Rozdział XIII

- No nie wierzę...

Adriana ze zdumieniem i niemałym szokiem spoglądała na dwa końskie kształty, zbliżające się do nich leśną dróżką. Cazador od razu podbiegł do swojej pani, rżąc cicho. Oparł łeb na jej ramieniu, prawie przewracając dziewczynę do tyłu. Spojrzała na Gilana, który właśnie wręczał swojemu pupilowi garść kostek cukru. Blaze wydawał się być bardziej zadowolony z owego upominku, niż z bliskości swojego pana.

- Skąd wiedziały, gdzie jesteśmy? - spytała zaciekawiona. Od razu skarciła się w myślach. Od niedawna z niepokojem zauważyła, że przestaje być sobą. Była mniej wybuchowa, wyrozumiała i zbyt łagodna, jak na jej gust. Kiedy wróci ze zwiadowcą do swojego domu, najprawdopodobniej pozostawi go na kilka dni samemu sobie, w nadziei, że przeżyje i wybierze się wykonać jakieś zlecenie. Zawsze ją to uspokajało. W swoim fachu czuła się pewnie i nikt nie był w stanie tego zmienić. Wiedziała, że jest najlepsza. Prawdopodobnie przed drzwiami twierdzy leżało kilka zleceń zabójstw, które uzbierały się pod jej nieobecność. Zastanawiała się tylko co powie zwiadowca, kiedy zorientuje się, że idzie kogoś zabić, bez wyraźnego powodu.

Zresztą, co ją to obchodziło. Chłopak nie miał nic do powiedzenia.

- Szósty zmysł. Tak naprawdę nie wiemy jak to się dzieje, ale konie zwiadowców zawsze wiedzą jak znaleźć swojego właściciela. Twój najwyraźniej nie posiada takowych zdolności i przyszedł pokornie za Blazem, nie kłócąc się z nim. Nie uważasz, że powinnaś wziąć przekład ze swojego podopiecznego?

- Prędzej widziałabym Ciebie, w roli pokornego i usłużnego sługi. Myślę, że to nawet dobry pomysł. Będziesz mi służył, kiedy wreszcie wrócimy do mojego domu. Uratowałam Ci życie, jesteś mi coś dłużny, prawda zwiadowco?

- Możesz sobie pomarzyć. Dlaczego skończyłaś nazywać mnie arystokratą? Nie, żeby mi się to podobało, ale skąd ta zmiana?

- Zadajesz niewygodnie wiele pytań. Chyba powinnam skrócić Cię o głowę i mieć święty spokój. Odpowiadając na twoje pytanie: miałam kilka dni litości dla idiotów. Ponieważ zaliczasz się do tej szanownej grupy, byłam odrobinę milsza. Lecz myślę, że twoja taryfa ulgowa właśnie się skończyła.

Rozejrzała się po niewielkiej polance, na której rozbili obóz. Było późno w nocy, kiedy stwierdzili, że oddalili się wystarczająco od Genoweńczyków. Ponieważ Adriana lubiła długo pospać, kiedy miała okazję, było już południe kiedy otworzyła oczy. Gilan jeszcze spał, więc obudziła go, czerpiąc z tego niemałą radość. Zdążyli zjeść śniadanie, zwiadowca wypił kawę, zgasili ognisko i właśni wtedy pojawiły się konie.

Na ustach dziewczyny pojawił się niepokojący uśmiech, gdy zauważyła, że miecz, łuk, strzały i noże chłopaka leżą na ziemi obok niej. Nie miał przy sobie broni, więc spokojnie mogła mu przypomnieć, kto tu o wszystkim decyduje.

Wzrok Gilana pomknął w tym samym kierunku. Kiedy zauważył swoją broń, leżącą sobie beztrosko obok zabójczyni, zdał sobie sprawę ze swojego błędu. Nie zabiła go, ale nie byli też przyjaciółmi. Nie powinien nigdy tracić czujności przy dziewczynie, a już na pewno nie pozostawiać broni. Miał wrażeni, że słyszy ojca i Halta, którzy wykrzykują pod jego adresem różne epitety. Zacząwszy od kretyna, przechodząc przez głupka, a na idiocie skończywszy.

