Rozdział V

Adriana stała pośrodku kaplicy, ściskając mocno miecz. Sprawy przybrały obrót, jakiego się nie spodziewała. I nie było jej to na rękę. Przybyła tu, aby spotkać się z jednym z ocalałych zwiadowców, a nie irytującym arystokratą. Spodziewała się, że na zamku spotka osoby wysoko urodzone, ale nie miała zamiaru nawet na nie spojrzeć. Chciała tylko informacji o miejscu pobytu Genoweńczyków. Wtedy mogłaby ich znaleźć. I się zemścić.

Zabójczyni miała kilka ważnych zasad. Jedną z nich było to, że jeśli jakiś głupi szlachcic piekielnie ją zdenerwuje, to go zabije. Arystokracja z pewnością wiedziała o tym, że Genoweńczycy chcieli zamordować całą jej rodzinę. Ale nic nie zrobili, bo pozbycie się płatnych zabójców, którzy na zlecenie mogli czyhać na ich życie, było im na rękę. Dlatego też Adriana zabijała każdego z nich z błahego powodu, gdy tylko miała możliwość. A teraz okoliczności z pewnością były sprzyjające.

Mimo to czuła niezdecydowanie. Możliwe, że spowodowane tym, iż chłopak stojący po drugiej stronie sali, mógł mieć potrzebne informacje. A może faktem, że jeszcze nigdy w życiu nie zabiła tak młodej osoby. Jej ofiary prawie zawsze miały skończone trzydzieści pięć lat, ponieważ dopiero w takim wieku miały szanse się komuś narazić. Adrianę powstrzymywał też wyraz twarzy zwiadowcy. Arystokrata stał wyprostowany z pewnym siebie uśmiechem na twarzy. Bardzo irytującym uśmiechem.

Ze złością zacisnęła zęby. Nie wiedziała, co robić. Niepewnie spojrzała na chłopaka, jednak starannie ukrywając niezdecydowanie. Ale zwiadowca i tak je zauważył.

– Wahasz się? – zapytał ze śmiechem, opuszczając miecz trochę niżej.

– W twoich snach. Jeśli jesteś taki ciekaw, to wiedz, że właśnie wyobrażam sobie twoją głowę oddzieloną od ciała.

– I jaki to widok? – Przechylił zaciekawiony głowę, wpatrując się w Adrianę soczyście zielonymi oczami.

– Satysfakcjonujący – wypaliła zabójczyni. Nie była to jednak prawda. Ten obraz sprawił, że ciarki ją przeszły po plecach.

– Więc co zrobisz? – Teraz już był poważny. Na jego twarzy malowało się skupienie i gotowość do odparcia niespodziewanego ataku. Jednak dziewczyna nie potrafiła go wyprowadzić. Ciągle się wahała.

Zwiadowca podniósł pytająco jedną brew.

– Ja... – Adriana nie zdążyła wymyślić odpowiedzi, która by ją zadowoliła. Problem sam się rozwiązał. Przed kaplicą usłyszeli wrzaski przerażenia. I jęki umierających od strzał z kuszy. Zabójczyni pamiętała ten zatrważający dźwięk. Zamarła w bezruchu, próbując opanować powstający w głowie chaos.

Wtem drzwi, mocno już nadwyrężone od uderzeń, otworzyły się i wpadł przez nie rycerz, cały w cudzej krwi. Przerażony objął wzrokiem wnętrze kaplicy. Gdy zauważył młodego zwiadowcę, uspokoił się, wróciła chłodna kalkulacja.

– Panie! Proszę uciekać, proszę się ratować! Przyszli po was. Halta, Willa i najjaśniejszego rycerza księżniczki już złapali! Teraz idą po ciebie, zwiadowco! – wysapał.

– Kto? – zapytał zdziwiony chłopak. Wciąż nie potrafił pojąć, kto potrafiłby pokonać jego przyjaciół. Jednak po chwili zastanowienia zrozumiał. Nie potrzebował już odpowiedzi rycerza, aby poprawnie wskazać sprawców starcia mającego miejsce na zamku.

