Rozdział XXXIV

– Wchodzimy czy korzystamy ze świeżego powietrza? – spytał Gilan, wpatrując się w stającą przed nimi gospodę. Słońce zmierzało ku horyzontowi, a oni nie zamierzali ryzykować, podróżując w ciemności.

– Jak bardzo jesteśmy poszukiwani? – mruknęła pod nosem Adriana, rozglądając się dookoła. W tych okolicach często widziano Genoweńczyków, a wolała na nich nie wpaść. Choć z całego serca życzyła im śmierci. Najlepiej z jej ręki.

– Prawdę mówiąc, tylko ja mogę bezpiecznie przenocować w środku. Cała wasza trójka jest poszukiwana przez tych cholernych zabójców. I nie tylko. Za Adrianą teoretycznie ugania się cała masa najemników, bo jest nagroda za jej głowę. Tak to zwykle bywa, gdy zabijasz na zlecenie. Plusem jest to, że szukają osoby w ciemnej pelerynie i nic więcej nie wiedzą. Michaela znają wszyscy Genoweńczycy, więc po prostu będziesz siedział w pokoju, jeśli uda się jakiś dostać. A Gilan… Ukryj dobrze płaszcz, zakryj łuk i nikt nie weźmie cię za zwiadowcę. Gdzie masz liść dębu?

Zwiadowca spojrzał ponuro na Angeline, a potem przeniósł wzrok na pierś, gdzie powinna znajdować się srebrna zawieszka. To nie tak, że o niej zapomniał. Najpierw nie było czasu, potem Adriana próbowała zabić Michaela na kilka sposobów, ostatecznie prawie umarli przez atak potwora. Następnie ukrywali się przed patrolami Genoweńczyków. Miał ręce pełne roboty.

– Została skonfiskowana. – Jego wzrok przewiercał Adrianę, która udawała, że nie wie, o co mu chodzi. Naszyjnik leżał bezpiecznie w jej kieszeni, ale skoro go zdobyła, to nie zamierzała tak łatwo oddać.

– Ja ją tylko przechowuję.

 – Niech więc wróci do właściciela. To ja, jakbyś miała jakiekolwiek wątpliwości.

– Tak za darmo? Ja tutaj narażam życie, aby chronić twoją błyskotkę przez deszczem i chłodem, poświęcam się, a ty chcesz ją odebrać za darmo? Zastanów się chwilę.

Gilan faktycznie się zastanowił. Po chwili coś błysnęło w jego oczach, a na twarzy pojawił się szeroki uśmiech. Włożył rękę do kieszeni i wyciągnął złoty medalion. Adriana zamarła, gdy przedmiot znalazł się na widoku. Teraz każdy przechodzień mógł go zauważyć.

– Zwiadowco, schowaj to, dobrze ci radzę – powiedziała cicho, kładąc rękę na rękojeści sztyletu. Przecież wyjaśniła mu, jak ważny jest ten medalion. Jak on śmie traktować go jako kartę przetargową?

– Angeline…

Czarownica wzruszyła tylko ramionami, przyglądając się rozgrywającej się przed nią scenie. Wiedziała, jak ważny jest medalion, ale na razie nie groziło mu żadne niebezpieczeństwo.

– Oddajesz mi liść, a ja chowam to cudeńko bezpiecznie do kieszeni. Jeśli nie, to oddam je Michaelowi – oświadczył zwiadowca, stojąc w bezruchu. Wpatrywał się w rękę Adriany, która wciąż ściskała sztylet. Wątpił, aby go zaatakowała, ale przezorny zawsze ubezpieczony.

– Jemu? Przecież on nas zdradzi przy najbliższej okazji! – warknęła i odwróciła się, aby wskazać rzekomego zdrajcę. Jednak tam go nie zastała. Angeline też rozejrzała się dookoła, ale nie znalazła Genoweńczyka. Napotkała tylko zdezorientowane spojrzenie zwiadowcy.

– I gdzie on jest?! Mówiłam, że nas zdradzi. Pewnie siedzi teraz w gospodzie i radzi, jak nas zabić. Przeklęty egoista… Mówiłam, aby mu nie ufać…

Natychmiast skierowała się w stronę karczmy. Zabije go wyjątkowo boleśnie. Jadł z nimi, podróżował, Angeline mu zaufała, może nawet coś więcej, a on… Może była zbyt wyczulona na zdradę, może doszukiwała się czegoś, co nie miało sensu, może jej oskarżenia były bezpodstawne, ale po tym, co zrobiła Lilith...

– Czekaj. – Zatrzymał ją silny uścisk na nadgarstku. Gilan zdążył schować medalion i stał obok, kątem oka obserwując Angeline, która otwierała drzwi do karczmy. Widząc to, Adriana wyrwała rękę i pospieszyła w ślady czarownicy.