Adriana wyjęła zza pasa sztylet i spokojnie obracając go w dłoni, zbliżyła się do chłopaka. Ten nie mógł nic poradzić, że cofnął się kilka kroków, aż natrafił na drzewo. Instynkt przeżycia tej chwili był silniejszy niż jego wola.

- Co by tu z tobą zrobić, arystokrato? - spytała uśmiechając się niewinnie, jednocześnie ostrze sztyletu znalazło się przy gardle zwiadowcy. Nie zamierzała go oczywiście zabić, ewentualnie lekko zranić, aby nie myślał sobie, że może robić, co mu się żywnie podoba. Chciała znów poczuć się sobą, a nie być jakąś dziewczyną troszczącą się o zbłąkaną duszyczkę. Brakowało jej walki, ale nie mogła zwracać na nich uwagi, kłócą się i ostatecznie rozstrzygając spór z jakimś zbrojnym. Musiała odreagować inaczej. Spojrzała w zielone oczy zwiadowcy w poszukiwaniu strachu. Choć był od niej wyższy, to on stał przyciśnięty do drzewa z ostrzem przy gardle. Zabójczyni wprost uwielbiała czuć przewagę i władzę.

Z zaskoczeniem stwierdziła, że Gilan się nie bał. Czyżby myślał, że są przyjaciółmi i nic mu nie zrobi? Nie był przecież aż tak głupi... Przyjrzała się uważniej i zmieniła zdanie. On znowu zaczynał grać w swoją grę. Która de facto bardzo dziewczynę denerwowała. Była jednak ciekawa czy ją zaskoczy. Nie zawiodła się.

- Cóż, możesz mnie na przykład pocałować.

***

Gilan doskonale zdawał sobie sprawę, że igra z ogniem. Ale nie mógł się powstrzymać. Widok zszokowanej twarzy dziewczyny był wart każdego niebezpieczeństwa, które mogło mu grozić z jej strony.

Zdziwienie momentalnie zostało zastąpione złością i irytacją. Znów robił coś, czego nienawidziła. Kpił sobie z niej.

- Jeśli się wstydzisz, to ja mogę Cię pocałować. I będzie po problemie. Naprawdę nie sądziłem, że ktoś taki jak ty może być tak... jakby to powiedzieć? O, już wiem? Niewinny pod tym względem, wiesz o co mi chodzi z tym względem. Ponieważ jesteś kobietą, nie wypada mi się dosłownie wyrazić, ale mam nadzieję, że użyjesz swoich szarych komórek i się domyślisz. Swoją drogą to naprawdę dziwne. Całowałaś się kiedyś? Wydajesz się zaszokowana tym co powiedziałem. Nie mów mi, że nigdy...

Podczas jego monologu, dłoń chłopaka powoli zmierzała w kierunku ukrytej kieszeni płaszcza. Mógł już wyczuć chłodny metal, żelazny sztylet. Teraz wystarczyło go niespodziewanie wyjąć i gotowe. Gilan z doświadczenia wiedział, że nawet najbardziej przebiegły wróg poświęci chwilę na kontemplację tych bzdur, które wypływały z jego ust. Będzie za wszelką cenę starał się odnaleźć w nich jakiś sens i cel, przez co się zdekoncentruje i nie zauważy sztyletu, który powoli, ale niezłomnie zmierzał do jego gardła.

- Ha! I co teraz robimy? - Adriana poczuła na szyi ostrze sztyletu. Gilan wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie, co ledwo mogła zdzierżyć. Jego paplanina odniosła zamierzony skutek, zabójczyni jeszcze się nie otrząsnęła z szoku, jaki wywołały jego słowa. Prawda, nie całowała się. A dlaczego miałaby? Nie miała przyjaciół, a już na pewno nie ukochanego. A w przeciwieństwie do zwiadowcy, nie zamierzała całować się z kim popadnie po barach.

