Rozdział XII

- Ja chyba do końca postradałem zmysły – mruknął Halt, przedzierając się przez gąszcz liści. Abelard zarżał cicho, jakby zgadzając się za swoim panem. Ostrożnie postawił kopyto na śliskim od deszczu kamieniu, starając się utrzymać równowagę. Dróżka, którą podążali z jednej strony była otoczona gęstym lasem, nie do przejścia. Po lewo rozciągała się głęboka przepaść. Halt bywał już w górach leżących na terytorium Picty, ale nigdy nie zawędrował tak daleko. I w taką złą pogodę.

Jednak jakaś nieznana siła pchała go wbrew wszelkiemu rozsądkowi naprzód. Powinien się zatrzymać, zsiąść z konia i znaleźć jakieś schronienie przed deszczem. Lecz ciekawość była silniejsza. Chodź groziła upadkiem w przepaść.

Mrukliwy zwiadowca westchnął, wspominając jak znalazł się w takiej sytuacji. Gdy udało mu się uciec, szybko znalazł się w zamku królewskim, gdzie zabrał swojego konia i zostawił kilka wskazówek dla barona Aralda. Wielmoża miał za zadanie utrzymać porządek w królestwie za wszelką cenę i czekać. Samobójstwem byłaby walka z nieznanym. Nikt nie wiedział o co chodzi Genoweńczykom i czy w odwecie za napaść nie zabiliby króla albo któregoś z zwiadowców. Nie można było ryzykować, trzeba było się zorientować w sytuacji.

Halt wracał właśnie do swojej chatki, zastanawiając się jak znaleźć informacje o owym tajemniczym czarnoksiężniku, gdy tuż przed nosem przeleciał mu wielki czarny kruk. Na pozór zwyczajny, lecz gdy zwiadowca spojrzał w jego oczy, prawie nie spadł z konia. Nie potrafił dokładnie określić ich koloru, jakby składały się z diamentów z dodatkiem srebra, światło słoneczne się w nich załamywało. A potem o mało nie dostał zawału.

- Chcesz poznać odpowiedzi, zwiadowco? Więc chodź za mną...

Głos cichy, przypominający powiew wiatru. Jednak doskonale słyszalny w głowie mężczyzny. Spojrzał zdziwiony na ptaka i wydawało mu się, że ten mrugnął do niego porozumiewawczo.

- Chodź...

Więc Halt zawrócił Abelarda i poszedł. I drugiego dnia wędrówki, gdy słońce chyliło się już ku zachodowi, znalazł się w wysokich i groźnych masywach gór Picty. Kraj ten był zamieszkany przez barbarzyńskie plemiona Szkotów, rabusiów i złodziei spotykało się wszędzie. Nikt nie potrafił jednak przejść obok obojętnie, nie zachwyciwszy się pięknem i urokiem tego miejsca. Pomiędzy wzniesieniami napotykało się liczne jeziora, o wodzie tak przejrzystej, że Halt ledwo mógł w to uwierzyć. Góry porastała karłowata roślinność, gdzieniegdzie było widać pąki różowych kwiatów. Słychać było szum małych wodospadów, błękit nieba zachwycał. Słońce przyjemnie ogrzewało twarz przybysza.

Jednak później dziewiczy krajobraz momentalnie się zmienił. Halt podążając za krukiem znalazł się w jakby zupełnie innym miejscu. Szeroka i dotychczas bezpieczna droga zwężała się tak, że ledwo zmieściłyby się dwie idące obok siebie osoby. Po jednej stronie otworzyła się głęboka przepaść, naprzeciwko rósł las cierni, krzaków i na wpół obumarłych drzew bez liści. Nigdzie nie było widać zieleni, ani grama żywego koloru. Roślinność znikła, ustępując miejsca ostrym, szarym i poszarpanym skałom. W dole urwiska płynęła rwąca rzeka, mająca brązową barwę od muły, który przenosiła. Niebo było zasnute chmurami, lały się z niego strumienie deszczu, wiał porywisty wiatr.

- Ja naprawdę zwariowałem – zwiadowca owinął się ciaśniej płaszczem. Dzięki Bogu, ten jeszcze nie przemókł. Coś czarnego mignęło mu przed oczami.

- Już niedaleko...