Gilan uśmiechnął się do siebie, zawieszając na szyi naszyjnik z liściem dębu. Wyjął go przed chwilą z kieszeni zabójczyni, a teraz słońce odbijało się od srebrnej zawieszki. Schował go pod koszulę i ruszył za towarzyszami podróży. Dobrze było czuć znajomy chłód metalu na skórze, który przypominał mu kim jest, że nie ma jednej rodziny, a dwie. Ta druga była bardzo liczna, w końcu zwiadowców nie dało się zliczyć na palcach jednej ręki. I właśnie ich musiał odzyskać. Bo przyjaciół i rodziny w potrzebie się nie opuszcza, tylko staje za nimi murem.

Główna izba była bardzo przyjemnym miejscem. W palenisku wesoło trzaskał ogień, na ścianach wisiały zwierzęce skóry i poroża, a drewniane ściany chroniły przed wpływem warunków atmosferycznych. Nawet szklane butelki za ladą były poustawiane kolorystycznie. W gospodę nie włożono wielkiej sumy pieniędzy, ale o nią dbano, przez co panowała tu przyjazna atmosfera. Cały urok psuła tylko Adriana, wydzierającą się na środku na Michaela. Genoweńczyk zarzucił sobie kaptur na głowę, przez co jego twarz była skryta w półmroku. Dało się jednak zauważyć jego niepewny wzrok i błagalne spojrzenia rzucane w kierunku Angeline, która uśmiechała się pod nosem. Dawny dowódca nie wiedział, czy śmiać się, płakać, czy może także odpowiedzieć wyzwiskami. Adriana właśnie recytowała piękną wiązankę w swym rodzinnym języku. Mógł odpowiedzieć jej tym samym, ale i tak zwracali na siebie zbyt dużą uwagę.

Gdy Adriana zaczęła się sprzeczać ze zwiadowcą, uznał, że trochę to potrwa. Był padnięty, więc postanowił nie tracić czasu i wynająć dla nich pokój. Nie jego wina, że dziewczyna dopowiedziała sobie całą historię do jego zniknięcia. I nie chciał wiedzieć, jak zareaguje na to, że pozostał dla nich tylko jeden pokój.

Kątem oka zauważył właściciela gospody, który ruszył w ich stronę, zdecydowany wyrzucić ich z budynku. Przeszkadzali innym gościom. Drogę zastąpił mu Gilan, nachylając się do przodu i szepcąc mu coś do ucha. Mężczyzna łypnął na nich kątem oka, powrócił wzrokiem do zwiadowcy i znów do nich. Gilan roześmiał się cicho, klepiąc go przyjaźnie po ramieniu. Rzucił coś do karczmarza, a ten nagle stracił cała pewność siebie, zerknął na kłócących się, w jego oczach pojawiło się zrozumienie pomieszane z rozbawieniem. Nawet trochę się zaczerwienił i powrócił za bar, wciąż obrzucając ich uważnym spojrzeniem.

Zadowolony z siebie Gilan podszedł do Adriany, która przed chwilą przerwała swoje przemówienie, aby zaczerpnąć tchu. Spiorunowała zwiadowcę wzrokiem, ale nie odezwała się.

            – Proponuję zanieść rzeczy od pokoju, zanim dojdzie do rękoczynów, a ten miły gospodarz naprawdę nas stąd wywali. Angeline jest już na piętrze? – spytał się Michaela, a ten kiwnął tylko głową. Ruszył w kierunku schodów, dźwigając ciężką kuszę. Gilan po raz kolejny docenił wartość łuku. Nie dość, że szybciej się z niego strzela, to jeszcze jest lżejszy.

– Co mu powiedziałeś? – spytała Adriana, wskazując karczmarza. Ten tego nie zauważył, zajęty przygotowywaniem zamówienia. Gilan uśmiechnął się niepewnie. Nie myślał za bardzo w tamtym momencie, tylko mówił, co ślina mu na język przyniosła. Przynajmniej gospodarz uwierzył.

– Kłótnia zakochanych – wymruczał pod nosem, w nadziei, że dziewczyna da mu spokój.

– Co?!

Zwiadowca stwierdził, że mina Adriany była warta podjętego ryzyka.

– Ty… Ty… - Zerknął na dłoń zaciskającą się na rękojeści sztyletu. Patrząc na to, jak szybko traciła nad sobą panowanie, doszedł do wniosku, że jest po prostu zmęczona.

– Jestem idealny? Błyskotliwy? – zasugerował i rzucił się w kierunku schodów. Adriana stała jeszcze chwilę w miejscu, próbując się uspokoić. Pewnie powinna przeprosić Michaela za to, że na niego tak naskoczyła. Nie wiedziała, czy przejdzie jej to przez gardło, ale warto było spróbować. Jeśli nie zrobi tego teraz, będzie musiała słuchać upomnieć Angeline i Gilana przez resztę podróży.