- Jesteś mi potrzebny, więc jeszcze Cię nie zabiję. Masz szczęście – warknęła cicho. Nie wiedziała, co innego mogłaby powiedzieć.

- Odetchnąłem z ulgą. A zauważyłaś może, że i ja mogę Ci poderżnąć gardło? Czy może za dużo wymagam? - chłopak naprawdę kochał ją wkurzać, jednak tym razem otrzymał tylko ciężkie westchnienie. Sztylet zabójczyni w mgnieniu oka powrócił na swoje miejsce. Zwiadowca z zawiedzioną winą poszedł w jej ślady. Musiał poćwiczyć władanie mieczem. Miał nadzieję, że Adriana go zaatakuje i wtedy będzie musiał go użyć do obrony. Wtedy sobie potrenuje. Mógł wprost spytać dziewczynę, czy powalczy z nim, ale odpowiedź z pewnością byłaby twierdząca. A może nie?

Spojrzał na nią, gdy mocowała się z sprzączką od siodła. Wydawała się zdenerwowana, pewnie miała się ochotę wyżyć. Może przy okazji uda się jej go nie zabić.

- Potrafisz tego używać? - spytał, wskazując miecz w czarnej pochwie, przytroczony do jej siodła. Dziewczyna odwróciła się i spojrzała na chłopaka podejrzliwie, nie była pewna, po co mu ta informacja.

- Tak, o co chodzi?

- Chcesz spróbować swoich sił?

Zawahała się. Dawno nie ćwiczyła mieczem, do tego trzeba było mieć partnera. Była w tej dziedzinie bardzo dobra, ale aby utrzymać tą sprawność, należało ciągle trenować. Z czasem można było wyjść z wprawy. Dotychczas radziła sobie świetnie za pomocą sztyletów, ale powtórka umiejętności nie była złym pomysłem.

- No chodź, tylko trochę – namawiał Gilan. Po chwili zastanowienia dodał ze złośliwym śmiechem – Będę Cię oszczędzać.

- Chyba sobie żartujesz. To ty będziesz leżał na ziemi – prychnęła, odpinając miecz od siodła. Po chwili srebrna klinga lśniła w słońcu. Zabójczyni zamachnęła się na próbę. Ostrze było świetnie wyważone, prawie go nie czułą. Mogła nim wymachiwać przez godzinę i nie opaść z sił. Powoli przypominała sobie, jak walczyć. Była bardzo dobra. Wiele razy pokonała swojego nauczyciela, najlepszego fechmistrza na kontynencie. Gilan nie miał szans. I dodatkowo mogła na tym skorzystać, wiedziała, że jeśli zwiadowca do słowo, to raczej go nie złamie. W końcu pochodził z rodziny rycerskiej, a tam honor był najważniejszy.

- O co walczymy, wasza wysokość? - spytała pewna siebie, widząc jak chłopak wyciąga miecz z pochwy. W przeciwieństwie do jej ostrza, ten był prosty, bez żadnych herbów rodowych i klejnotów, co wydało jej się dziwne. Szlachta zawsze miała na broni wyryty swój znak, o kosztownościach nie wspominając. Rączka broni była wysłużona od częstego używania. Ten miecz był tak prosty, że mógł należeć do byle jakiego chłopa, wybierającego się na wojnę.

Jej broń miała wyrytą na rękojeści czaszkę przebitą sztyletem, a pod nią skrzyżowane miecze. Symbol Assasynów z Czarnej Wieży. Miecz był doskonałej jakości, jak zresztą każda broń, jaką posiadała. Zabójcy musieli mieć porządne zabawki.

- Jeśli wygram, będziesz mi do końca tej afery robić rano śniadanie.

- Śniadanie? - powtórzyła za nim zdezorientowana, niczym echo.