– Genoweńczycy! – wykrzyknął mężczyzna. Chciał coś jeszcze powiedzieć, ale nie zdążył. Coś świsnęło w powietrzu i rycerz upadł na ziemię. Jego oczy były pełne bólu i zdziwienia. Adriana zauważyła strzałę, tkwiącą w jego plecach. Zalała ją fala nienawiści i wściekłości.

W tym momencie w drzwiach stanęła postać otulona purpurową peleryną. Na głowie miała czarny kapelusz z rondem, bardzo popularny wśród mieszkańców Genowesy. Gdy zauważył zwiadowcę, na jego ustach pojawił się cień uśmiechu.

– Ach, więc to tu się ukrywasz. Dość długo cię szukaliśmy.

***

Rodrigo Machiavelli był z siebie dumny. To on, a nie Leonardo, znalazł poszukiwanego chłopaka. Między dwoma Genoweńczykami od lat trwała zacięta rywalizacja. Obaj starali się o tytuł zastępcy ich dowódcy. Leonardo zaskarbił sobie przyjaźń wodza tuż po tym, jak pomógł zlikwidować wszystkich asasynów z Czarnej Wieży. Dlatego Rodrigo był przedtem na przegranej pozycji. Lecz teraz to właśnie on, a nie nikt inny, znalazł poszukiwanego młodego zwiadowcę. Zabójca nie wiedział, do czego Michael potrzebował tego chłopaka, ale był posłuszny rozkazom władcy i liczył na nagrodę.

Najpierw trzeba było jednak cel ogłuszyć, ponieważ nie sprawiał wrażenia chętnego do współpracy. Trzymając w ręce sztylet, Rodrigo z bojowym okrzykiem rzucił się w kierunku zwiadowcy.

Nie przebiegł nawet połowy dystansu. Niespodziewanie zabójca poczuł ostrze zagłębiające się w jego brzuchu. Nic nie rozumiejąc, resztkami sił spojrzał za siebie, aby zobaczyć wpatrujące się w niego bezlitosne zielone oczy.

***

Adriana z pełnym samozadowolenia uśmiechem na ustach spoglądała na upadające na zimną posadzkę ciało wroga. Jeszcze nigdy nie zabiła Genoweńczyka. Nigdzie nie potrafiła ich znaleźć. A teraz jeden z nich broczył obficie krwią u jej stóp, czyli tam, gdzie było jego miejsce.

– To nie było konieczne – stwierdził ozięble chłopak, ze spokojem patrząc na martwe ciało.

– Co się stało, to się nie odstanie – prychnęła zabójczyni. Chwilę później, przyglądając się mu uważniej, dodała:

– To mógłbyś być ty, gdybym go w porę nie zlikwidowała.

– Dziękuję za troskę, ale sam bym sobie poradził. Co oni ci zrobili? – zapytał. Adriana miała wrażenie, że jego zielone oczy prześwietlają jej duszę na wylot.

– Sprawa osobista. Nawet nie próbuj pytać, bo będę musiała cię zabić.

Chłopak przewrócił oczami i podszedł bliżej ciała Genoweńczyka. Uklęknął przy nim i z łatwością znalazł noże, sprytnie poukrywane w kieszeniach nieboszczyka.

– To cię nie przeraża, prawda? – spytała z ciekawością. Przypatrywał się trupowi z chłodną kalkulacją, nawet się nie krzywiąc. Z pewnością był ciekawym człowiekiem.

– Musimy stąd iść, zanim pojawią się jego towarzysze – mruknął cicho, z niepokojem zerkając na otwarte drzwi. Podszedł do nich nie wydając żadnego dźwięku i dosłownie stapiając się z mrokiem. Po chwili zniknął dziewczynie z oczu.

Adriana była pod wrażeniem, nie spotkała jeszcze nikogo, kto potrafiłby się schować przed jej wzrokiem. Znudzona usiadła na jedynej pozostałej w całości ławce i pogrążyła w myślach.