Weszła na piętro i zatrzymała się. Nie miała pojęcia, gdzie jest jej pokój. Jednak po chwili drzwi na końcu korytarza stanęły otworem i z pomieszczenia wyjrzała Angeline. Zabójczyni z westchnieniem skierowała się w tamtą stronę. Przeprosi Genoweńczyka potem. Lub nigdy. Teraz miała ochotę rzucić się na łóżko i spać, nie przejmując się niczym.

Ta chęć zniknęła, gdy stanęła na środku pomieszczenia. Spoglądała na cztery łóżka, z czego trzy były już zajęte. Gilan leżał na swoim i wpatrywał się w ten swój wisiorek, Michael zwyczajnie spał, bądź udawał, że śpi.

– Jeden pokój? – Nie oczekiwała odpowiedzi, ale po prostu musiała wyrazić swoje niezadowolenie.

– Ciesz się, że w ogóle nas przyjęli – mruknęła Angeline, wyciągając ze swojej torby małe słoje. Adriana wolała nie wiedzieć, co czarownica będzie warzyć. I nie być tego świadkiem, tym bardziej, że tamta nigdy nie była biegła w tworzeniu mikstur.

Jeszcze raz zlustrowała pomieszczenie wzrokiem. Nie było mowy, aby spała w pomieszczeniu, gdzie był Michael. Sztylet w plecy podczas snu był ostatnio bardzo modnym sposobem na utratę życia. Niby był Gilan, ale on pewnie niedługo gdzieś wybędzie, bo jak zwykle nie będzie potrafił usiedzieć w jednym miejscu.

– Wychodzę – zakomunikowała, rzucając swoje rzeczy na jedyne wolne łóżko. Po chwili trzasnęła drzwiami i ruszyła do wyjścia, odprowadzana nieprzychylnymi spojrzeniami sąsiadów.

– I nie wracaj szybko – wymruczał w poduszkę Genoweńczyk, upewniając się, że dziewczyna go nie usłyszy.

– Dałbyś jej przez chwilę spokój. Wiem, że ona też nie zachowuje się przyjaźnie, ale bądź mądrzejszy i przestań ją nakręcać – skarciła go Angeline, z niezadowoleniem odkrywając brak żywicy. Była pewna, że gdzieś ma całą fiolkę, ale najwyraźniej musiała jej wypaść podczas podróży.

– Oskarża mnie o wszystko.

– Bo dajesz jej podstawy. Gdybyś powiedział nam, że wchodzisz do środka, nie byłoby teraz problemów – wtrącił się Gilan, wstając w łóżka i podchodząc do drzwi.

– Mam wam mówić o wszystkim, co robię? Zdawać wieczorem sprawozdanie? Jeśli wam przeszkadzam, to chętnie sobie stąd pójdę, tylko przekonaj tę wiedźmę, aby mnie puściła. – Wskazał na Angeline, która skrzywiła się lekko, słysząc, jak ją nazwał.

– Ja też cię kocham, słońce – rzekła z przekąsem, zakładając torbę na ramię. Podeszła do Gilana, który wciąż stał przy drzwiach i otworzyła je.

– Idę do lasu. W drodze powrotnej znajdę Adrianę. Nie ruszajcie się stąd ani nie róbcie niczego głupiego.

– Jasne, mamo – parsknął Gilan, za co został obdarowany spojrzeniem pełnym politowania. Kobieta zniknęła w korytarzu, pozdrawiając po drodze gości mieszkających za ścianą, czym chyba złagodziła odrobinę ich gniew, spowodowany trzaskaniem drzwiami.

– Nie miałeś wyjść? – spytał Michael, wciąż chowając twarz w poduszce, przez co Gilan musiał wytężyć słuch, aby go zrozumieć.

– Idę coś zjeść na dół. Dołączysz? Mogę ci też coś przynieść, tak na dobry początek znajomości…

– Daruję sobie. Idź już, muszę spać.

Zwiadowca stał jeszcze chwilę w progu niezdecydowany. Miał nadzieję, że Genoweńczyk zmieni zdanie – nie lubił jeść w samotności. Nie doczekawszy się żadnej odpowiedzi, wzruszył ramionami.

– W takim razie miłych snów.

– Raczej koszmarów – mruknął Michael, gdy Gilan ulotnił się już z pokoju.

***

– Jesteś zmęczona – stwierdziła Angeline, siadając obok Adrianny na lekko wilgotnej trawie. Dziewczyna leżała z zamkniętymi oczami na ziemi i nawet nie drgnęła, gdy czarownica pojawiła się tuż obok.

– Powinnaś wrócić i iść spać.