- Tak. Lubię spać, a to zabiera mi ten cenny czas. Wybrałem to, bo spodziewam się, że na całowanie się nie zgodzisz.

- Żarty sobie chyba robisz. Nawet gdybyś był ostatnim facetem na ziemi i zależałoby od tego przedłużenie gatunku.

- Cóż za apokaliptyczna wizja. Miewasz przebłyski przyszłości? - i nie czekając na odpowiedź, dodał – A o co ty się zakładasz?

- Nie będziesz wsadzał nosa w moje sprawy. Będziesz słuchał moich poleceń, nie będziesz mnie wkurzał. Stoi? - spytała, wyciągając dłoń w jego kierunku. Była pewna wygranej, będzie miała spokój od zwiadowcy. Podał jej rękę ze złowróżbnym uśmiechem na twarzy.

- Więc zaczynamy – zanucił śpiewnie, obracając się wokół własnej osi. W ostrzu miecz odbiły się promienie słońca.

- Tak, zaczynamy – mruknęła, unosząc lekko miecz.

***

Zanim zdążył się zorientować, była tuż przy nim. Ostrze miecza zabłysło złowrogo, gdy zamachnęła się mocno, celując w jego ramię. Nie chciała go zabić, więc musiała się trochę opanować. Trudna sprawa.

Dla postronnych osób, nieznających się zupełnie na szermierce, wydawałoby się, że zwiadowca nawet się nie poruszył. Po prostu miecz pojawił się znikąd, blokując cios zabójczyni. W jednak chwili zwisał luźno w ręce chłopaka, w następnej mknął na spotkanie przeciwnika. Uważny obserwator zauważyłby lekki ruch nadgarstka, który spowodował, że miecz bez żadnego wysiłku właściciela pofrunął w górę.

Ostrza zgrzytnęły, uderzając o siebie. Adriana wzdrygnęła się na ten dźwięk, zawsze wywoływał u niej gęsią skórkę. Spojrzała zdziwiona na Gilana. Zaatakował podstępnie z boku, więc nie powinien potrafić odbić uderzenia. Może jednak nie był takim ciamajdą, jeśli chodziło o władanie mieczem, jak myślała na początku. Chłopak jakby czytając jej w myślach, uśmiechnął się kpiąco.

- Nie stać Cię na więcej? Włóż w to trochę serca!

Chyba chciał ją zezłościć, sprawić, żeby przestała nad sobą panować i zaatakowała z bezmyślną furią. Marzenie.

Odskoczyła o kilka kroków w tył, przyglądając się przeciwnikowi. Był praworęczny, więc jeśli zamachnie się odpowiednio z lewej strony, powinno się udać. Musiała jednak podejść do niego niezwykle szybko, aby chłopak nie zdążył się odwrócić. Tak, to był dobry plan. Zwiadowca jeszcze nie widział jak szybka była naprawdę.

Adriana uśmiechnęła się do siebie w myślach. Tak, ta zabawa za chwilę się skończy, a Gilan przestanie wtrącać się w jej sprawy.

- Chyba chciałaś mnie kiedyś skrócić o głowę, jeśli dobrze pamiętam? - najwyraźniej świetnie się bawił. Dziewczyna zacisnęła usta w wąską kreskę, zirytowana.

- Wkurzasz mnie.

- Co? - chłopak raczej nie spodziewał się odpowiedzi. Zanim otrząsnął się ze zdziwienia, zabójczyni była tuż obok niego, po lewej stronie. A miecz miał w prawej ręce i nie mógł się nim zamachnąć.

Adriana uśmiechnęła się zwycięsko i w tej samej sekundzie zadała cios. I tak, jak się tego spodziewała, pojedynek się zakończył.

Ale nie taki wynik sobie wyobraziła.

