Rozdział IV

– Więc co robimy? - zapytał po raz dziesiąty Gilan.

Odpowiedziała mu cisza, przerywana płaczem Horacego. Dziewiętnastoletni rycerz księżniczki Cassandry i jej narzeczony był w rozsypce. Wiadomość o porwaniu króla była szokiem, a gdy dowiedział się, że jego ukochana także dostała się w ręce wroga, załamał się całkowicie. Ktoś powinien zarządzać królestwem pod nieobecność króla i jego doradców, a Horacy nadawał się do tego najlepiej. Ludzie go szanowali i uwielbiali. Ale rycerz nie był teraz w stanie nic zrobić. W tym momencie był bezużyteczny. Podobnie jak Halt i Will.

Wysoki zwiadowca sądził, że chociaż oni zachowają zimną krew. Tak się też stało, ale do czasu, aż Horacy przez przypadek powiadomił ich, że królowi towarzyszyli przedstawiciele Służb Dyplomatycznych. Tak się składało, że była to lady Pauline, żona Halta oraz Alyss, ukochana Willa.

Po tej wiadomości obaj zwiadowcy nieobecnym wzrokiem wpatrywali się w ścianę, co chwila mamrocząc imię swojej pani serca.

Gilan westchnął. Miłość to dziwna rzecz, niebezpieczna. Z jego obserwacji wynikało, że przez nią człowiek dosłownie odchodził od zmysłów, stając się bezużyteczny.

Gdyby sytuacja nie była tak dramatyczna, może nawet by się roześmiał. Stanowili dla innych iście zabawny widok. W komnacie siedziało czterech bohaterów królestwa. Znajdowali się tam tak długo, że powinien już powstać plan odbicia jeńców z rąk Genoweńczyków. Jednak żaden z nich nie był w formie.

Will, który wychowywał się w domu dziecka, pokonał kalkary, uratował tysiące ludzkich istnień, dowodził armią w zwycięskiej bitwie mając tylko osiemnaście lat, teraz poległ. Leżał na jedynym łóżku w tej komnacie, gapiąc się w sufit i nucąc pod nosem jakąś głupią melodyjkę.

Halt, mistrz zwiadowców, najlepszy z najlepszych, przeżył pięć zamachów na swoje życie, w tym trzy z rąk swojego brata, który miał chrapkę na tron królestwa Cromelu. Mężczyzna musiał uciekać z kraju, którego był władcą. Pomógł królowi obalić tyrana i zreformować Korpus Zwiadowców.  A teraz siedział pod ścianą, bardziej podobny do ledwo żywej rośliny niż człowieka, o którym krążą legendy.

Horacy, mistrz miecza, wychowany w sierocińcu, przyjaciel Willa i ukochany księżniczki, za którą popłynął na koniec świata. Uratował życie cesarzowi Nihlon-ja, a już w wieku szesnastu lat zabił największego wroga królestwa w rycerskim pojedynku. Teraz pił już dziesiąty puchar wina, a wzrok miał mętny.

Każdy człowiek stwierdziłby, że to Gilan powinien być najbardziej wstrząśnięty dokonaniami Genoweńczyków. Wychowany na jednym z najbogatszych dworów jako jedyny syn sir Dawida, dowódcy wojsk królewskich, z dala od śmierci, niedostatku, chorób i niegodziwości. Był rozpieszczany przez matkę i opiekunki, nauczyciele tolerowali każdy jego wybryk. Służba spełniała każdą zachciankę. Gilan był oczkiem w głowie sir Dawida, choć ten nigdy by się do tego nie przyznał. Jednak właśnie dzięki wychowaniu przy szkole rycerskiej i uczęszczaniu do niej, potrafił teraz zachować zimną krew. Postanowił zostać zwiadowcą, ale nauki najznakomitszych nauczycieli nie poszły na marne.

– Halt, litości! Ile ty masz lat, że tak się zachowujesz? Siedemnaście?! Weź się w garść i coś zrób!

– Przecież coś robię – mruknął Halt, nie podnosząc nawet głowy. Gilan miał dość.

– Oczywiście! Siedzisz i rozczulasz się nad sobą. Wiesz, kogo mi to przypomina? Starego dziada, który myślał tylko o sobie! Spotkałem takiego w Arydii. Tylko, że on przynajmniej nic dla nikogo nie znaczył. A na ciebie, ty stary idioto, liczy całe królestwo! Więc weź łaskawie podnieś swoją dupę z podłogi i przestań robić z siebie durnia! Co ty masz?! Kryzys wieku starczego?!