– Nie mogę. – Wreszcie doczekała się jakiejkolwiek reakcji. Zabójczyni usiadła, spoglądając na nią kątem oka. Po chwili jednak zrezygnowała z kontaktu wzrokowego i zaczęła obserwować księżyc. Z każdą minutą robił się coraz bardziej widoczny na tle nieba, choć nie dało się jeszcze zauważyć gwiazd. Zawsze uwielbiała obserwować je nocą, wyobrażając sobie nieskończony wszechświat, kosmiczne odległości między galaktykami i wszystkie niesamowite zjawiska, jakie tam zachodziły. To był świat niedostępny dla niej, nie potrafiła pojąć jego ogromu – jak coś takiego w ogóle istnieje? Taki daleki, taki nieosiągalny, a jednocześnie tak bliski, że można go oglądać z ziemi. Jak zmarli. Dlatego od zawsze wierzyła, że jej rodzina żyje między gwiazdami.

– Trzymaj.

Obraz księżyca zasłoniła jej Angeline, trzymając w ręku fiolkę z lekko zielonkawym płynem. Adriana spojrzała na nią podejrzliwie, ale nie wyglądała, jakby miała za chwilę wybuchnąć.

– Co to?

– Eliksir usypiający. Jestem pewna, że nic ci po nim nie będzie. Tym razem nie pomyliłam składników…

– Nie chcę spać.

Angeline westchnęła ciężko, chowając fiolkę do torby. Powinna wracać do gospody, skoro zdobyła już żywicę, ale miała przeczucie, że nie powinna jej tu samej zostawiać.

– Chodzi o Michaela? Mogę ci zagwarantować, że nie zabije cię podczas snu. I nie zdradzi, cokolwiek o nim myślisz. Jeśli cię to uspokoi, to będziemy nad tobą czuwać, ja i Gilan.

Odpowiedziało jej tylko sarkastyczne wygięcie warg.

– Naszej dwójce też nie ufasz? Posłuchaj, Adriano, nie da się przez całe życie…

– Nie o to chodzi. Nie ufam tobie, ale ufam twojemu oddaniu Lysandrowi. Powiedziałaś, że mnie potrzebuje, więc nie podniesiesz na mnie ręki. A Gilan… to po prostu nie jest osoba, która zdradza. Chyba, że to pomoże mu uratować rodzinę. Jeśli chodzi o Michaela – wiesz, jak wygląda mój sen. Ddążę się obudzić, zanim mi poderżnie gardło.

– On nie…

– Wiem. To głupie, ale wiem. A wiesz czemu? Bo wbrew pozorom nie przyniesie mu to żadnych korzyści. Rozumiem go tak, jak ty nigdy nie będziesz w stanie. Jesteśmy tacy sami. Dlaczego Genoweńczycy wymordowali mi rodzinę? Nie z zazdrości, nie z zemsty. Likwidowali konkurencję. Zabójcy i najemnicy robią tylko to, na czym zyskają. Więc możesz być spokojna. Ostatecznie ani moja śmierć nie przyniesie mu zysku, ani jego mi. Zadowolona?

– Więc czemu nie śpisz? – Odetchnęła z ulgą. Z pewnością będzie łatwiej podróżować bez Adriany planującej zabójstwo towarzysza. O ile można było ufać jej słowom.

Zabójczyni milczała przez chwilę, zastanawiając się, czy powiedzieć prawdę. Ostatecznie Angeline i tak widziała już medalion.

– Gilan ma złoty medalion. Zdajesz sobie sprawę, jak ważny jest dla mnie i co by się stało, gdyby wpadł w ręce niewłaściwej osoby. Najchętniej zabrałabym go zwiadowcy i sama się nim zaopiekowała, ale Założyciel dał go właśnie Gilanowi, więc wole się nie wtrącać. On nie zdaje sobie sprawy z tego, co trzyma w ręce. Próbowałam mu to wytłumaczyć, ale skoro nie zna wszystkich faktów, nie zrozumie. Ja sama w pełni nie rozumiem. Ty też nie. Dlatego nie śpię – aby, jeśli zajdzie taka potrzeba, uratować go.

– Medalion czy zwiadowcę? – spytała niewinnie Angeline, nie mogąc się powstrzymać.

– Medalion – odparła z naciskiem Adriana, odwracając wzrok. Czarownica postanowiła nie drążyć. Wyjęła kolejny flakonik, tym razem z przezroczystą cieczą.

– Trzymaj, przyda ci się. Trzy krople na dzień i nie będziesz czuła zmęczenia.

– Jesteś pewna, że zadziała? Nie zapadnę po tym w śpiączkę ani nic z tych rzeczy?

Angeline westchnęła żałośnie. Spędzała z Adrianą niewiele czasu, ale to wystarczyło, aby dziewczyna zapoznała się z jej umiejętnościami. Kiedyś natknęła się na nią, gdy ważyła eliksir, a skutki tego incydentu… Lysander nie wiedział co powiedzieć, gdy zobaczył, że brakuje jednego skrzydła dworu. Na szczęście obie zdołały uciec, zanim wywar wyleciał w powietrze. Angeline jeszcze wtedy nie wiedziała, że proporcje mają jakieś znaczenie.

