Rozdział XLI

– Ostrożnie. Przenoście go ostrożnie! Głupcy, przecież widzicie, że w nogę wdało się zakażenie. A ty co tak stoisz?! Rannych żeś nigdy nie widział? Rusz się i pomóż temu biedakowi, bo zaraz wpadnie do wody. Czy ktoś tutaj zna się na czymś innym niż zabijanie i grabieże?

Raegan był pod wrażeniem tego, że Lyon nie skulił się w rogu kapitańskiej kajuty, chcąc przeczekać najgorsze chwile i widoki. Najwidoczniej we władcy Celtii uaktywnił się przedziwny instynkt, który kazał mu zająć się rannymi, choć o uzdrawianiu nie wiedział więcej niż zamkowy błazen. Teraz jednak stał w zimnie na pomoście, nadzorował przenoszenie ofiar na statki i wrzeszczał na ociągających się Skandian.

Raegan westchnął cicho, starając się wtopić w otaczające go ciemności i modląc się, aby żaden z przebiegających obok wojowników nie zwrócił na niego uwagi. Te kilka dni, które musiał z nimi spędzić, jedząc wspólne posiłki i śpiąc na tym samym pokładzie, wydawały mu się istnym koszmarem. Oczywiście, nie najgorszym, jaki go spotkał w jego krótkim życiu, ale z pewnością należał do momentów, których już nigdy nie chciał powtarzać. W ciągu dnia był jeszcze w stanie funkcjonować, ale w nocy… Był pewien, że wygląda strasznie, a brak snu jest doskonale widoczny na jego twarzy. Nie potrafił jednak odpocząć, bo gdy tylko zamykał oczy, wspomnienia wracały, a niematerialne dłonie zaciskały się na jego szyi kradnąc oddech. A wokół krew, krew, jego krew, krew mu podobnych…

– Potrzebujemy kolejnych statków. Mógłbyś sprawdzić, które nadają się do natychmiastowego wypłynięcia? – Spokojny głos Lyona wyrwał go z koszmarnej przeszłości, przywracając do mroźnej Genowesy. Starszy mężczyzna patrzył na niego z wyczekiwaniem, ukrywając zaniepokojenie zachowaniem swojego doradcy. W obecności Skandian stawał się zupełnie inną osobą, więc władca Celtii postanowił go jak najszybciej od nich odseparować.

– Wysłałbym Skandian, ale oni nie potrafią zrobić niczego po cichu. Jesteśmy na końcu pomostu, więc na razie nikogo nie obudziliśmy, ale wolałbym nie ryzykować przesunięcia ich bliżej miasta. Zajmiesz się tym? Znajdź odpowiednie statki, a wyślę ci paru ludzi do pomocy.

– Oczywiście, wasza wysokość – mruknął i nie czekając na odpowiedź władcy zeskoczył na drewniany pomost. Ledwo uniknął zderzenia z rycerzem w barwach Araluenu, który pomimo głębokiej rany na nodze, ciągnął ze sobą swojego towarzysza.

Potrzebowali kilku dużych statków. Według słów zbiegów, na zamku wciąż było około dwudziestu rannych i kilkudziesięciu rycerzy. Erak ruszył im z pomocą, pozostawiając na łajbie tylko kilkoro ludzi, aby być gotowym do ucieczki w każdej chwili. Przechodząc obok kolejnych łodzi wypatrywał tych, które byłyby gotowe do wpłynięcia. Marynarze woleli przygotować wszystko wieczorem, zamiast wstać kilka godzin wcześniej, aby wyruszyć wczesnym rankiem. Zatrzymał się przy wielkim żaglowcu, stojącym dumnie po prawej stronie pomostu. Przygotowany do wypłynięcia, prawdopodobnie zaopatrzony już w zapasy i lśniący czystością. Pozostawało pytanie, czy Skandianie potrafiliby pokierować czymś tak wielkim. Ich statki nie należały do najmniejszych, tym bardziej Wilczy Wicher, ale znajdująca się przed nim Perła Południa należała do zupełnie innej ligi. Czy to tym okrętem oddziały Genoweńczyków przedostały się do Araluenu?

