Rozdział III

Było już długo po północy, gdy Garret Mousy usłyszał stukot kopyt. Zaciekawiony niespodziewanym hałasem wstał z łóżka. Cicho, aby nie zbudzić żony, podszedł do okna.

Tej nocy księżyc świecił jasno. Była pełnia, oświetlał on zarys mrocznej puszczy. Jednak nawet on nie potrafił sięgnąć swoim światłem pomiędzy ten niezbadany gąszcz. Ciemność była częścią puszczy, jak na razie nietkniętej przez ludzi. Nikt nie miał odwagi się tam zapuszczać. Było kilku śmiałków, lecz ich ciała znaleziono dzień później rozszarpane przez dzikie zwierzę. Nikt nie wiedział, czym była bestia. Jedni nawet twierdzili, że to Lewiatan, najstraszliwszy demon, zamieszkał w pobliskiej puszczy. Było jednak pewne, że potwór strzeże dostępu do lasu. Mieszkańcy wioski Garreta nawet nie wzywali zwiadowcy. Wszyscy lubili i szanowali członków korpusu, więc przez myśl im nie przeszło, aby narażać któregokolwiek na pewną śmierć. Poza tym, jeśli nie wchodziło się do lasu, bestia nie atakowała.

Chłop dokładnie wybił dzieciom z głowy pomysł wędrówek po puszczy. Nie było to jednak potrzebne. Każdy, kto zbliżył się do drzew, wyczuwał wszechogarniające go przerażenie i niepokój. I jak najszybciej stamtąd odjeżdżał.

Osiemnaście lat temu dokonała się w lesie rzeź. Żaden mieszkaniec nie wiedział kogo, lecz odgłosy z lasu i wszechobecna krew mówiły same za siebie. Wielu ludzi widziało tej nocy sylwetki w purpurowych płaszczach, przemykające pomiędzy drzewami. Nikt nie znał jednak mieszkańców lasu, więc nie pofatygował się ich o tym powiadomić. Nikt też nic o nich nie wiedział. Krążyły pogłoski o wielkiej, czarnej wieży pośrodku puszczy. I mieszkających w niej rodzinach. Dziadkowie, rodzice, dzieci. Nie byłoby żadnego problemu, gdyby nie to, czym się trudnili. Mieszkańcy byli pewni, że ludzie z wieży to asasyni. Płatni zabójcy. I to najlepsi z najlepszych.

Tamtej pamiętnej nocy wybito ich co do nogi. Wszyscy byli bardzo wdzięczni nieznanym wybawcom. Matki znów mogły puszczać dzieci na spacery, mężczyźni przestali zamartwiać się o rodziny. Jednak sielanka nie trwała wiecznie.

Jakieś sześć lat temu, gdy księżyc całkowicie zakryły chmury, pojawiła się bestia.

Garret otrząsnął się ze wspomnień i wyjrzał przez okno. Przez chwilę nie mógł w to uwierzyć. Po drodze w ciemności jechała postać. Była wysoka i odziana w czarny płaszcz. Wiejący mocno tej nocy wiatr odsłonił na chwilę poły peleryny. Chłop był pewien, że zobaczył błysk co najmniej dziesięciu noży do rzucania. Przerażony cofnął się i schował za firanką, wciąż jednak obserwując przybysza. Z gulą w gardle czekał, aż ciemna sylwetka przejedzie pod jego oknem. Dosiadała konia o tak ciemnej sierści, że wraz ze swoim właścicielem zdawał się stapiać z otaczającym ich mrokiem.

Następnie jeździec zrobił coś, na co żaden sprawny umysłowo człowiek by się nie poważył. Skierował pewnie konia w stroną ziejącej mrokiem puszczy. Zwierzę szło zdecydowanie, nie zdradzając strachu. Po chwili oboje zniknęli w lesie.

Garret czekał na przerażający ryk bestii, który słyszał za każdym razem, gdy jakiś śmiałek zapuszczał się do puszczy. Wokół panował jednak cisza.

Wrócił do łóżka z dziwnym przeczuciem, że nie tylko jego małej wiosce w hrabstwie Whitby grozi niebezpieczeństwo. Groza rozprzestrzeniała się na cały Araluen.

To były tylko jego przypuszczenia i obawy. Z niepokojem zerknął na mroczną puszczę. Nic już nie będzie jak dawniej.

Z tą ponurą myślą położył się do łóżka. Pięć minut później zapadł w sen pełen koszmarów.

Nie usłyszał już zadowolonego pomruku bestii, która z radością przyjęła powrót swojej pani.