Z cichym jękiem upadła na ziemię. Nie wiedziała jak to się stało. Przed chwilą stała z mieczem w ręku, gotowa zadać zwycięski cios, a w następnej sekundzie leżała na trawie. Broń błyszczała w słońcu dziesięć metrów od niej. To co się stało, było niemożliwe. Jedyne wyjaśnienie wiązało się z tym, że Gilan jakimś sposobem przerzucił miecz do lewej ręki, ale to zakrawało o cud. Nikt nie potrafił walczyć prawą i lewą ręką, a już na pewno nie wyprowadzić swoją słabszą dłonią takiego ciosu, który odrzuciłby jej ostrze na dziesięć metrów.

Spojrzała na zwiadowcę. Stał z zadowolonym uśmiechem na twarzy i wpatrywał się w nią zwycięsko. Miecz trzymał w lewej ręce. Więc jednak to prawda?

- Jak to zrobiłeś? - zapytała wściekła ze swojej przegranej. Wstała z ziemi, ignorując wyciągniętą w jej stronę rękę chłopaka.

- Zapomniałem wspomnieć chyba o pewnym szczególe. Walki uczył mnie MacNeil z Bannock.

- On?! - głos dziewczyny ze zdziwienia zaczął przypominać pisk. Słyszała już niejednokrotnie o owym mistrzu rycerskiego rzemiosła. Postanowiła sobie nawet za cel, aby brać u niego lekcje, ale gdy wreszcie udało jej się dotrzeć do jego giermka, dowiedziała się, że starzec sędziwy mężczyzna nigdy nie udzielał lekcji. Ale najwyraźniej zrobił wyjątek dla stojącego przed nią chłopaka.

A czymże się on różnił od niej?! Był facetem, to fakt, ale ona wiele razy udowodniła, że bycie większym i silniejszym można odwrócić na swoją korzyść. Gilan pochodził z arystokratycznej rodziny. To z pewnością było plusem. Miał wystarczająco pieniędzy, żeby przekupić starego mistrza. A ona ich wtedy nie miała. Adriana w wieku dwunastu lat nie posiadała grosza przy duszy, żeby mieć co jeść musiała kraść. Dopiero, gdy jako szesnastoletnia dziewczyna zaczęła zabijać na zlecenie, przestał narzekać na brak złota. Było go pod dostatkiem.

- Ile twój ojciec mu zapłacił? - syknęła przez zęby. Tak, była zazdrosna. Nauka u MacNeila była jej marzeniem, które się nie spełniło, musiała zadowolić się mistrzem, który był tylko trochę gorszy od byłego nauczyciela Gilana, ale to jednak robiło różnicę. Chłopak przed chwilą dokładnie to zademonstrował.

- Myślisz, że go przekupiliśmy? - wydawał się oburzony i zniesmaczony takim pomysłem.

- Tak, prosiłam Go, ale mnie nie chciał uczyć. Powiedziano mi, że nigdy nie brał uczniów.

- Prawda – westchnął zrezygnowany, odkładając miecz i siadając na pobliskim powalonym pniu.

- Był jednak starym przyjacielem naszej rodziny. Sam zaproponował, że będzie mnie uczyć. Ojciec był szczęśliwy i od razu się zgodził. Okazałem się pojętnym uczniem, mistrz był ze mnie dumny. Potem pojawił się Halt i stwierdziłem, że zostanę zwiadowcą. Ale z jakiegoś powodu król i dowódca Korpusu zgodzili się na kontynuowanie walki mieczem. Pewnie byłoby szkoda stracić kilka lat nauki. A miecz zawsze się przydaje, nawet zwiadowcy.

Adriana wpatrywała się w chłopaka zdziwiona, jednak odpowiednio to ukrywając. Rzadko mówił coś na poważnie, coś co nie było podszyte sarkazmem lub ironią. Teraz wzrok miał zamglony, zielone oczy wydawały się nieobecne, gdy przypominał sobie przeszłość.