Te słowa przynajmniej wywołały jakąś reakcję u mrukliwego zwiadowcy. Nienawidził on bowiem, jak ktoś, a już tym bardziej były uczeń, wypominał mu wiek. Chwiejnie podniósł się z podłogi. Gilan cofnął się na bezpieczną odległość. Wiedział, że powiedział za dużo, ale co się stało, to się nie odstanie. A po drugie nie widział powodu, aby nie mówić prawdy. Przynajmniej Halt zareagował.

Mistrz zwiadowców zacisnął palcie w pieść, przygotowując się do uderzenia.

Wtem drzwi do komnaty otworzyły się z hukiem i wbiegł zasapany żołnierz. Zatrzymał się zdezorientowany, ale szybko się opamiętał.

– Panie, zwiadowco, zwiadowco... – powiedział kłaniając się po kolei Horacemu, Haltowi i Willowi, który podniósł się z łóżka. Zatrzymał niepewnie wzrok na Gilanie – Zwiadowco czy panie?

– Zdecydowanie zwiadowco – westchnął chłopak. Nienawidził, gdy ludzie zwracali uwagę na jego pochodzenie. Nigdy też nie zniżył się do tego, aby posługiwać się nazwiskiem w celu ułatwieniu drogi do celu. Według Gilana obnoszenie się z tym, że pochodziło się z arystokracji, było po prostu chore i haniebne.

– O co chodzi, żołnierzu? – zapytał ponuro Horacy ze swojego fotelu.

– Jakaś wariatka panie! Wzięła jednego człowieka za zakładnika i żąda, aby któryś z panów przyszedł i udzielił jej jakiś informacji! Mówi, że wtedy nikomu nic się nie stanie!

– Ja pójdę – mruknął Gilan. Widząc zdziwione spojrzenia towarzyszy, wyjaśnił. – I tak nie wytrzymam ani chwili dłużej w tym pokoju, nie rozwalając głowy któremuś z was. Zobaczę, o co chodzi z tą wariatką, a wy się jakoś ogarnijcie.

Przyjaciele pokiwali głowami. Powoli wracali już do siebie.

– Prowadź – rozkazał wartownikowi.

Po pięciu minutach marszu znaleźli się przed murami kaplicy. Wyglądała bardziej jak jakaś obronna warownia, niż Dom Boży. Właśnie tym się stała, gdy dziesięć lat temu wybudowano nowy kościół. Została odświęcona i przygotowana do obrony w razie ostateczności. Do środka prowadziły tylko jedne drzwi, tak solidne, że jeśli się je zamknęło na wszystkie zasuwy, nic nie potrafiło ich wyważyć, a okien nie było. Wewnątrz zawsze panował mrok.

– To tutaj? – zdumiał się Gilan, widząc siedmiu żołnierzy przy drzwiach.

– Tak, zwiadowco. Trzeba jej przyznać, że wie gdzie się schronić. Nie radzę tam wchodzić, zwiadowco. Strzały na nic się zdadzą w tej przeklętej ciemności.

Gilan uniósł brew, spoglądając na miecz przytroczony do pasa. Drugi mężczyzna dopiero teraz go zauważył. Zrobił się czerwony na twarzy ze wstydu.

– Poradzę sobie, dziękuję za troskę. Nie wtrącajcie się, jeśli można.

– Tak jest.

Wysoki zwiadowca pewnym ruchem otworzył ciężkie, żelazne drzwi i wszedł w mrok. Z boku rozległ się przerażony krzyk i obok niego przeleciał żołnierz, który jak najszybciej chciał się wydostać na słońce, jak najdalej od zła czającego się w kaplicy.

Gdy tylko człowiek wybiegł, drzwi zatrzasnęły się, a wszystkie zasuwy zasunęły. Gilan mocniej zacisnął rękę na mieczu. W tym pomieszczeniu było coś, co prawie całkowicie mąciło jego zmysły.       

Nagle poczuł ruch z lewej strony, ale zanim zdążył zareagować, ktoś uderzył go w nadgarstek, wytrącając miecz z ręki. W następnej sekundzie, wciąż oszołomiony, został popchnięty na ścianę, Ktoś przycisnął go do niej i przystawił ostry sztylet do gardła. Otoczył go zapach jaśminu i lawendy. Poczuł ciepły oddech na gardle.

Po chwili w ciemności rozległ się cichy, melodyjny głos.

– No to się teraz zabawimy, co nie, zwiadowco?