– Będzie ciężko, ale damy radę. Nie ma to jak wyzwanie. – Niski głos sprawił, że spiął się automatycznie, odsuwając się o kilka kroków. Blondwłosy Skandianin spojrzał na niego z kpiną, odrywając pełnie zachwytu spojrzenie od wysokiego masztu.

– Skoro tak uważasz… Rozejrzę się za jeszcze jednym. Tak na wszelki wypadek – odpowiedział szybko, odwracając się gwałtownie i przyspieszając kroku. Uciekał. Znów uciekał jak tchórz. Dlaczego nie potrafił spojrzeć im w oczy? Dlaczego strach przeważał zawsze nad nienawiścią? Nie był słaby, przeszłość uczyniła go silniejszym, więc dlaczego nie potrafił się z nią zmierzyć? Przeżył cudem, więc powinien korzystać z życia, które łaskawie podarował mu los, a nie kulić się ze strachu, gdy na horyzoncie pojawiał się mieszkaniec Północy.

– Niech to szlag – syknął, kopiąc stojący na pomoście kubeł z brudną wodą. Ten przewrócił się pod wpływem wstrząsy, a jego zawartość wylała mu się na buty. Cudownie, robiło się coraz zimniej, a on właśnie na własne życzenie zmoczył jedyną porządną część swojego ubioru. Zerknął w kierunku miasta. Budynki były prawie niewidoczne, choć przecież kilka kroków i stanąłby na portowym bruku. Przysłaniająca je dziwna mgła gęstniała z każdą sekundą, mając w sobie coś, co go przyciągało. Stał w bezruchu, wpatrując się w ścianę bieli, od której zionęło nieprawdopodobne zimno.

– Jest o wiele gęstsza niż kiedy przedzieraliśmy się do portu – mruknął jeden ze zwiadowców, stając tuż koło niego. Raegan naprawdę podziwiał tych ludzi za to, że pomimo niedawnych przeżyć nie załamali się, zmusili swoje wykończone ciała do ruchu i ucieczki. Kojarzył tego niepozornego mężczyznę. To on był pierwszym uciekinierem, którego znaleźli. Wysłany na zwiad, dosłownie wpadł na oberjarla Skandii.

– Na początku prawie mi odmroziła rękę, ale potem się lekko rozwiała, pozwalając nam przejść. Wtedy wpadłem na Eraka. – Zwiadowca pokręcił głową z lekkim, pełnym ulgi uśmiechem, potwierdzając podejrzenia doradcy. Raegan spojrzał na statek przycumowany najbliżej lądu.

– Liam, prawda? – Mężczyzna przytaknął. – Pomóż mi przygotować ten okręt. Musimy to zrobić jak najszybciej, a sam sobie nie poradzę.

Bez zbędnego marudzenia przeskoczyli cicho na statek w obawie przed obudzeniem mieszkających tuż przy porcie. Liam od razu zszedł pod pokład, aby zorientować się, jaki lądunek przewożono, a Raegan zaczął zwijać liny walające się po kokpicie. Krzywił się co chwila, gdy do jego uszu docierały co jakiś czas okrzyki z końca pomostu. Na bogów, powinni zamilknąć, jeśli nie chcą konfrontacji z miastem pełnym zabójców.

– Prowiantu starczy na trzy dni, do tego mamy dwie armaty, tuzin kul i jakieś drogie materiały – poinformował zwiadowca, wracając po kilku minutach. Doradca chciał już odpowiedzieć, ale coś przykuło jego wzrok. Był pewien, że we mgle zauważył ruch.

– Poczekaj tutaj, sprawdzę to – mruknął do towarzysza, który przytaknął skinieniem głowy. Wyczerpany zwiadowca nie miał sił na walkę, jeśli tajemniczy cień okazałby się być strażnikiem portowym.

Raegan zacisnął dłoń na rękojeści miecza, biorąc głęboki oddech i przekraczając linię mgły. Na początku przeszyło go lodowate zimno, a potem poczuł energię tak znajomą, że prawie zawrócił.

– Niemożliwe…

Musiał się mylić. Żadnego z nich nie powinno tu być, a na pewno nie kogoś należącego do tak wysokiej rangi. Nie, na pewno się mylił. Jak mógł pamiętać coś, co czuł ostatnio, gdy był małym chłopcem…

Kątem oka zauważył ruch po prawej stronie, więc rzucił się w tamtym kierunku, wyciągając miecz. Musiał się mylić, a we mgle chował się zapewne jeden z Genoweńczyków, który zauważył zbiegów. Trzeba go było zlikwidować, zanim powiadomi o tym mieszkańców miasta.