– To nie moje dzieło. Pozostało z tego, co dał mi Lysander, gdy opuszczałam dwór. Miałam go zachować na wszelki wypadek, ale tobie chyba bardziej się przyda.

Adriana pokiwała głowę i bez zastanowienia wypiła kilka kropel. Po chwili poczuła, jak całe zmęczenie znika, a myśli przestają być chaotyczne. Nie korzystała z żadnych magicznych specyfików nie tylko dlatego, że spotkanie prawdziwego maga, sprzedającego swoje produkty, równało się z cudem. Nie ufała sile zdobytej w łatwy sposób. Choć w niektórych sytuacjach, jak choćby teraz, idealnie się przydawały.

– Nie ufasz Lysandrowi, nie znosisz go, ale bez zastanowienia wypiłaś coś, co stworzył? – Angeline uniosła brwi zdziwiona.

– Nie ufam mu jako człowiekowi. Jednak nawet ja, magiczny analfabeta, czuję, jak potężną magią włada. Mogę go nienawidzić, ale to trzeba mu przyznać - jest doskonałym magiem. Dlatego mam gwarancję, że nie pomieszał składników i nie pomylił się w proporcjach. I naprawdę go nie lubię.

– Nie znasz go…

– I nie chcę poznać.

***

Gilan nie wiedział do końca, jak to się stało. Jeszcze niecałe pół godziny temu siedział samotnie i dłubał widelcem w talerzu, próbując oddzielić sałatę od pomidorów. Zastanawiał się, co on tu właściwie robi. Powinien być w drodze do Genowesy, aby… Miał wrażenie, że przerabia to już po raz setny. Pogrążony we własnych myślach nie miał ochoty na towarzystwo.

Potem otworzyły się drzwi, wpuszczając kolejnych gości. Zwiadowca nie zwróciłby na to uwagi, gdyby nie podekscytowane szepty grupki mężczyzny siedzących przy palenisku. Uniósł głowę i napotkał spojrzenie pięknej blondynki w różowej sukni. Nienawidził różowego. Kobieta uśmiechnęła się i trąciła łokciem swoja towarzyszkę. To odwróciła się i zmierzyła go wzrokiem. Gilan wzdrygnął się, widząc bliznę przecinającą całą twarz ciemnowłosej. Wglądała, jakby jakieś zwierzę próbowało rozszarpać ją na pół. Spojrzała znudzona na blondynkę i wzruszyła ramionami. Podała jej kubek z parującym napojem, zostawiając srebrne monety na ladzie.

– Można? – spytała blondynka, wskazując wolne miejsca naprzeciwko Gilana. Chłopak skrzywił się lekko.

– Jest jeszcze wiele wolnych miejsc…

– Lecz wszystkie są blisko tego nieprzyjemnego towarzystwa. Jeśli usiądziemy same z pewnością zaczną nas zaczepiać – wyjaśniła blondynka, spoglądając na niego wyczekująco. Jednocześnie dłonią wskazywała siedzących przy palenisku mężczyzn, którzy na jej słowa wybuchli śmiechem. Teraz wrócili do swojej rozmowy, lecz co chwila zerkali w stronę nowo przybyłych kobiet.

– W takim razie jestem pewien, że lepiej zrobicie, przysiadając się do tamtego gentelmana – zasugerował zwiadowca, wskazując barczystego myśliwego, który pochłaniał swoją kolację w rogu sali. – Wygląda na szlachetnego człowieka i z pewnością potrafił skręcić kark samymi rękoma. Wasi… adoratorzy zastanowią się kilka razy, zanim do was podejdą.

– Jest bez broni. Ty masz miecz. – Blondynka zmrużyła oczy, nie dając się przechytrzyć. Ręka Gilana automatycznie pobiegła do rękojeści miecza ukrytego pod peleryną. Był pewien, że dostatecznie dobrze go schował.

– Jesteś spostrzegawcza.

– To nie ja, to Isabelle – wyjaśniła, uśmiechając się do ciemnowłosej towarzyszki. – Przed nią nic się nie ukryje. Jestem Jacklyn, miło cię poznać. – Gilan nie zdążył nawet zaprotestować, gdy zajęła miejsce naprzeciwko niego.

To było pół godziny temu, a w tej chwili zwiadowca bardzo pragnął powrócić do tego momentu. Isabelle nadal popijała swój ziołowy napój, błądząc wzrokiem po sali i piorunując wzrokiem tych, którzy zawiesili spojrzenie na jej różowej towarzyszce.

