł, było wykłutym w skale, stojącej bezpośrednio za jego domem, pokojem. Na środku znajdowało się rozległe jezioro, pamiętające jeszcze okres kształtowania się tych gór. Wyjście z groty było zamaskowane od zewnątrz, nic nieznaczący gapie nie byli go w stanie dostrzec. Teraz na dworze panowała noc i można było obserwować tysiące gwiazd wyłaniających się zza chmur.

Uwagę Lysandra natychmiast przyciągnął stół wielkości małego pokoju, na którym namalowano szachownicę i postawiono wielkie pionki mieniące się określonymi kolorami. Z zadowoleniem zauważył, jak wieża przesuwa się o dwa pola do przodu. Spojrzał w taflę jeziora, która ukazywała zdarzenia widziane oczami jego kruka. Mała postać otulona zielonym płaszczem pędziła na koniu przez ciemny las. Uśmiechnął się zadowolony. Działania Halta były na razie zgodne z jego planem, miedziana wieża stała tam, gdzie powinna, powoli przybliżając się do pomarańczowej. Już niedługo zwiadowca uratuje swojego ucznia.

– Zaszczytem było cię poznać, Halt. Będziesz niezwykle przydatnym pionkiem…

Uśmiech zniknął z twarzy maga, gdy spojrzał na ostatnią linię szachownicy, na której na początku stały wszystkie istotnie pionki. Król i królowa ruszyli razem do przodu, ominąwszy uprzednio czerwoną królową Marcusa. Kolor wokół niej zamigotał i zaczął blaknąć. Adrianna spełniła swoje zadanie i pokonała Lilith, przynajmniej na chwilę. Goniec i skoczek należący do niego zbliżały się króla i królowej. Angeline najwyraźniej pojmała Michaela i zmierzała na wskazane przez Lysandra miejsce spotkania. Zwykłe pionki i pomarańczowa wieża były otoczone przez wroga. Wszystko szło po jego myśli i stało na właściwym polu.

Z wyjątkiem turkusowego gońca i błękitnego skoczka, którzy uparcie stali w miejscu.

Lysander westchnął, machnięciem ręki zmniejszając szachownicę. Zawsze wolał na wszystko patrzeć z góry. Usiadł na kamiennym fotelu przypominającym tron. Nad nim unosiła się karta śmierci, która nie zmieniła wielkości razem z planszą. Jego symbol. Karta Jokera unosiła się w powietrzu naprzeciwko. Marcus był jak najbardziej realny. I był prawdziwym zagrożeniem. Lysander zacisnął ręce na oparciach tronu. Sprawi, że ta karta i jej właściciel obrócą się w pył.

Pochylił się do przodu, szachownica posłusznie uniosła się na wysokość jego wzroku. Chwycił turkusowego gońca i oparł się wygodnie o siedzenie. Obracał pionek w dłoni, kciukiem głaszcząc gładką powierzchnię.

– I co ja mam z tobą zrobić, Alaricu? – westchnął cicho, unosząc pionek na wysokość swoich oczu. Gdyby jego plan runął… Tylko ten jeden pionek wciąż stałby na szachownicy. Inne mogły pójść do diabła. Swoją drogą dawno nie słyszał żadnych wieść o Królu Piekła…

Otrząsnął się, nie pora na wspominanie przeszłości. Podniósł pionek do ust, składając lekki pocałunek. Aura wokół figury pojaśniała, a jej właściciel oddalony o tysiące kilometrów, poruszył się niespokojnie we śnie, wyczuwając obcą interwencję w swoją magię. Rozpoznawszy aurę intruza zaraz się uspokoił, nieświadomie pozwalając Lysandrowi dokończyć zaklęcie. Bariera otaczająca Alarica Carletona została dwukrotnie wzmocniona. Marcus nie będzie w stanie go namierzyć. Niestety, czerwonowłosy również nie będzie mógł dostrzec jego poczynań w tafli jeziora.