Im bardziej się zbliżał, im widział dokładniej wysoką sylwetkę, tym mroźniej się robiło. Pod koniec już nie biegł, ale szedł powoli, próbując osłonić twarz przed uderzającymi o nią płatkami śniegu i ignorując powoli zamarzające kończyny. Był w tym momencie tak łatwy do zabicia, że prawie zaczął się śmiać. Wróg, prawdopodobnie mag i miecz jako jedyna osłona? A on jak głupiec wbiegł sam w tą mgłę.

Broń wypadła ze zdrętwiałej z zimna dłoni, upadając na pokryty ziemią bruk. Niewyraźny cień zrobił krok w jego kierunku, a on bezradnie patrzył, jak jego ciało pokrywa szron, a nogi nie mogą go już utrzymać. Opadł na kolana, czując jak jego krew zwalnia swój bieg. Uniósł głowę, aby spojrzeć w twarz stojącego przed nim człowieka. Tatuaż wokół oka zapiekł niemiłosiernie, ale ten ból nic nie znaczył. Liczył się tylko spoglądający na niego z góry mężczyzna. Krwistoczerwone oczy odbijały się od nieskazitelnego śniegu i białych włosów sięgających ziemi i powiewających na mroźnym wietrze.

Blade wargi wykrzywiły się w pozbawionym skrupułów uśmiechu.

– Co tu robisz, dziecię Álfar?

***

Will próbował powstrzymać szeroki uśmiech, widząc Skandian wpadających w bitewny szał. Potężni wojownicy wywijający toporami i rzucający się z pełnym szaleństwa błyskiem w oczach na wroga, byli w tym momencie spełnieniem marzeń. Kilka minut temu, gdy brama opadła, był pewny, że to koniec, że stracą króla i większość rycerzy. Zastanawiał się już nawet nad tym, jak przekonać Horace’ego, aby porzucił swojego przyszłego teścia i poszukał drogi ucieczki. Nie mogli nic zrobić, a nie musieli ginąć. W końcu ktoś na nich czekał. Zamierzał znaleźć Halta, zabrać Alyss i jak najszybciej przeprawić się do Araluenu. Wtedy pojawili się Skandianie z Erakiem na czele, któremu wystarczyły sekundy, aby ocenić sytuację i kazać swoim ludziom podnosić bramę.

Teraz Will pomagał przechodzić rannym pod podtrzymywaną przez trójkę ludzi bramą, od czasu do czasu przebijając strzałą jakiegoś Genoweńczyka, który miał zamiar zabić jednego z nich. Z dziedzińca dobiegały go okrzyki bojowe Skandian, szczęk mieczy i przekleństwa rzucane przez rycerzy, który o mały włos uniknęli śmierci.

– Może wejdę do środka? Będę bardziej skuteczny, gdy…

– Mamy się stąd wynosić, a nie pchać w łapy zabójców. Zabierzcie go stąd – warknęła kobieta, która pojawiła się po drugiej stronie, pchając w ramiona Willa nieprzytomnego rycerza. Zwiadowca rozpoznał w nim króla Duncana i przez chwilę poczuł, jak ogarnia go przerażenie. Władca był cały pokryty krwią, miał jednak nadzieję, że większość z niej należała do wrogów. Horace podbiegł do niego, pomagając podtrzymać króla, który znacznie przewyższał wzrostem niskiego zwiadowcę.

– Zabiorę go na statek – mruknął młody rycerz, szczęśliwy, że kolejna osoba, na której mu zależało, wymknęła się z rąk śmierci. Przerzucił sobie ramię rannego i powoli ruszył w kierunku portu. Po chwili podbiegł do niego kolejny rycerz, który wydostał się z zamku i po chwili zniknęli za zakrętem,

– Ewakuujemy się! Pospieszcie się! – Blondwłosa kobieta, generał armii teutońskiej, stała przed jednym ze Skandian podtrzymujących bramę i osłaniała go tarczą. Na zamkowym dziedzińcu padały kolejne trupy, ale Skandianie bez trudu utrzymywali Genoweńczyków na odpowiednią odległość, dzięki czemu pozostali mogli się bezpiecznie wycofać. Coraz to nowi wojownicy przebiegali pod bramą, przełykając tą plamę na honorze, jaką była ucieczka z bitwy.