Wiedziała, że zwiadowca wróci. Żaden człowiek z Korpusu nie zostawiłby kobiety samej, zdanej na łaskę wrogów. Nawet jeśli ta kobieta była płatnym zabójcą. Dziewczyna była także pewna, że zwiadowca wróci nie tylko z tego powodu. Wiedziała, że podoba mu się, a tym bardziej fascynuje. Ona zresztą w stosunku do niego czuła to samo. Nie, żeby kiedykolwiek miała się do tego przyznać.

W dodatku interesowali się nim i chcieli dorwać za wszelką cenę Genoweńczycy. Adriana nie przywykła jednak do przegranej. Koniecznie chciała pokrzyżować im szyki jak tylko mogła. W takim wypadku pozostawała jej tylko jedna opcja.

Z westchnieniem podniosła się z ławy i nie wydając żadnego dźwięku podeszła do drzwi. Po drodze złapała kawał drewna, prawdopodobnie pochodzący ze starego krzesła. Na szczęście materiał nie był spróchniały i wciąż nadawał się do swojego zadania. Zabójczyni ustawiła się za drzwiami i w spokoju czekała.

Kilka chwil później wrócił zwiadowca. Nie zauważyła go, raczej wyczuła. Przylgnęła do ściany, starając się nie oddychać.

Zaniepokojony chłopak rozejrzał się po kaplicy, uważnie badając każdy kąt wzrokiem w poszukiwaniu kobiecej sylwetki.

Już odwracał się w stronę dziewczyny, gdy ta wyskoczyła z ukrycia i bez wahania uderzyła drewnem w jego głowę. Zaskoczony zwiadowca nie zdążył się nawet odwrócić, ponieważ padł nieprzytomny na ziemię.

Adriana przykucnęła obok niego z uśmiechem na ustach. Z pewnym trudem obróciła jego bezwładne ciało na plecy. Zza pasa wyjęła zwój liny i okręciła wokół jego nadgarstków. To samo zrobiła z nogami.

Odchyliła się na piętach do tyłu, aby podziwiać swoją pracę. Po chwili przykucnęła przy głowie chłopaka, odgarniając brązowe włosy, które opadły mu na twarz. W zamyśleniu przejechała palcem po jego policzku. Był naprawdę przystojny. Tak miło się na niego patrzyło...

Zdziwiona swoimi myślami, Adriana szybko się otrząsnęła. Na jej twarzy ponownie zagościł uśmiech. Nie do końca przyjazny uśmiech.

– Wybacz, skarbie. Po prostu jeszcze cię potrzebuję i nie mogę pozwolić ci uciec.

Po tych słowach, skierowanych do nieprzytomnego chłopaka, dziewczyna wstała i skierowała się do drzwi. Gdzieś za nimi czaiła się Sombra. Tygrys był bardzo skuteczny, jeśli chodziło o likwidowanie wrogów.

W drzwiach Adriana jeszcze raz spojrzała na leżącego na kamiennej posadzce chłopaka.

– Mam nadzieję, że nie uszkodziłam ci twarzy, gdy cię uderzyłam – mruknęła do siebie, po czym wyszła przed kaplicę z mieczem w ręku i ze złowieszczym uśmiechem na ustach.

Wreszcie miała okazję, aby się zemścić. Przynajmniej częściowo, zabijając kilku z Genoweńczyków.

*********************************************************************************
Rozdział jest, ale krótki. Gdy go pisałam miałam wrażenie, że jest dłuższy. Nadzieja, jak widać, umiera ostatnia. Wstawiam go teraz, bo nie wiem czy będę miała jeszcze internet w tym miesiącu, a wolę nie ryzykować. Znów wrzucam go zaraz po napisaniu, więc prawie na pewno pojawią się błędy. Takie życie.
Proszę o komentarze i poprawę błędów.
Pozdrawiam,
Mentrix