Jacklyn najwyraźniej musiała znać jakieś magiczne sztuczki, bo w jednej chwili siedziała naprzeciwko niego, a teraz prawie właziła mu na kolana. Gilan jeszcze nigdy tak bardzo nie pragnął, aby drzwi się otworzyły i stanęła w nich Adriana z wieścią o nadchodzących Genoweńczykach. Miałby wtedy powód, aby opuścić to towarzystwo. Bez tego nie wypadało zostawić dam w potrzebie – przynajmniej tak wmawiała mu jego matka. A że była bardzo przekonywującą kobietą, jej biedny syn przeżywał prawdziwe katusze właśnie w towarzystwie różowej damy.

Gdy Isabelle oświadczyła, że muszą już iść, Gilan był gotów dziękować jej na kolanach. Nawet nie wspomniał o tym, że zapadła już noc. W tym momencie postanowił być egoistą i choć przez chwilę cieszyć się nadchodzącą wolnością.

– Odprowadzisz nas? Tylko do głównego traktu, to zaledwie godzinka konnej jazdy. W tych okolicach ktoś mógłby na nas napaść, potem droga jest już strzeżona. Mógłbyś wyświadczyć nam tą przysługę?

Gilan wahał się przez chwilę. Angeline kazała im zostać w środku, ale chyba nic się nie stanie, jak odprowadzi tą dwójkę do głównego traktu, dzięki czemu już więcej ich nie zobaczy. W końcu kiwnął głową. Na twarzy Jacklyn pojawił się piękny uśmiech.

– Spadłeś nam z nieba. Twoi towarzysze nie będą mieć nic przeciwko?

Zwiadowca zamarł zaskoczony, zatrzymując się kilka kroków przed drzwiami, które otworzyły się z hukiem. Do środka weszła Adriana, przeklinając wieczorny wiatr i śmiejąca się cicho Angeline. Zabójczymi spojrzała na Gilana, uwieszoną na jego ramieniu Jacklyn i stojącą obok Isabellę. Zmrużyła podejrzliwie oczy.

– Gdzie się wybierasz?

– Dalej, Gilanie, powiedz Adrianie, gdzie się wybieramy – wysyczała mu do ucha blondynka, zaciskając mocno palce na jego ramieniu. Zadziałał instynktownie, przyciskając ją do siebie i przykładając miecz do gardła. Przedstawił się jej jako Patric, nie wspominał o żadnych towarzyszach, na pewno w ich rozmowie nie padło imię Adriany.

Niestety Isabelle także wykazała się zręcznością. Stała za zabójczynią, przyciskając sztylet do jej serca. Adriana nie miała pojęcia, kiedy została pozbawiona broni ani kiedy została zakładnikiem.

– I co teraz? – spytał Gilan Angeline, która stała pośrodku, nie wiedząc, co zrobić.

– Zabij ją, Issie, będzie o jedną mniej. Przecież ten zwiadowca nie będzie w stanie mnie skrzywdzić… - Zamilkła, gdy zaczęło brakować jej powietrza. Spojrzała ze złością na Angeline, mruczącą coś pod nosem. To było najprostsze zaklęcie uzdrawiające, dzięki któremu mogła dotlenić rannych. Jednak odwróciwszy kolejność słów uzyskiwała formułę, która mogła zabić.

Isabelle rzuciła się na nią z krzykiem. Adriana jęknęła, gdy ostrze sztyletu zagłębiło się w jej biodro. Rozejrzała się za chwilową kryjówką, ale wtedy wszystko spowiła biel. Najpierw pomyślała, że to mgła. Angeline specjalizowała się w jej kontrolowaniu, ale po chwili zrozumiała, że to coś innego. Wokół niej unosiła się para wodna. Przełknęła ślinę. Jedna z tych kobiet musiała specjalizować się w magii wody, a przecież ciało człowieka składa się…

– Tu jesteś. – Gilan odetchnął z ulgą, kucając obok niej. Skrzywił się na widok krwi.

– Gdzie masz tą wiedźmę?

– Wyrwała mi się…

– Gdy przykładałeś jej miecz do gardła? Nie straciła przypadkiem głowy? – Spojrzała na niego z politowaniem.

– Po prostu nagle jej nie było. Stwierdziłem, że lepszą opcją będzie cię znaleźć najpierw, a potem zastanowić się, co zrobić z tym różowym koszmarem. Angeline zajęła się Isabelle i na razie chyba sobie radzi.

Wśród krzyków gości dało się wychwycić komendy myśliwego, informacje o tym, że żadne drzwi ani okna nie chcą się otworzyć i nawoływania matki, która wśród mgły zgubiła dziecko. Temu wszystkiemu towarzyszył trzask łamanych stołów i huk, gdy Angeline używała kolejnych zaklęć.