Znów ten głos w głowie. Halt z reguły nie wierzył w magię, ale przez ostatnie kilka dni zaczął zmieniać zdanie. Teraz, na przykład, podążał nie wiadomo gdzie za dziwnym krukiem, który potrafił mówić do niego w myślach. Przedtem do głowy by mu nie przyszło, że tak postąpi. Był przecież najlepszym zwiadowcą. Takie zachowani pasowało do Willa lub Gilana, którzy wprost uwielbiali dziwne przygody i rzucali się w ich wir bez zastanowienia.

- Robię się już na to za stary – westchnął. Kątem oka zauważył wyrwę w gęstym lesie, małą polankę, na której mógłby pozostawić konia. Dalsza podróż dla Abelarda była zbyt niebezpieczna. Niewiele trzeba, aby koń potknął się na wąskiej ścieżce i runął w przepaść. Rozsądniej będzie dalej pójść samemu. W końcu kruk powiedział, że już niedaleko.

Starszy zwiadowca uśmiechnął się ponuro. Doszło do tego, że zaczynał wierzyć słowom ptaka. Chore.

- Pośpiesz się, zwiadowco. Zaraz tu będzie...

- Idę, idę – burknął Halt, zostawiając Abelarda, który rzucił mu przeszywające spojrzenie – Nie marudź, niedługo wrócę.

Zanim się oddalił, dosłyszał jeszcze pełne zwątpienia parsknięcie konia. Podążył za krukiem ścieżką, trzymając się przezornie jak najdalej od urwiska. Po dwudziestu minutach marszu i kilku poślizgnięciach się na śliskich kamieniach, zatrzymał się. Kruk siedział na ułamanej gałęzi i spoglądał na niego wyczekująco. Skinął łbem w stronę góry kamieni, które były doskonałą kryjówką. Zwiadowca zwinnie je przeskoczył i ukrył się. Ptak spojrzał na niego z aprobatą, po czym wzleciał wysoko i po chwili zniknął między chmurami. Na odchodnym Halt usłyszał jeszcze ostrzeżenie.

- Już jest, uważaj...

W tej samej chwili, jakieś pięć metrów od Halta pojawiło się czerwone światełko. Rosło i rosło, aż było wielkości człowieka. Zawirowało, w jego wnętrzu pojawił się obraz zielonego lasu. Rozjarzyło się jeszcze bardziej i nagle wyszła z niego postać.

Zwiadowca zamrugał zaskoczony, ale ani drgnął. Szkolenie nie poszło na marne. Pewne zachowania stały się odruchami, nawet o nich nie myślał. Wiedział, że to co się pierwsze rzuca w oczy, to ruch. Jeśli tkwisz ukryty w bezruchu, jest duża szansa, że nikt cię nie dostrzeże.

Postać okazała się być wysoką, piękną, lecz młodą kobietą. Nie miała więcej niż dwadzieścia pięć lat, ubrana w długą i rozłożystą suknię w kolorze butelki wina. Ciągnęła się ona za nią po ziemi, końcówki kreacji były ubrudzone błotem, ziemią, przylepiły się małe gałązki. Kobieta nie zwracała na to uwagi. Halt zauważył długie rude włosy, sięgające do pasa. Twarz miała skrytą w cieniu.

Zwiadowca padł na ziemię, w momencie, gdy nieznajoma skierowała swe kroki w jego kierunku. Podeszła do oddalonej o trzy metry od kryjówki ściany i położyła na niej rękę. Wyszeptała kilka słów i znów pojawiło się światło. Lita skała rozstąpiła się, ukazując wąskie wejście w głąb góry.

Bez wahania kobieta przekroczyła próg i weszła do tunelu. Halt zauważył migające światło. Ukryty korytarz musiał być oświetlony.

Istnieją różni ludzie. Jedni zemdleliby ze zdziwienia i z szoku, inni uciekli gdzie pieprz rośnie. Wyjątkowe osoby wyskoczyłyby zza skał i pognały w stronę znikającej w tunelu postaci, aby wypytać ją o tajniki magii.

Lecz Halt był zwiadowcą. Cechowała ich ciekawość, ale nie głupota. Każdy rozsądny człowiek zorientowałby się, że odkrycie go w tym miejscu nie skończyłoby się zbyt dobrze. Zwiadowcy zawsze kroczyli po cienkiej i niebezpiecznej linii. Balansowali na niej, aby zaspokoić swoją ciekawość, a jednocześnie zapewnić bezpieczeństwo.