Na szczęście wszystko szło sprawnie, a genoweński dowódca nie był w stanie powstrzymać więźniów, zbyt rozkojarzony zbliżającą się od strony portu zamiecią śnieżna. Pozostawała mu nadzieja, że uciekinierzy zagubią się podczas niej lub zamarzną. Leonard zacisnął zęby, po raz kolejny próbując trafić w mężczyznę podtrzymującego bramę. Bełt wbił się w tarczę rycerza Teutonii. Po raz kolejny. Żaden z Genoweńczyków nie odważył się zejść na dziedziniec, gdzie szaleli Skandianie, pozostawało więc ostrzeliwanie przeciwników z góry.

Westchnął ciężko, zastanawiając się, jak przekażą Marcusowi widomość o ucieczce więźniów.

***

– Coś się stało? – zapytał król Celtii swojego doradcę, gdy znalazł go opierającego się o burtę i wpatrującego się w wodę. Księżyc wyłonił się na chwilę zza chmur, dzięki czemu sylwetka mężczyzny doskonale odbijała się w morskim lustrze. Lyon mógł nie być najlepszy w odczytywaniu cudzych emocji, ale nawet ślepiec zauważyłby, że coś się zmieniło. W niebieskich oczach nie było już ani śladu wcześniejszego przerażenia, ponownie błyszczały pewnością siebie, jednak w głębi skrywało się coś, co sprawiło, że król zadrżał.

– Wszystko jest w najlepszym porządku – odparł cicho Raegan, nie przestając wpatrywać się w swoje odbicie w tafli wody. Światło księżyca sprawiało, że znak wokół jego oka był jeszcze bardziej widoczny. Po raz pierwszy od wielu lat zupełnie mu to nie przeszkadzało.

– Muszę powiedzieć, że jestem z ciebie dumny, wasza wysokość. Przez chwilę nie byłem sobą, a ty świetnie sobie poradziłeś bez mojego wsparcia. Jednak melduję, że wróciłem. I radzę odcumować okręt, bowiem zbliżają się pozostali rycerze, a za nimi genoweński pościg. Potyczka z zabójcami nie leży w tej chwili w naszym interesie.

Lyon odetchnął z ulgą, uśmiechając się lekko. Dobrze było mieć u swego boku z powrotem w pełni opanowanego Raegana, który zawsze wiedział, co robić. Nad tymi dziwnymi zmianami zachowania doradcy zastanowi się później, gdy będzie odpoczywał bezpieczny w swoim zamku.

– Odbijać! – Wrzask Eraka był doskonale słyszalny nawet z odległości kilkudziesięciu metrów. Potężny wojownik jako pierwszy wyłonił się z mgły, sadząc przed siebie długie kroki w szaleńczym biegu. Tuż za nim pojawiło się dwóch rycerzy niosących rannego, którego natychmiast wnieśli na najbliższy statek. Zaraz do mężczyzny doskoczyła jedna z uratowanych kobiet, próbując go ocucić.

Pozostali przedstawiciele państw pojawiali się jedni za drugimi, zajmując miejsca na najbliższym okręcie. Gdy ten był już pełny, kilkoro Skandian odepchnęło go od pomostu i manewrując między mniejszymi łodziami, skierowało go w kierunku wyjścia z portu. Erak rozsyłał uciekinierów do kolejnych statków, zaciskając palce na trzonku topora i z niepokojem wpatrując się w mgłę. Wiedział, że pościg już wyruszył, ale nie potrafił określić odległości, jaka ich oddzielała. Do tego wszystkiego jeszcze ten przeraźliwy ziąb, Mieli szczęście, że woda w porcie nie zaczęła zamarzać.

– To już wszyscy – poinformował go król Teutonii, który biegł na końcu ku wielkiemu niezadowoleniu Artes. Teraz stał obok swojej generał, próbując złapać oddech, a ona piorunowała go wzrokiem. Erak skinął głową i dał znać kolejnym dwóm statkom, aby odpływały. Svengal skinął mu głową, po czym powrócił do wydawania rozkazów. Na pomoście pozostał tylko oberjarl, otyły minister, król Teutonii i jego rycerze, którzy nie mieli zamiaru uciekać, zanim nie upewnią się, że ich władca jest bezpieczny. Wilczy Wicher czekał na nich na końcu mola, z załogą gotową do odpłynięcia, gdy pierwszy bełt wyleciał z mgły, wbijając się w mokre drewno.