***

– Sombra, fácil!* – krzyknęła Adriana, próbując odpędzić wielkiego czarnego tygrysa, łaszącego się koło jej nóg.

Cazador, jej wierny wierzchowiec, parsknął szyderczo, widząc swoją panią w takiej sytuacji. Z wojskami radziła sobie bez problemu, ale odganianie się od pupila, który nie widział jej trzy lata, to co innego...

– Gdzie Tristan? – spytała. Jej koń parsknął cicho. Nie miał dobrego doświadczenia, jeśli chodziło o sokoła Adriany. Nie spodobał się drapieżnikowi, więc jego pani musiała siłą oddzielać jedno zwierzę od drugiego.

Wtem nad lasem pojawił się czarny kształt, krążący po niebie. Zwierzę wydało przeraźliwy pisk na powitanie swojej właścicielki. Piękny sokół o jasnobrązowych skrzydłach spłynął z nieba, siadając na ramieniu zabójczyni. Ptak był doskonałym szpiegiem i doręczycielem listów. Latał dziesięć razy szybciej niż gołębie, docierał do adresata bez problemów, a także był całkowicie lojalny wobec swojej pani.

Dziś także przynosił wiadomość. Przyczepiony do nogi pełnej ostrych szponów, biały pergamin był doskonale widoczny w ciemności.

Adriana rozpoznała pieczęć jej szpiega z hrabstwa Araluen. Trzeba było przyznać, że sześćdziesięcioletni mężczyzna był najlepszy w swoim fachu. Niepozorny, słaby staruszek nie zwracał niczyjej uwagi, co pozwalało mu z łatwością zbierać informacje. A te zawsze okazywały się prawdą. W ten sposób zabójczyni znajdowała klientów. Po dostaniu wiadomości od jednego ze swoich szpiegów, jechała do właściwego lenna na spotkanie z zdesperowanym lub żądnym zemsty człowiekiem. I zwykle wykonywała zadanie.

Zabójczynię zdziwiła mała powierzchnia pergaminu. Zwykle dostawała dokładne, szczegółowe informacje na temat potencjalnego celu, więc doniesienia zajmowały co najmniej dwie kartki. Na tej można było zmieścić nie więcej niż jedno zdanie.

Adriana westchnęła. Zajmie się tym później. Najpierw chciała wrócić do domu i zjeść kolację. Od dwóch dni nie miała nic w ustach.

To nie tak, że nie starczyło jej pieniędzy. Miała ich aż za dużo. Po prostu chciała jak najszybciej znaleźć się w swoim domu, tej starej, masywnej i ponurej wieży.

Zmęczona przedzierała się przez krzaki, które zarosły w ciągu trzech lat ścieżkę. Zwierzęta posłusznie ruszyły za nią. Poszłyby za nią nawet do piekła. Była dla nich wszystkim. Dla dziewczyny one były rodziną, jedyną jaka jej została po tej strasznej nocy.

Do dziś budziła się z krzykiem z koszmarów, w których prześladowały ją purpurowe peleryny. Wyraźnie pamiętała wrzask swojej matki, która kazała jej uciekać, krew na piersi ojca. Rude włosy brata umurzane we krwi, głowa leżąca metr od jego ciała. Swoją przyjaciółkę w kałuży krwi. Mordercy nawet jej, niegroźnego dziecka, nie oszczędzili. Wciąż czuła ciepłe ręce matki, sadzające ją na czarnym, ledwie żywym koniu i dziadka walczącego na miecze. Pamiętała, jak bez chwili namysłu ona, jako mała dziewczynka, zawróciła konia w stronę stajni i chwyciła zawiniątko z małym tygrysem i pisklę, do których była tak bardzo przywiązana. Przynajmniej je uratowała. Swojej rodziny i przyjaciół nie potrafiła.

Odjechała galopem z miejsca rzezi, niezauważona przez morderców. Gałęzie raniły jej twarz, darły ubranie. Małe zwierzątka wtuliły się w nią, szukając pocieszenia. Ich rodzice też tam zostali. Za sobą słyszała okrzyki wojenne, świst strzał wypuszczanych z kuszy. Jęki umierających. Jej rodziny. To było jak muzyka, koszmarny utwór, którego nie umiała zapomnieć.

Dziesięć minut później jej stara klacz zdechła. Z powodu rany po kuszy. Wykrwawiła się na śmierć. Adriana pamiętała zrozpaczone rżenie źrebaka, który niezauważony podążał za nimi. Mały był cały rozdygotany, kiedy przycisnął się do boku swojej matki. Dziewczynka głaskała go po głowie, rozglądając się uważnie dookoła. Po jej policzkach spływały łzy. Słone, gorące łzy. Łzy smutku, nienawiści, bezradności. Tej nocy polana przed Czarną Wieżą, siedzibą asasynów, spływała krwią jej rodziny. Wciąż pamiętała wszystko, jakby zdarzyło się wczoraj.