Mężczyzna podniósł się z ziemi i nie wydając żadnego dźwięku pobiegł w kierunku zamykającego się przejścia. Prześlizgnął się w ostatniej chwili, skała znów stała się nie do przejścia.

Ruszył do przodu, ostrożnie stawiając stopy na lekko pochyłej powierzchni. Po dziesięciu metrach natknął się na pierwszą pochodnię. Płomień płonął złotym blaskiem, roztaczając wokół siebie tajemniczą poświatę. Korytarz skręcił raptownie i Halt znalazł się przy rozwidleniu. Wsłuchał się w otaczające go odgłosy. Krople wody kapiące na skaliste podłoże, szelest skrzydeł nietoperzy dochodzący z oddali i kroki kobiety, oddalające się i cichnące z każdą sekundą. Dochodziły z prawej odnogi korytarza. Zwiadowca ruszył szybko w tamtym kierunku, obawiając się zgubić w labiryncie podziemnych korytarzy.

Łuk zarzucił na ramię, pilnując jednak, aby w razie zagrożenia mógł po niego szybko sięgnąć. Położył rękę na rękojeści saksy. Krótkie ostrze nadawało się o wiele lepiej do obrony niż strzały w tych wąskich korytarzach.

Nie wiedział ile szedł. Czas dłużył się mu niemiłosiernie, gdy mijał identyczne tunele, podążając za odgłosem kroków rudowłosej kobiety. Raz minął rozległe podziemne jezioro, na którym zauważył małą łódkę. Tak zatracił się w rutynie, że prawie wpadł na nieznajomą. Nie zwrócił uwagi na brak charakterystycznego stukotu butów. Uratował go szósty zmysł, który posiadał prawie każdy zwiadowca. Co prawda większość z nich go ignorowała, ale Halt nauczył się mu ufać. Spojrzał na skaliste podłoże i z zadowoleniem zauważył dużą kałużę wody. W tafli idealnie było widać postać kobiety. Stała przy pięknie rzeźbionych, drewnianych drzwiach. Zapukała. Mrukliwy zwiadowca usłyszał kroki i po chwili wrota się otworzyły.

- Lilith, skarbie. Jak miło, że zaszczycasz mnie swą obecnością – powitał ją męski głos. Dało się w nim wyczuć głęboko ukryty sarkazm, który zwiadowca z trudem wychwycił.

- Cała przyjemność po mojej stronie, Marcusie – powiedziała pokornie, kłaniając się głęboko.

Mężczyzna stojący za drzwiami warknął cicho. Zwiadowca w wodnym odbiciu zauważył, jak jakaś postać wyciąga rękę i chwyta rudowłosą za włosy. Kobieta syknęła, gdy poczuła szarpnięcie.

- Obawiam się, że nie zrozumieliśmy się ostatnim razem. Masz się do mnie zwracać ,,panie” bądź ,,mistrzu”.

Głos rozmówcy Lilith był z pozoru cichy i spokojny, lecz zawierał groźbę.

- Przepraszam, panie. To już się więcej nie powtórzy.

Lilith zacisnęła pięści, aby nie odpyskować. Widać było, że nie jest tak pokorna, jaką udaje. Jej rozmówca zdawał się tym nie przejmować. A może tego nie zauważył? Halt nie znał odpowiedzi na to pytanie.

Nieznajomy cofnął się w głąb pomieszczenia, aby jego towarzyszka mogła wejść. Kobieta uniosła wyżej głowę i wkroczyła do wykutej w skale komnaty, jakby należała do niej. Drzwi zatrzasnęły się cicho.

Halt w mgnieniu oka przypadł do nich. Z zadowoleniem zauważył sporej wielkości dziurkę od klucza, w którą natychmiast spojrzał. Widział Lilith siedzącą na drogiej kanapie z kieliszkiem wina w ręku i kawałek czarnej szaty obszywanej złotą nicią po bokach jej rozmówcy. Twarzy mężczyzny nie widział, podobnie jak reszty pomieszczenia. Mógł tylko stwierdzić, że komnata jest w nie gorszym stanie niż pokój króla na zamku. Widział komodę z wiśniowego drewna, a na niej liczne drogocenne przedmioty. Drogie dywany zakrywały całą podłogę. Tajemniczy mężczyzna z pewnością miał dobry gust.