– Co to? – spytał Gilan, wciągając powietrze. Dziwny zapach zaczynał się robić coraz silniejszy i przypominał mu o burzy. Kątem oka zauważył rozbłysk po prawej stronie i popchnął Adrianę, chowając ich za blatem przewróconego stołu. W podłogę obok nich uderzył piorun. Zwiadowca zagryzł wargi, ale postanowił zaakceptować tą sytuację. To zupełnie normalne, że po gospodzie latają błyskawice.

 Adriana wyciągnęła z kieszeni małą fiolkę i upiła trochę. Miały być trzy krople dziennie, ale to była nadzwyczajna sytuacja. Z ulgą przyglądała się, jak rana przestaje krwawić. Nie była pewna, czy to zadziała. Po chwili kłujący ból w boku zniknął.

– W porządku. Zwiadowco, zapolujmy na wiedźmę.

Odetchnęła głęboko i rozejrzała się dookoła. Najpierw musiała zorientować się, gdzie jest Jacklyn. Nie mogli jej tak po prostu zaatakować, bo nic by to nie dało. Najlepiej byłoby, jakby jeden z nich odwrócił uwagę czarownicy, a drugi zaszedł od tyłu i wbił jej miecz w plecy.

– Odwracasz uwagę czy uderzasz zdradliwie od tyłu?

Mina Gilana mówiła wszystko o tym, co wybiera. Oczywiście, on nie zhańbi się tak niehonorowym czynem. Wstał bez słowa i wyszedł zza prowizorycznej barykady. Od razu musiał odskoczyć w bok, aby uniknąć kolejnej wiązki energii. Westchnął ciężko i pobiegł w kierunku, z którego nadleciała, dziękując bogom za podarowany mu refleks. Po chwili z bieli wyłoniła się Jacklyn. W ręce blondynki formowało się małe światło. Najwyraźniej nie mogła używać tego zaklęcia bez przerwy. Widząc w tym swoją szansę, Gilan rzucił się do przodu. Widząc to, kobieta zaprzestała wypowiadania zaklęcia. W jej ręce pojawił się sztylet, którym zablokowała miecz zwiadowcy. Ostrze prawie wypadło mu z ręki, gdy poczuł siłę uderzenia. Cofnął się o krok zdziwiony.

– Kto by pomyślał, że proste zaklęcie wzmacniające może być takie przydatne.

W takim wypadku zwiadowca wolał nie zbliżać się do niej. Dlatego podniósł walające się po podłodze krzesło i rzucił nim w czarownicę. Skrzywił się, gdy złapała je bez problemu. Spojrzał ze smutkiem na swój miecz. Czasem trzeba coś poświęcić. Wziął głęboki oddech i cisnął nim w Jakclyn, żałując jednocześnie, że zostawił saksę w pokoju. Widząc nadlatujące ostrze, kobieta odskoczyła w prawo. Wprost na sztylet Adriany.

Zabójczyni nie mogła uwierzyć, że czarownica uniknęła jej ostrza. Przecież już czuła, jak sztylet przebija materiał sukni, jak zaczyna zagłębiać się w ciało. Teraz Jacklyn stała dwa metry dalej niż sekundę temu, z niezadowoleniem przyglądając się porwanemu materiałowi i małej ranie na brzuchu. Istniało tylko jedno wytłumaczenie.

– Teleportacja – syknęła, stając obok Gilana. Musieli coś wymyślić, bo inaczej przeciwnik zawsze będzie im umykać chwilę przed zadanym ciosem.

– Brawo! To moje ulubione zaklęcie, lecz to nic nie zmienia. Adriano, zostaw zwiadowcę i wyjdź z sali. Nic od ciebie nie chcemy, możesz wrócić do domu. Nie zagwarantuję ci, że Lilith się tam nie pojawi, ale…

– Przez was mój dom leży w gruzach. Podobnie jak cały Araluen. A ja mam niezwykłą chęć ściąć ci tą blond głowę.

– Cóż… W takim razie, czy wiedzieliście, że w komosie powstają struktury zwane czarnymi dziurami, które wciągają wszystko, co napotkają na swojej drodze? Nawet światło. Trudno uwierzyć na słowo, więc pozwólcie, że zaprezentuję.

Na jej ręce pojawiła się mała kropka, która zaczęła powoli rosnąć i wirować. Adriana miała coraz większe problemy z oddychaniem.

– Pochłonie wszystko, co jej każę. Na przykład tlen wokół was.

Powietrze przeciął krzyk. Mgła odrobinę się rozrzedziła, ukazując szamoczącą się na podłodze Angeline. Trzymała się za gardło, twarz miała czerwoną, paznokcie wbijała w skórę, tworząc czerwone pręgi.

– Isabelle potrafi być naprawdę przerażająca. Ciało ludzkie składa się głównie z wody. Jeśli podnieść jej temperaturę… To naprawdę potworne– zachichotała blondynka, wpatrując się z dumą w stojącą nad Angeline towarzyszkę. Twarz Isabelle nie wyrażała nic, miała dokładnie ten sam wyraz, gdy piła swój ziołowy wywar, siedząc z Gilanem przy stole.