– Biegiem! – Erak nie wiedział, kto wydał komendę, ale nikt z nią nie dyskutował. Nie zastanawiając się ani chwili dłużej, rzucili się w kierunku Wilczego Wichru, gdy kolejne bełty przeszyły ze świstem powietrze. Na szczęście mgła utrudniała celowanie, więc zdołali dobiec do odbijającego już od mola okrętu. Erak odbił się mocno od spróchniałych desek i po chwili wylądował na pokładzie, podtrzymywany przez swoich podwładnych.

– Zazdroszczę rozrywki, oberjarlu – uśmiechnął się szeroko Mikeal, który w drodze losowania znalazł się w grupie, która miała nudzić się na statku. Mieszkańcy Teutonii znaleźli się bezpiecznie na pokładzie, choć ostatniego jego towarzysze musieli ratować przed wpadnięciem do wody. Takiego szczęścia nie miał otyły minister, który nie był w stanie pokonać wciąż powiększającej się odległości między pomostem a pokładem. Wylądował w lodowatym morzu, a jego tusza powoli pociągnęła go na dno.

– Patrzcie. – Król Celtii pojawił się koło Eraka, wskazując ręką na brzeg. Wszyscy spojrzeli w tamtym kierunku, oczekując widoku licznych Genoweńczyków, mierzących do nich z kusz. Nie odpłynęli jeszcze na bezpieczną odległość, więc zabójcy wciąż mogli poczynić wielkie szkody. Jednak nikt nie stał na końcu pomostu. Erak sięgnął po lunetę, aby lepiej się przyjrzeć ruchowi na początku mola. Jeden z Genoweńczyków wyłonił się z mgły, ale nie rzucił się w ich kierunku. Kusza wypadła mu z ręki, nogi drżały, a skóra wydawała się sina. Wkrótce dołączyli do niego kolejny zabójcy w podobnym stanie. Wilczy Wicher już prawie opuścił port, gdy pierwszy z nich opadł na ziemię, a po chwili w jego ślady poszli pozostali, gdy nogi nie były w stanie utrzymać już ich ciężaru. Erak zamrugał zdziwiony.

– Oni… - szepnął, widząc pytające spojrzenie towarzyszy. To wydawało się być niemożliwe.

– Zamarzli – dokończył za niego Raegan, który pojawił się nie wiadomo skąd. Nim Skandianin zdążył skomentować zmianę jego zachowania, ten uśmiechnął się lekko. – Ludzie podczas wielkiego mrozu zamarzają. Zdarza się – podsumował, znikając pod pokładem.

Artes zastanawiała się, czy warto dodać, że oni sami przeszli przez tą mgłę i śnieg, a wciąż żyli. Jednak widząc wyraz twarzy Cedrica i ten charakterystyczny błysk w oku, zrezygnowała z rozważania tej sprawy.

– Artes, przygotuj pergamin i atrament. Muszę napisać do króla Toscano. Zamierzam wypowiedzieć mu wojnę.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Nawet nie macie pojęcia, jak bardzo się męczyłam z tym rozdziałem. Ogólnie cały wątek Genowesy przeprawiał mnie o ból głowy. Dziesięć razy wszystko zmieniałam, bo brzmiało tragicznie. No, ale grunt, że wszyscy (nie licząc trupów) uciekli i mogę skupić się na Gilanie, Adrianie i Alaricu. Ambitnie chciałabym dodać do Wigilii kolejną część współczesną, ale nawet nie zaczęłam jej pisać, więc zobaczymy jak to wyjdzie.

Rozdział niesprawdzany.

Proszę o komentarze, nawet najkrótsze, bo dzięki temu wiem, czy wam się podoba czy nie. Na co mi liczne wyświetlenia, skoro nie znam waszej opinii? Dlatego jeszcze raz apeluję o komentarze. Napisanie paru słów nie gryzie.

Pozdrawiam,

Mentrix