Drzwi nie były grube, więc po przyłożeniu do nich ucha, zwiadowca bez trudu rozróżniał poszczególne słowa.

- Jak ma się nasz drogi Michael? Wciąż omotany przez ciebie?

- Potulny jak baranek. Musiałam jednak użyć paru zaklęć, bo z jakiegoś powodu nie chciał się we mnie zakochać i spełniać moich poleceń.

Głos Lilith był pełen samozadowolenia i zachwytu, gdy wspominała młodego mężczyznę. Halt po chwili uświadomił sobie, że chodziło o przywódcę Genoweńczyków. Czy to możliwe, aby ten nie porwał króla z własnej woli?

- Jak długo wytrzyma zaklęcie?

- Do końca akcji. Nie ma szans, aby chłopak je przełamał.

- To dobrze, potrzebujemy tej bandy idiotów do odwrócenia uwagi. Jeśli wszystko pójdzie zgodnie z planem, cały świat padnie do mych stóp...

Halt westchnął cicho. Kolejny zły charakter z zapędami na władcę świata? Ostatnio zaczynało się robić tłoczno w tej branży. Liczba idiotów z podobnymi marzeniami wciąż wzrastała, ale byli niegroźni. W przeciwieństwie do tego czarownika. Marcus najwyraźniej miał uknuty jakiś misterny plan. Zwiadowca obawiał się, że nawet cały Korpus nie da rady poradzić sobie z potężną magią. Trzeba było znaleźć jakąś pomoc. W takiej sytuacji Will musiał poczekać. Konieczne było znalezienie jakiegoś prawdziwego czarodzieja, który wspomógłby dzięki swej magii wysiłki zwiadowców. Jednak o czarownika z krwi i kości było bardzo trudno. O człowieku władającym magią nie słyszano od wieków i ludzie przestali w nią wierzyć. Nikt nie zdawał sobie sprawy, że za jej sprawą rośnie tak wielkie niebezpieczeństwo i zagrożenie. Na ulicach i targach można było spotkać licznych oszustów podających się za magów, jednak żaden nie miał mocy.

Mrukliwy zwiadowca będzie musiał zorientować się w nieznany dotąd sobie sposób, czy w ogóle istnieje inny czarodziej. Trudne i prawie niemożliwe do wykonania zadanie. Jednak po latach służby w Korpusie, Halt przekonał się, że nie ma rzeczy niemożliwych. Są zadania wręcz niewykonalne, bardzo ale to bardzo trudne. Ale nie niemożliwe. Lecz jeśli włożysz w to całą swoją siłę i serce stają się łatwiejsze. To właśnie musiał zrobić zwiadowca. Dla Willa, swojej żony, Gilana, zwiadowców i całego królestwa.

- Co mam dalej robić?

Głos Lilith wyrwał Halta z zadumy. Zamyślił się i przegapił część rozmowy.

- Niech zaatakują. To musi tam być. A jak już zdobędziemy klucz, będę mógł pójść i odebrać to, co należy do mnie. Nikt mnie nie powstrzyma. Ani ten przeklęty Lysander ze swoimi duchami, ani pionki, które postawi mi na drodze. Znam go wystarczająco dobrze, wiem jaki wykona ruch. A ja zawsze będę kilka kroków do przodu. Skończy, błagając mnie o śmierć...

- Nie mogę się doczekać – chichot rudowłosej słychać było w całej komnacie. Można było wywnioskować, że i ją ucieszyła perspektywa wspólnego wroga wijącego się w agonii.

- Idź już. Isabelle poinformuje cię o dalszych ruchach. Odwiedzi cię za cztery dni. Masz tyle czasu na wykonanie dotychczasowego zadania. I nie chcę słyszeć o żadnym niepowodzeniu.

- Tak jest, mistrzu – przez dziurkę od klucza Halt zobaczył, jak kobieta podnosi się z kanapy. Szybko schował się w korytarzu naprzeciwko tego, którym tu przyszedł. Miał nadzieję, że Lilith będzie wracać tą samą drogą, inaczej był zgubiony. Kobieta wyszła i stojąc w progu ukłoniła się czarownikowi. Zwiadowca zacisnął zęby ze złości. Marcus znów stał tak, aby było widać tylko skrawek ciemnej szaty. Nawet gdyby spotkał go w podróży, nie rozpoznałby czarodzieja.