Adriana podniosła wzrok i napotkała spojrzenie Gilana. Przesunął się w stronę swojego miecza. Jacklyn się zdekoncentrowała, więc jej zaklęcie przestało działać i mogli normalnie oddychać. To była idealna okazja do ataku, ale najpierw Adriana musiała pomóc towarzyszce. A zwiadowca może się zająć blondynką.

Chwyciła swój sztylet w momencie, gdy w ręku Isabelle pojawił się miecz stworzony z wody. Westchnęła ciężko. Tylko tego jej brakowało. Jedna się teleportuje co chwila, choć powinno ją to wykończyć, a druga może tworzyć wodne ostrza. Teraz do pełni szczęścia brakuje wizyty Marcusa.

Isabelle podniosła miecz, chcąc zadać cios Angeline, która wciąż wiła się u jej stóp. Adriana wycelowała sztylet, ale nie miała pewności, czy jest dobrze. Ta przeklęta mgła przeszkadzała jej w ocenieniu odległości i siły z jaką musi rzucić. Już miała ryzykować, gdy miecz zniknął z rąk Isabelle. Kobieta spojrzała na swoja pierś. Adriana także skierowała tam wzrok, podobnie jak zwiadowca i jego przeciwniczka. Z klatki piersiowej czarownicy wystawał czarny bełt kuszy. Krew rozchodziła się nieregularnie po materiale sukni, tworząc makabryczne wzory. Kobieta zachwiała się ponownie, gdy rozległ się świst i kolejny bełt utkwił w jej ciele. Idealnie obok pierwszego.

– Issie! – wrzasnęła Jacklyn, zapominając o Gilanie i rzucając się w stronę towarzyszki. Dopadła do niej, zanim zdążyła upaść na ziemię. Prostym zaklęciem odtrąciła kolejny pocisk i wyrwała bełty tkwiące w ciele Isabelle. Ta krzyknęła, łapiąc ją mocno za nadgarstek. Jej zaklęcie przestało działać, Angeline próbowała uspokoić oddech.

Blondynka rzuciła wściekłe spojrzenie w stronę, z której nadleciały bełty.

– Zabiję – warknęła i po chwili zniknęła, zabierając ze sobą ranną towarzyszkę.

Mgła opadła, ujawniając chaos, jaki zapanował na sali. Powywracane stoły, połamane krzesła, parę osób zemdlało, gdy próbowało znaleźć sobie kryjówkę. Angeline kaszlała mocno na podłodze, ale wyglądało na to, że dochodzi do siebie. Gilan siedział na podłodze i opierał się o przewrócony blat, śmiejąc się cicho, czym dawał ujście swoim emocjom.

Adriana poczuła się naprawdę zmęczona. Podeszła do miejsca, gdy leżały zakrwawione bełty i zabrała je z ziemi. Przeszła przez całe pobojowisko, próbując nie potknąć się o żadne fragmenty mebli.

Zatrzymała się na pierwszym stopniu schodów. Nawet nie pytała, jakim cudem trafił z takiej odległości, gdy w tej mgle nie było nic widać. Po prostu wyciągnęła w jego kierunku rękę, w której ściskała bełty. Michael przyjął je bez słowa. Zawahała się.

– Doskonała celność.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Przed chwilą skończyłam pisać i miałam zamiar sprawdzić literówki. Ale jak spojrzałam na datę ostatniego rozdziału, postanowiłam wstawić bez sprawdzenia, bo to zajęłoby mi kolejne godziny (ok, to przesada, ale chwilę to zajmuje). 

Pewnie większość z was nie tego oczekiwała - nawet ja sama oczekiwałam czegoś innego. Ale najwyraźniej odzwyczaiłam się od pisania o Gilanie i Adrianie i muszę się z powrotem, po matulku wdrożyć. Bardzo nie podoba mi się ten początek, jest taki bez sensu według mnie, ale nie mam siły go przerabiać. Przeżyjcie. Przynajmniej długość powinna zadowolić.

Sądzę, że w następnym rozdziale, jeśli będzie o tej czwórce, zaczniemy już sobie co nieco wyjaśniać i porządkować, bo na razie to był niezły chaos. Jeśli jednak pojawi się wątek z Genowesy, to cóż... Będzie wielki chaos. Bo dodajcie sobie zwiadowców, Halta, Genoweńczyków, porwanych i żądnych zemsty królów i rycerzy. Dodajcie do tego rzucających się z radosnym okrzykiem na wroga Skandian z Erakiem na czele. Chaos. A jeszcze Jin się gdzieś tam zaplątał.

To co wolicie w kolejnym rozdziale?

Dziękują za wszystkie komentarze, dzięki którym mam siłę usiąść i coś nabazgrać :D

Pozdrawiam,

Mentrix