Prolog

Hrabstwo Whitby,                                                                                                    

Królestwo Araluenu,                                                                                            

18 lat temu…

Leonardo Valdez ze złośliwym uśmiechem na ustach przemykał w ciszy przez las. Wokół niego panowała ciemność, ułatwiając wykonanie zadania. Poruszał się bezszelestnie, czasem tylko w świetle księżyca zalśniło ostrze niewielkiego sztyletu. Niewielkiego, ale w rękach Genoweńczyka śmiertelnie niebezpiecznego.

Zabójca zastygł w bezruchu, słysząc jakiś szelest. Chwilę później obok niego przemknęła mała jaszczurka. Ruszył więc dalej, ostrożnie stawiając stopy. Był coraz bliżej celu, więc prawdopodobieństwo, iż ktoś go usłyszy, ciągle wzrastało. Stał przez chwilę, uspokajając oddech, a następnie skierował się na południe, gdzie las stawał się coraz gęstszy.

Drzewa rzucały ponure cienie na leśne podszycie, rosły coraz bliżej siebie. W oddali pohukiwała sowa. Nic nie wskazywało na to, że wewnątrz tego gąszczu gałęzi kryje się polana, a na niej stoi ogromny, budzący grozę dwór. Większym przerażeniem napawali mieszkańcy tego domu. Na pozór normalni, tylko ze smagłą cerą, zdradzającą ich pochodzenie z Iberii. Mieszkali tam mężczyźni, kobiety i dzieci. Wydawali się nieszkodliwi, tylko otoczeni aurą arogancji. Ale prawda była inna. We dworze mieszkali asasyni, płatni zabójcy. Matki uczyły dzieci jak rzucać nożem, sporządzać trucizny, ojcowie jak walczyć mieczem i strzelać z kuszy tak, by zabić. A w nocy asasyni wyruszali wykonać zlecenia.                                       

– Tej nocy to zabójcy staną się zwierzyną – mruknął cicho Leonardo, stając na skraju polany.  Ciemny, purpurowy płaszcz sprawiał, że Genoweńczyk stawał się niewidoczny dla innych.     

Z niechcianym zachwytem popatrzył na budynek, który wyłonił się spomiędzy drzew. Co prawda nie dorównywał wielkością żadnemu z zamków, ale był bardzo wysoki. Zabudowany z czarnego kamienia, zdawał się zlewać z otaczającym go mrokiem. Z pewnością był pełen pułapek dla niechcianych gości, gdyby leśny gąszcz nie powstrzymał intruza. Do drzwi podchodziło się na kładce, zawieszonej nad głębokim na siedem metrów dołem. Taki upadek wróg przypłaciłby co najmniej złamaną ręką czy nogą. Drzwi z ciemnego drewna, pomalowane na czaro, wyglądały na bardzo solidne i trudne do wyważenia. Valdez zauważył w każdym oknie kraty opuszczane na noc i masywne okiennice. Dwór miał także z dziesięć metrów wysokości. Tylko wysokie drzewa chowały budynek, o groźniej i przerażającej sylwetce, przed niechcianym okiem. To nie był zwykły dom. To była forteca nie do zdobycia.

Teraz już wiem, pomyślał Leonardo, dlaczego nazywa się ją Czarną Wieżą.

Kątem oka zaważył ruch po swojej prawej stronie. Nie ruszając się, powiódł wzrokiem w tamtym kierunku. Przy wielkim ognisku stało z dwadzieścia osób, czyli połowa mieszkańców twierdzy. Płomień był tak duży, że Genoweńczyk zbeształ się w duchu, iż od razu nie zwrócił na niego uwagi. Chociaż z drugiej strony był zbyt zajęty podziwianiem Czarnej Wieży. Lecz w tych okolicznościach niedostrzeżenie wroga groziło śmiercią.

Zorientowawszy się, że nie został zauważony, przyjrzał się zabójcom zgromadzonym przy ognisku. Z zadowoleniem stwierdził, że coś świętują. Co chwila wszyscy się śmiali, a dorośli sączyli wino. Na stole obok ogniska stały przeróżne produkty, takie jak truskawki, czekolada oraz drogie szynki i sery. Nad ogniskiem piekło się mięso świni i kiełbaski. Tak, asasyni mieli z pewnością wystarczająco dużo pieniędzy na takie łakocie.

Leonardo poczuł, że ślinka napływa mu do ust, gdy dotarł do niego zapach pieczonego mięsa z dodatkiem ziół. Nie jadł od rana, robiąc rozpoznanie w terenie. Julio, dowódca Genoweńczyków wysłał właśnie jego na przeszpiegi. Stwierdził, że pójdzie mu najlepiej, ponieważ jest najmniejszy i najlżejszy z nich. Leonardo jednak podejrzewał, że miało to coś wspólnego z tym, że jest najmłodszy z całej grupy, a nikomu innemu się nie chce. Nie oponował jednak, ponieważ chciał wkraść się w łaski przywódcy. Każdy z Genoweńczyków pracował na swój koszt, jednakże wszyscy podlegali władcy miasta, którym aktualnie był Julio. Młody Genoweńczyk miał nadzieje, że kiedyś ta zaszczytna funkcja przypadnie w udziale jemu. Bo władza nad miastem pełnym świetnie wyszkolony zabójców z pewnością miała jakieś zalety. Z rozmyślań wyrwało go burczenie własnego brzucha. Na szczęście nikt z Zakonu Czarnej Wieży tego nie usłyszał. Byli zbyt zajęci popijaniem wina i jedzeniem pysznego mięsa. Leonardo postanowił, że jak tylko Genoweńczycy wybiją tamtych co do nogi, z pewnością będzie mógł coś zwędzić z tamtego stołu.

Zabójca z radością zauważył pewien bardzo istotny szczegół. Żaden z uczestników ogniska nie miał przy sobie broni. Co oznaczało, że ich informator miał rację. Asasyni obchodzili Święto Broni. Z tej okazji, cały oręż bitewny przez nich posiadany, był złożony w oddalonej o 150 metrów od polanki kapliczce poświęconej Bellonie, bogini walki. Tego dnia asasyni byli bezbronni. Jak widać, szczęście uśmiechnęło się do przybyszów z Genowesy.   

Na twarzy Leonarda Valdeza zagościł ponury uśmiech.

Ci ludzie nie zdają sobie sprawy, że za godzinę będą martwi, pomyślał.

Wszystko było gotowe. Plan ataku, rozmieszczenie ludzi. Teraz należało powiadomić dowódcę, że informator się nie mylił i że dzisiejszego dnia członkowie Zakonu Asasynów z Czarnej Wieży nie są w stanie walczyć. Wtedy trzeba tylko zaatakować.

Postać w purpurowej pelerynie i czarnym kapeluszu rozpłynęła się w ciemności.