- Kto jest twoim ojcem? - zapytała, uświadamiając sobie, jak dużo o nim nie wie. Dlaczego on w ogóle tak chętnie z nią idzie? Chciał ratować swoich przyjaciół, ale równie dobrze mógł zwrócić się z tym do swojego ojca. Z tego co się zorientowała był on poważaną i ważną osobistością. Chyba, że...

- Sir Dawid z lenna Caraway. Dowódca wojsk królewskich.

- Został też porwany?

- Tak.

Krótka odpowiedź, niby bez zabarwienia emocjonalnego. A jednak podszyta bólem, niepokojem i poczuciem straty.

- Przykro mi – mówiła prawdę. Sama straciła rodziców, wiedziała co czuł, mając świadomość, że jego ojciec był w niebezpieczeństwie i nie mógł wrócić żywy. Nikomu nie życzyła utraty ukochanej osoby, nawet największemu wrogowi. Choć to nie do końca było prawdą. Z przyjemnością patrzyłaby na zrozpaczonych Genoweńczyków. Choć nie była pewna, czy śmierć bliskim zrobiłaby na nich jakiekolwiek wrażenie. Od dłuższego czasu podejrzewała, że zabójcy są bez serca.

- Naprawię to. A teraz ruszmy się stąd. Jesteśmy już tu wystarczająco długo, aby jakiś wieśniak nas wypatrzył i przez przypadek poinformował Genoweńczyków. Nie muszę Ci chyba przypominać, że od dzisiaj ty robisz mi śniadanie, prawda?

Szybko zmienił temat, na jego twarz znów wpłynął uśmiech. Wiatr rozwiewał kosmyki jego brązowych włosów, większość wracała po chwili na swoje miejsce, prawie zasłaniając oczy. Te patrzyły się na dziewczynę wyczekująco. Zaklęła w myślach. Cholera, on był naprawdę przystojny.

- Gdzie idziemy?

- Do mojego domu – mruknęła, otrząsając się z transu, w który wprawiły ją jego oczy. W pewnym momencie wydawało jej się, że widzi w nich odrobinę złota. Chyba naprawdę wariowała.

- To niedaleko. Jakieś trzy godziny drogi kłusem – dodała, przymocowując miecz do siodła. W bliższym kontakcie wolała używać sztyletów. Co jak co, ale walkę nimi na pewno by wygrała. To jej matka uczyła ją rzucać i walczyć tą bronią. Odkąd Adriana skończyła trzynaście lat, ani razu nie chybiła do celu.

- Ściemnia się – zauważył.

- Nie szkodzi, znam tamten las jak własną kieszeń. Mogę nas przeprowadzić przez niego po ciemku. Szczerze mówiąc, to nawet tak wolę. Ruszajmy.

***

Gilan z niepokojem wpatrywał się w ciemny las rozciągający się przed nim. Usłyszał okrzyk sokoła i spojrzał w górę. Tristan zleciał w dół i przysiadł na ramieniu Adriany. Sombra w całej swojej tygrysiej krasie pojawiła się chwilę później, ledwo widoczna wśród konturów drzew. Sokół, tygrys i zabójczyni. Doprawdy zabójcze trio.

- Nikogo nie ma w lesie – ciszę przerwał głos dziewczyny. Jakoś nie wyglądała na taką, która piszczy z zachwytu na myśl o powrocie do domu. Nie dziwił jej się. Ze swoich obserwacji i rzadkich rozmów z nią wywnioskował, że właśnie przed tym domem zabito jej rodzinę. Ale co później zrobiła zabójczyni, co się stało z ciałami, nadal pozostawało dla niego tajemnicą. Jednak miał wrażenie, że na znanym sobie terenie poczuła się pewniej.

- Skąd wiesz? Przecież zwierzęta nie potrafią mówić, a ty w myślach nie czytasz.

- Jesteś pewny? - uśmiechnęła się niepokojąco. - Znam te zwierzęta. Wiem jaki mają wzrok, gdy coś czai się w ciemności. Wiem, jak się zachowuje Sombra, gdy zbliża się niebezpieczeństwo. Potrafię czytać z nich jak z otwartej księgi. To nie jest trudne, jeśli spędza się tyle czasu tylko w ich towarzystwie.