– Jesteś taki uparty…

W przypadku większości pozostałych pionków Lysander po prostu włamywał się do ich otwartych umysłów i podrzucał pomysł, który gracze traktowali jako swój własny. Ale Alaric był niezłym magiem, potrafił postawić solidne mury w swoim umyśle. Czarownik mógł je sforsować, ale byłoby to całkowite zbrukanie prywatności, cała wiedza przepłynęłaby do niego. W dodatku Alaric od razu by się zorientował co się dzieje. Czasem kusiło go, aby spróbować, zobaczyć, co jego przyjaciel myśli, czy ludzie otaczający go nie stanowią zagrożenia dla maga. Ale nie mógł, umysł Alarica był tylko jego własnością, gdyby tam wtargnął, tamten straciłby do niego całe zaufanie, które i tak było mocno nadszarpnięte. Mógł go zmusić do wykonania ruchu, ale nie był w stanie. Jeśli Marcus się dowie, że Alaric był jego słabością… Los maga albo byłby policzony, albo doszłoby do starcia dwóch największych wrogów zdecydowanie za szybko. Ludzie nie byliby przygotowani na zmiany, jakie wywołałby ich pojedynek.

Do tego wszystkiego dochodziło pragnienie Alarica, aby być nieśmiertelnym…. Kłopot na kłopocie. Będzie musiał poczekać i mieć nadzieję, że jego przyjaciel wróci i zgodzi się zagrać w rozrywce.

Odmienny problem stanowił właściciel skoczka. Lysander odłożył gońca na miejsce i chwycił drugą figurę. Ten człowiek powoli zaczynał go irytować. Próbował podsunąć mu swoje pomysły, odpowiednio go zmanipulować do wykonania pożądanego ruchu. Ale zawsze napotykał opór w postaci bariery i prostą odpowiedź na jego starania. Spadaj. Próbował zgromadzić informacje na jego temat, ale duchy nic nie znalazły. Z wyjątkiem prawdziwego imienia. A raczej imion. Tristian Samael Lucjusz Dantalion.

– Kim ty jesteś, Jinie Croisseux? – mruknął. Błękitna aura wokół pionka zdawała się migotać, jakby to nie był jej właściwy kolor. Nic o nim nie wiedział. Tchnięty przeczuciem uczynił go swoim skoczkiem. Wyczuwał jakieś pokłady magii, ale nie był w stanie stwierdzić, jakiej mocy dotyczą. Nie znał jego prawdziwego wieku, był tylko pewien, że jest starszy niż wygląda. Rysy twarzy miał tak delikatne, żaden lud na świecie takich nie posiadał. Skąd pochodził? Co chciał osiągnąć, zabijając króla? Jaki miał cel? Lysandrowi wydawało się, że mężczyzna szuka kogoś, pragnąc zemsty. Podsumowując: problematyczny pionek, który może go jeszcze zaskoczyć. Pozytywnie lub negatywnie. Na razie go zupełnie olewał i robił co mu się żywnie podoba. Wydawałoby się, że całą energię, jaką posiadał, wkładał w odpychanie czarownika, który próbował przejąć nad nim kontrolę. A Lysander nie lubił buntu. W tej grze liczyła się każda sekunda, nie było czasu na opór pionków. Z wyjątkiem Alarica…

Jeśli chodzi o Jina, Lysander miał już pewną teorię. Uśmiechnął się bez cienia wesołości. Jego oczy ciskały gromy, gdy wpatrywał się w miażdżony w swej dłoni pionek.

– Dlaczego przybyłeś do naszego świata, Tristianie? Dlaczego tak bardzo zależy ci na niezależności? Nie możesz się mi się po prostu poddać i zostać grzecznym pionkiem?

****************

Oto i rozdział! Dość długi wyszedł. Jestem z siebie dumna, że go tek szybko napisałam. O piętnastej miałam pustą głowę, a tu proszę! Wena wróciła! Wiedziałam, że Apollo mnie kocha! Proszę mnie nie bić, że nie ma tutaj Ari i Gila. Cały następny rozdział powinien być im poświęcony. Powinien - bo nie mam pewności, co mi do tej łepetyny wpadnie. Niektórzy chcieli Halta - oto i on. Co prawda jego osobowość mi zupełnie nie wyszła, ale załóżmy, że za jego dziwne zachowanie jest odpowiedzialny Lysander. W jego pobliżu bohaterowie czują się odrobinę nieswojo. Nawiasem mówiąc, zaczynam go coraz bardziej lubić. 

A więc tradycyjnie: proszę o komentarze, uwagi, pochwały, nie zabijanie mnie (grozić możecie, ciekawe, co jeszcze jesteście w stanie wymyślić), jeśli widzicie jakieś błędy, to napiszcie.

Pozdrawiam,

Mentrix