Misternie zdobione drzwi zatrzasnęły się cicho. Halt wychylił się ostrożni zza rogu. Rudowłosa kobieta stała jeszcze chwilę w bezruchu. Na twarzy miała przylepiony usłużny uśmiech. Powoli się odwróciła, a pokora i spokój zniknęły. Usta miała wykrzywione w wyrazie złości i szyderstwa.

- Cholerny mag... Kiedyś go dopadnę i pożałuje... - syknęła cicho, lecz te słowa dotarły do uszu zwiadowcy. Najwyraźniej Lilith nie darzyła swojego przełożonego sympatią. Ruszyła szybkim krokiem i skręciła w tą samą stronę z której przyszła.

Halt odetchnął z ulgą i ruszył za kobietą. Mimo pochodni rozstawionych co pięć metrów, zdawał zlewać się z mrokiem. Poruszał się niczym duch. Szedł cicho, jego stopy stawiane ostrożnie na kamienistym podłożu nie wydawały żadnego dźwięku. Płaszcz nie szeleścił, mężczyzna oddychał spokojnie w równym tempie, tak, że nie było tego słychać. Zwinnie omijał przeszkody w postaci kamieni na jego drodze i zdradliwych stalaktytów zwisających ze sklepienia korytarza.

Tym razem marsz trwał krócej, przynajmniej takie wrażenie odnosił zwiadowca. Na końcu korytarza zauważył nagły rozbłysk. Po chwili rozległ się huk. Dotarł do wyjścia, które powoli się zamykało. Kątem oka zauważył zmniejszające się czerwone światełko. Lilith zniknęła.

Na zewnątrz szalała burza. Pioruny uderzały w szczyty gór, niektóre drzewa, choć obumarłe, paliły się jasnym płomieniem. Odrzucił z głowy kaptur płaszcza, który został zarzucony przez wiejący wicher.

- Trzeba się zbierać – mruknął do siebie, po czym skierował swe kroki w kierunku polanki, gdzie zostawił Abelarda. Konik schował się pod drzewami, które zapewniały jako taką ochronę przed deszczem. Zwiadowca już miał dosiąść zwierzę, gdy przez grzmoty przebiło się krakanie kruka. Mężczyzna uniósł głowę. Po prawej stronie, na wysokości jego oczu, siedział jego wcześniejszy przewodnik. Wlepiał w niego swoje diamentowe ślepia, patrząc pytająco. Halt nie wiedzieć czemu poczuł, że musi odpowiedzieć mu na niezadane pytanie, widoczne w oczach ptaka.

- Wszystko słyszałem – powiedział, czując się bardzo głupio. Większość zwiadowców rozmawiała ze swoimi końmi, nie przyznając się do tego. Mrukliwy zwiadowca zastał kiedyś Gilana błagającego Blaze'a o to, aby ten podzielił się z nim kostkami cukru. Co jak co, ale młody zwiadowca wprost ubóstwiał słodycze. Na szczęście miał bardzo szybką przemianę materii, inaczej skutki jego hobby byłyby opłakane.

Ponieważ Halt odniósł wrażenie, że ptak zapytuje o to, czy słyszał rozmowę Lilith i Marcusa, odpowiedział mu właśnie na to pytanie. Kruk wydawał się być usatysfakcjonowany. Rozłożył czarne jak noc skrzydła i nie przejmując się deszczem, wzbił się w powietrze. Dwadzieścia metrów nad ziemią rozjarzył się srebrnym blaskiem i znikł. Na ziemię, tuż przed zwiadowcą, upadło czarne pióro. Zanim ten pochylił się, aby je pochwycić, rozpłynęło się w powietrzu. Nie został po nim żaden ślad. Jakby nigdy nie istniało.

Halt wzruszył ramionami i odwrócił się Abelarda. Koń cicho zarżał.

- Cóż... To było z pewnością interesujące...

*********************************************************************************

Rozdział jest krótki, mało w nim dialogu, ale jakoś pasował mi do ogólnej koncepcji. Niektóre osoby chciały Halta, to mają Halta. Will i reszta towarzystwa zwiadowczego powinna pojawić się za jakieś 2 lub 3 rozdziały.

Za wszelkie błędy ortograficzne i interpunkcyjne przepraszam, ale prawda jest taka, że jestem zbyt leniwa na sprawdzanie tekstu. Może potem...

Pozdrawiam i życzę miłej lektury (mam przynajmniej taką nadzieję)

Przedtem