Spięła konia kolanami i podjechała do skraju lasu. Przy jego granicy odwróciła się i spojrzała na zwiadowcę, złośliwe ogniki błyskały jej w oczach.

- Witam w moich skromnych progach, wasza wysokość. Czuj się jak u siebie w domu – zaszydziła, kłaniając się teatralnie, po czym skierowała Cazadora w stronę dróżki, której Gilan nie mógł dojrzeć w ciemnościach.

Zwiadowca spojrzał bezradnie na Blaze'a, który zaniepokojony rozglądał się dookoła. Atmosfera panująca wokół lasu była nasączona strachem. Aż strach pomyśleć, jak będzie w gęstwinie drzew i to w dodatku w nocy.

- Rusz się Blaze, bo wyjdziemy na tchórzy.

***

To, że las był straszny, byłoby niedopowiedzeniem. Był przerażający. Taki cichy, żadnych szelestów, zwierząt, żadnego wiatru poruszającego korony drzew. Taki wymarły, albo dokładniej pogrążony w żałobie od osiemnastu lat.

Drzewa nie były obumarłe, wręcz przeciwnie. W nikłym świetle księżyca, które prześwitywało przez gałęzie, zwiadowca zauważył mech porastający pnie świerków, buków i dębów. Rozpoznał te drzewa tylko dlatego, że ich gałęzie kilkakrotnie uderzyły go w twarz. Ścieżka była zarośnięta, ledwo dało się nią przejechać. Blaze musiał uważać, aby nie zaplątać kopyt w pnącza, zakrywające podłoże.

Zwiadowca wzdrygnął się ponownie. Ta cisza go przerażała, a ciemność wokół wcale nie pomagała. Podobnie jak Adriana, która jechała przed nim w całkowitej ciszy, z zamyślonym wyrazem twarzy. Towarzyska to ona nie była, ale to wiedział już od początku. Martwiło go to, że dziewczyna zamknie się w sobie. Nie chciał tego, prawdę mówiąc lubił z nią rozmawiać, a w ostatnich dniach pokochał ją wkurzać.

Powstrzymał okrzyk, gdy obok niego z ciemności wyłoniła się tygrys. Zły na siebie zaklął pod nosem. Ten las był naprawdę przerażający. Niby bywał już w straszniejszych miejscach, na przykład taka mogiła ze starożytności o drugiej w nocy, a dookoła niej złe i rozszalałe duchy. Jednak teraz było to coś innego. Do grozy był dodany niewyobrażalny smutek, rozpacz lasu.

Drzewa zaczynały rosnąć w większych odległościach od siebie, światło księżyca coraz bardziej oświetlało drogę. Po chwili wjechali na wielką polanę. A pośrodku niej stał dwór.

Wysoki, zbudowany z czarnego kamienia, bardziej przypominała twierdzę obronną lub wieżę. Okna zakończone strzelistymi łukami były zamknięte przez okiennice z ciemnego drewna. Wysokie, strzeliste wieże wystrzeliwały w niebo. Na krawędzi dachu siedziały kamienne gargulce. Budowla przypominał mały zamek, lecz pod względem ochrony nawet zamek królewski nie mógł się z nią równać. Otaczała ją głęboka na siedem metrów fosa, w której, jak zauważył zwiadowca, zamiast wody, piętrzyły się stosy kości. Nad przepaścią przechodziło się na prostym moście zwodzonym z czarnej stali. Wszystko w tym dworze było ciemne lub szare. Mury były na samej górze zwieńczone licznymi otworami, idealnymi do strzelania z kuszy. Na szczycie najwyższej wieży Gilan zauważył przyrząd, do określania kierunku wiatru. Teraz chybotał się przerażająco na wszystkie strony, lekko skrzypiąc. Zwiadowca nawet nie chciał myśleć o pułapkach, zastawionych na nieproszonych gości. Miał nadzieję, że on sam jest tu mile widziany. Inaczej mogłoby się zrobić nieprzyjemnie. Jednak twierdza była piękna, posiadała w sobie jakąś niezwykłą grację, ale przeważała niestety drapieżność bijąca od murów.