***

Adriana starała się skupić. Ale nie za bardzo jej to wychodziło. Zapach mięty zmieszany z wonią czekolady bijący od chłopaka przed nią, mącił zmysły.

Zła na siebie potrząsnęła głową. Była płatnym zabójcą, a teraz polowała na Genoweńczyków. Musiała tylko się od kogoś dowiedzieć, gdzie zmierzają. Dlatego przybyła do zamku, chociaż roiło się tutaj od szlachty. Nienawidziła jej. Symbolizowała wszystko, czego ona nie posiadała. Niezmierzone bogactwo, pozycję i szacunek ludzi. Niedotknięci śmiercią, zniszczeniem, myślący tylko o sobie arystokraci. Ich dzieci dostawały pozycję i ważne funkcje na dworze królewskim po rodzicach, nie musząc na nie zapracować. Nie mogła się rozpraszać w takiej chwili.

– To zależy, co uważasz za zabawę – syknął zwiadowca, starając się nie skaleczyć o sztylet, przystawiony do jego gardła.

– Zabawnie byłoby ci poderżnąć gardło, nie uważasz? – prychnęła zabójczyni. Ten zwiadowca ją wkurzał. Nie wiedziała nawet ile ma lat, ani jak wygląda. Przed zatrzaśnięciem drzwi na cztery spusty zdążyła zauważyć tylko zielono-szary płaszcz.

– W takim razie mamy zupełnie inne definicje zabawy – odpowiedział spokojnie zwiadowca.

– Mamy różne cele, pragnienia, pomysły, emocje. To chyba normalne, że definicje też się u nas różną.

– Fakt, jestem pewien, że myśli wariatki zdecydowanie różnią się od myśli zdrowego psychicznie człowieka.

Adriana zasyczała. Każda jej ofiara już dawno klęczałaby przed nią, błagając o życie. A ten dupek się z nią droczył.

– Mogłabym cię zabić – syknęła.

– I znów mówisz prawdę. To zadziwiające, że tak inteligentne rzeczy przychodzą do głowy osobie niezrównoważonej psychicznie. Ale wtedy nie zapytasz mnie o to, co chciałaś.

Dziewczyna westchnęła, chowając sztylet do pochwy. Zwiadowca nie miał zamiaru uciekać, więc spokojnie mogła zapalić pochodnie i zobaczyć jak wygląda. Nawet jeśli rzuciłby się do drzwi, one były zamknięte, a ona szybsza.

– Nie jestem wariatką.

– Więc uważasz napadanie na ludzi w starej kaplicy za normalne? – zapytał kpiąco.

– Jeśli chodzi o moje życie, to zdarza się to codziennie. A teraz zamknij się, idioto. Próbuję zapalić pochodnię. I zanim zapytasz, to nawet wariatka potrafi to zrobić.

– Tego akurat byłem pewien, bo w jaki sposób wariaci podpalaliby budynki pełne ludzi?

– Zamilcz albo skrócę o głowę! – wrzasnęła Adriana. Była wściekła, ale w jakiś sposób ta głupia kłótnia sprawiała jej przyjemność. Czuła się teraz taka... normalna.

– Jaka krwiożercza... – mruknął cicho zwiadowca, dbając jednak o to, aby słowa doleciały do uszy zabójczyni. Dziewczyna rzuciła w stronę, skąd dobiegał jego głos świecznikiem. Nie trafiła.

– Czy ty masz zawsze na wszystko odpowiedź? – zapytała zirytowana.

– Szczerze mówiąc, to tak.

Pochodnia wreszcie się zapaliła, oświetlając ich twarze.

– Płatny zabójca – syknął na oko dwudziestotrzyletni chłopak, cofając się i chwytając miecz leżący na podłodze. Znak na płaszczu kobiety mówił sam za siebie.

– Arystokrata. – Twarz Adriany zrobiła się czerwona ze złości. Nie wiedziała, do kogo należał herb przedstawiający złotego lwa, ale to nie miało znaczenia. Po kilku sekundach syknęła:

– Szkoda.

– Faktycznie, szkoda.

*********************************************************************************

Rozdział jest bardzo krótki, bo nie miałam pomysłu jak go przedłużyć. Na następny też nie mam pomysłu, więc nie wiem, kiedy się pojawi. Kolejne rozdziały postaram się pisać dłuższe, ale będą się pojawiały rzadziej.

Zwyczajowo proszę o pisanie w komentarzach, jeśli gdzieś w tekście znaleźliście błędy.

Pozdrawiam,

Mentrix :)