Nie zapomniała. Wróciła cztery lata później, choć wspomnienia wciąż były żywe. Bo gdy uciekała, coś sobie obiecała. Nie zapomni. Nie zapomni i się zemści.

Adriana otrząsnęła się gwałtownie ze wspomnień. To wciąż bolało. Jak świeża rana posypana solą. Wspomnienia były bolesne, ale nie mogły przyćmić potęgi budowli, która pojawiła się przed nią.

Gdy wróciła tu po raz pierwszy, nic nie wyglądało tak, jakby w tym miejscu śmierć poniosło ponad pięćdziesięciu ludzi. Zabójcy dokładnie po sobie posprzątali. Nie zostawili żadnych śladów. Ale to nie było potrzebne. Adriana doskonale zapamiętała ich purpurowe peleryny.

Przekroczyła fosę otaczającą wieżę, uważając, aby nie spaść. Z pewnością zginęłaby wtedy. Ciężkie, mosiężne drzwi uchyliły się przed nią, jakby witając ponownie swoją właścicielkę. Przestąpiła próg, a jej oczom ukazały się dwa ponure korytarze i schody na piętro. Na ścianach wisiały przeróżne bronie z wyjątkiem łuku. Tylko on jeden sprawiał jej trudności. Nie potrafiła z niego strzelać. Ćwiczyła u najróżniejszych mistrzów, ale żaden nie potrafił jej tego nauczyć. To po prostu było nie możliwe. Zabójczyni straciła już rachubę, ile łuków i strzał połamała i ile cięciw pękło za jej sprawą. Z tego powodu nienawidziła wszystkich, którzy umieli strzelać.

Wchodząc schodami na górę usłyszała hałas obok drzwi. Kątem oka zauważyła czarny ogon wystający zza futryny. Westchnęła cicho. Jej matka wprowadziła zasadę, że zwierząt nie wpuszcza się do domu. Niestety, nie mogła jej dotrzymać towarzystwa w przeciwieństwie do nich.

Cóż, matka z pewnością nie miałaby jej tego za złe.

– Widzę cię Sombra, wchodź do środka. Jest przeciąg.

Drzwi się otworzyły i wmaszerował tygrys. Na nim przykucnął sokół. Zaraz po zamknięciu drzwi Tristan wzbił się w powietrze, krążąc pod sufitem.

– Chodź, mi amigo ** – powiedziała, kierując się w stronę sterty drewna.

Po chwili w kominku trzaskał wesoło ogień, a Adriana wyciągnęła jedzenie, które kupiła popołudniu. Woda na herbatę gotowała się nad ogniem. Dziewczyna zdjęła pelerynę, przewieszając ją przez oparcie fotela, na którym usiadła. Ciepło powoli rozchodziło się po jej ciele, a chleb z miodem smakował wspaniale. Zrelaksowana i gnana ciekawością zabójczyni sięgnęła po jeszcze nieotwarty list. Długimi, szczupłymi palcami powoli rozwinęła pergamin.

,,Genoweńczycy w Araluenie. Porwali króla”

Ręka trzymająca kartkę zacisnęła się. Postać w czerni zerwała się z fotela. Wiatr na zewnątrz wzmógł się i wdarł do komnaty. Kominek zupełnie zgasł. Cazador w stajni podniósł zaniepokojony łeb. Sokół zerwał do lotu wrzeszcząc przeraźliwie, a czarny tygrys wyszczerzył kły. Nic nie mówiąc, zabójczyni skierowała się do wyjścia. Zwierzęta podążyły za nią, zabierając dla siebie resztki zjedzenia. Po chwili drzwi zatrzasnęły się, a słychać było tętent oddalającego się konia.

Jedynym znakiem, że ktoś odwiedził ten ponury dwór, był brak licznej broni na ścianach, spakowanej w pospiechu.

I kawałki podartej na drobne kawałeczki kartki, walające się po całej komnacie.

*fácil– spokojnie (hiszp.)
**mi amigo – mój przyjacielu
*********************************************************************************
To jak widać jest kolejny rozdział. Przepraszam za czcionkę, ale nie potrafię jej ogarnąć. Raz za duża, raz za mała. Koszmar.Mam już napisaną 1/4 kolejnego rozdziału, więc może się on pojawić za tydzień.Proszę o komentarze i poprawę błędów,
Buziaki