- Przerażająca – szepnął nieświadomie. Nie spodziewał się odpowiedzi na ten komentarz, jednak ją otrzymał.

- Kiedyś była pełna życia – głos Adriany był pełen smutku i bólu. Jednak szybko się otrząsnęła, przyjmując wyniosły wyraz twarzy. - Czuj się jak u siebie, zwiadowco.

Zsiadła z konia i puściła wodzę. Zwierzę nie oglądając się za siebie pokłusowało do stajni po drugiej stronie polany. Drzwi drewnianego budynku były otwarte.

Zwiadowca puścił Blaze'a, który od razu pobiegł za Cazadorem. Najwyraźniej podczas krótkiej wyprawy wierzchowce zdążyły się zaprzyjaźnić.

Zobaczył ruch po swojej prawej stronie i odwrócił się. Adriana weszła pewnie na most i przeszła nad przepaścią. Obok solidnych drzwi z ciemnego drewna, wzmocnionych żelazem, stała średniej wielkości skrzynka z otwartym wiekiem. W środku znajdowało się pięć pergaminów zawiązanych czarnymi wstążkami. Dziewczyna wyjęła jeden z nich i rozwinęła. Na jej twarz wpłynął krwiożerczy uśmiech. Zwinęła list i schowała do torby przewieszonej przez ramię. Zatrzasnęła wieko skrzyni, zdjęła z szyi klucz zawieszony na srebrnym łańcuszku i przekręciła w zamku. Kliknęło i przedmiot został zamknięty na cztery spusty.

- Co to było? - zapytał zaciekawiony chłopak. Było ciemno, a w dodatku zabójczyni specjalnie się odwróciła, przez co nie mógł przeczytać tekstu.

- To było zlecenie, skarbie.

Zacisnął zęby ze złości. Nienawidził jak ktoś go tak nazywał. To brzmiało tak... protekcjonalnie.

- I co w związku z tym? - nadal nie kojarzył faktów.

- To znaczy, że będziesz sobie musiał poradzić sobie tutaj sam przez następne dwa dni.

- A ty?

- A ja pójdę do pracy. Pewny nieszczęśnik wszedł w drogę komuś, więc muszę złożyć mu wizytę. Trochę się przy okazji zabawię.

********************************************************************************

Chyba pobiłam mój rekord jeśli chodzi o długość rozdziału. Trochę go pisałam, ale chyba nie jest taki zły. Trochę przeskakiwałam z tematu na temat, ale chyba nie jest tragicznie. Coś się Adrianie szybko zmieniał humor, ale załóżmy, że miała gorszy dzień. Pójdzie sobie teraz do pracy, odstresuje się, pewnie przy okazji kogoś zabije. W końcu za to jej płacą. 
Tak sobie wyobrażam dom Adriany: 

https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjfAj1XHt9fEi30F-vzNu2GVvw7m3jrTFJSNb1d6QED5Xp-hiPhqREkY9LoXfbikL6S5ipZoMlaCDBIJe6jJLCtSKKPKet3qeqi7jPba7nRyMTQkZmb9mLLH61Y7fzSPXQWHku0uKeBWhEF/s1600/akademia.jpg

No nic, nie pozostaje mi nic innego jak zaprosić was do czytania i przeprosić za błędy, których na pewno jest mnóstwo. Sorry, spieszyłam się z tym rozdziałem.

Proszę o szczere komentarze i jak zauważycie, to powiedzcie mi, gdzie są błędy. Pozdrawiam,

Mentrix
P.S. Zapraszam wszystkich na mojego nowego bloga o herosach
harmony-of-heroes.blogspot.com